දිව්‍ය ලෝකේ යන්න කැමති අයට....


අපි ගොඩක් වෙලාවට යමක් කරන්නෙ හොඳ හෝ නරක යම් ප්‍රතිඵලයක් බලාපොරොත්තුවෙන්. අපි ඉගෙනගත්තත්, රැකියාවක් කළත් මේ හැමදේක ම කිසියම් සැඟවුණු බලාපොරොත්තුවක්/ ගොඩක් තියෙනවා. ඒ වගේ ම අපි කිසිම දෙයක් බලාපොරොත්තු නොවී මොනාහරි කරන්නෙ ඉතා ම කලාතුරකින්. ඒක සාමාන්‍ය මනුස්ස ස්වභාවයනේ. අපි කැමතියි අපිට මහන්සියක් නැතුව ම යමක් ලැබෙනවනම්. කොහෙන්හරි සල්ලි ඇවිත් ඉබේම අපේ බැංකු ගිණුමට එකතුවෙනවානම්.... හැබැයි අපි නොදන්නවා/ නොහිතනවා වුණාට හැමෝටම තියෙනවා ඒ වගේ ගිණුමක්. අපිත් නොදැනීම ඒ එකවුන්ට් එකට එකතුවෙන දේවල් තියෙනවා අපි එදිනෙදා කරන කියන පුංචි පුංචි දේවල් නිසා. ඒ තමයි කර්මය කියන ගිණුම...

මුගලන් මහරහතන් වහන්සේ සැවැත් නුවර දෙව්රම් වෙහෙරෙහි වැඩ වාසය කරන කාලයේ දවසක් දිව්‍ය ලෝකයන්හි ධර්ම චාරිකාවේ නිරත වුණා. මේ ගමනේ දී දෙවිවරුන් සමඟ සුහද පිළිසඳරෙහිත් යෙදුණා ඇතැම් අවස්ථාවල. මුගලන් මහ රහතන් වහන්සේ
"දෙව්දුවනි, මේ තරම් දිව්‍ය සම්පත්තියක් ලැබීමට කළ පින කුමක් ද?" දෙව් දුව, කළ පින ඉතා සුළු එකක් වුණ නිසා ඒ ගැන කියන්නට ලජ්ජා වුණා. "දෙව්දුවනි ලජ්ජාවට පත්වන්නට කාරණා නැත. ඒ පින්කම කුමක්ද?" මුගලන් තෙරණුවෝ ආයෙත් විමසනවා. එවිට දෙව්දුව මේ විදියට පිළිතුරු දෙනවා. 

“මම මිනිස් ලොව සිටිත්දි දුප්පත්ව යැපුණෙමි. පවට බියෙන් සිටියෙමි. කිසි දිනක බොරු නොකීවෙමි. සැබෑවක්ම කීවෙමි. දෙව් ලොව උපත ලැබුවේ ඒ නිසා ය.”

මුගලන් මහරහතන් වහන්සේ තවත් දිව්‍ය විමානයක් ළඟ නතර වෙලා තවත් දිව්‍ය අප්සරාවක් සමඟ පිළිසඳරෙහි යෙදුණා. ඇයගෙන් ද දිව්‍ය සම්පත් ලැබීමට කළ පින කවරේදැයි විමසුවා. එවිට ඒ දෙව්දුව "තෙරුන් වහන්ස. මම මිනිස් ලොව ඉතා අසරණව, මෙහෙකාර කෙල්ලකව සිටියෙමි. කොපමණ දුක් පීඩා ලැබූවත් කෝපය මැඩ ඉවසීමෙන් විසු බැවින් මේ දිව්‍ය සම්පත් ලැබීමි" යි කිව්වා. 

මේ විදියට මුගලන් මහ රහතන් වහන්සේ දිව්‍යංගනාවන් කිහිප දෙනකුගෙන් ම තමා ලද දිව්‍ය සැපතට හේතු විමසනවා.

“මම උක් හේනක් බලා සිටි කල්හි උක් දඬු පිදීමෙන් දිව්‍ය සම්පත් ලදිමි”
“මම තියඹරා ගෙඩියක් පිදීමේ පිනෙන් දිව්‍ය ලෝකයට පැමිණීයෙමි.” ආදි ලෙස ඔවුහු පිළිතුරු දෙනවා උන්වහන්සේට.

ආපසු දෙව්රම් වෙහෙරට වැඩි මුගලන් මහරහතන් වහන්සේ මේ විස්තර බුදුරජාණන් වහන්සේට සැල කළා. එවිට බුදුරජාණන් වහන්සේ, පැහැදුණු සිතින් යුතුව සත්‍ය වචන කීමෙන්, නොකිපී ඉවසීමෙන්, සුළු හෝ යමක් දීමෙන් පවා දිව්‍ය සම්පත් ලද හැකි බව දේශනා කළා. ඒ වගේ ම උන්වහන්සේ උන්වහන්සේ මහානාම ශාක්‍යයාට, දෙව් සැප ලබන්නට කැමති නම් දේවානුස්සතිය වඩන්නටත් අවවාද කළා. බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කරන්නේ 'දෙවියෙක්‌ වෙන්න ඔබ කැමති වෙන්න. දෙවියෙක්‌ වෙන්න අවශ්‍ය ධර්මතාවයන් දැන ගන්න. නිරතුරුවම චාතුර්මහා රාජිකය, තුසිතය, යාමය, නිම්මාණරතිය, තාවතිංසය, පරනිම්මිතය වැනි අප්‍රමාණ සැප ඇති දිව්‍යතල කෙරෙහි කැමත්ත ඇති කරගන්න. ඒවාට යන්න කැමති වෙන්න. ඒවායේ වැඩසිටින දෙවියන් දිව්‍යංගනාවන් විඳින අප්‍රමාණ සැප මනසින් දකින්න. එම සැපයට ඔබ ලොල්වෙන්න. මේ දිව්‍යතල කෙරෙහි උපාදානය සකස්‌කොට ගන්න'... යනුවෙන්.

මේ ධර්මය ඇසෙන කොට කාටහරි හිතෙන්න පුළුවන් බුදුරජාණන් වහන්සේ දිව්‍යලෝක වල ඉපදීම වර්ණනා කරලා තිබෙනවා කියලා. මෙතන දිව්‍යලෝක වර්ණනා කිරීමක්‌ නොවෙයි වෙන්නේ. බොහෝම උපක්‍රමශීලී ලෙස මනුෂ්‍යයා ව සතර අපායෙන් එතෙර කරවීමේ ධර්මයකුයි බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කරන්නේ. මුලින්ම කෙනෙක් දිව්‍යලෝක, දිව්‍යසැප කෙරෙහි ජන්දරාගය,කැමැත්ත, තෘෂ්ණාව ඇති කරවනවා. එහෙම දිව්‍යලෝක කෙරෙහි කැමැත්ත ඇති වුණාට පස්‌සේ කැමැත්ත උපාදානයක් හෙවත් හිතේ අල්ලාගැනීමක්/ඇලීමක් කරගෙන වැඩි වැඩියෙන් තෙරුවන් කෙරෙහි ශ්‍රද්ධාව වැඩි දියුණු කරගන්නවා. වැඩි වැඩියෙන් සිල්පද ආරක්‍ෂා කරගන්නවා. වැඩි වැඩියෙන් දන්දෙනවා. ඒවායේ ආනිශංසයන් දකිනවා. මේ ධර්මතාවයන් වැඩි වැඩියෙන් වඩන්නේ ඉහත සශ්‍රීක දිව්‍යලෝකයක සැපවිඳින්න. නමුත් කෙනෙක් තෙරුවන් කෙරෙහි ශ්‍රද්ධාව, ශීලය, දානය ජීවිතයේ වැඩි වශයෙන් වඩවා ගන්න කොට නොදැනුවත්වම සෝවාන් ඵලයට පත්වෙන අවස්ථාව තියෙනවා. ඒ කියන්නේ සතර අපායෙන් මිදුණ කෙනෙක්‌ බවට පත්වෙලා මාර්ගඵලලාභී දෙවිකෙනෙක්‌ වශයෙනුයි එම දිව්‍යතලවල උපත ලබන්නේ. එහෙම වුණේ නැත්තම් ශ්‍රද්ධානුසාරි වෙලා ධම්මානුසාරී වෙලා සෝවාන් මඟට ඇතුළුවුණ කෙනෙක් විදියටයි මියයන්නේ. එයින් නිවන කරා යන මඟ වසාලන්න ආයෙත් කාටවත් ම බැහැ. බුදුරජාණන් වහන්සේ දේවානුස්‌සතිය වඩන්න කියලා මහානාම ශාක්‍යයාට කිව්වේ මේ හේතුව නිසයි. උදාහරණයකුත් මතක් කරන්න කැමතියි මේ දේ ප්‍රායෝගික ව වුණ. මතකයිද නන්ද කුමාරයා ව පැවිදි කළ හැටි දිව්‍යාංගනාවන් ව පෙන්නලා...

මේ විදියට සැප විඳින දෙවියන් ගැන, දුක් විඳින ප්‍රේතයන් ගැන විස්තර කියවන්න තියෙන හොඳම තැන තමයි සූත්‍ර පිටකයේ ඛුද්දක නිකායේ ප්‍රේත වස්තු විමාන වස්තු කියන කොටස. මෙතනින් සහ මෙතනිනුත් ඒ වගේ කථා දෙකක් කියවන්න පුළුවනි.

අද උඳුවප් පුර පෝය දවස. සංඝමිත්තා මහ රහත් මෙහෙණිය ශ‍්‍රී මහා බෝධි දකුණු ශාඛාව රැගෙන ලංකාවට වැඩම කරවීම, ලක්දිව මෙහෙණි සසුන ආරම්භවීම වගේ වැදගත් සිදුවීම් වෙලා තියෙනවා. ඒ වගේ ම ශ්‍රී පාද සමය ඇරඹෙන්නෙත් උඳුවප් පුර පෝය දවසිනුයි.

ප.ලි: දිලී ගේ ඉල්ලීමක් වෙනුවෙන් අද සටහන ලියද්දි දිවයින පත්තරේ රහතුන් වැඩි මඟ ඔස්සේ අතිරේකයත්, සිළුමිණ පත්තරේ සිත්මල් යාය අතිරේකයත් උදව් වුණා. අද දෙසැම්බර් 27 වෙනිදා බ්ලොග් එකට තරමක් විශේෂ දවසක්. ඇයි දන්නවද? අදට මේ බ්ලොග් එක පටන් අරගෙන අවුරුදු දෙකක්... අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ ගොඩක් අය මාත් එක්ක රැඳිලා හිටියා. ප්‍රතිචාර දැක්වුවා, වැරදි අඩුපාඩු පෙන්නලා දුන්නා, අගය කළා. ඒ හැමෝටම වෙනසක් නැතුව ම අනේක වාරයක් ස්තූතියි. ඒ වගේම නොදැනුවත්වම හරි හිත් රිදීමක් ඇතිවුණා නම් සමාව ඉල්ලනවා.

අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ ටිකක් විතර එකම වේගෙන් ඇවිත් ටිකක් මහන්සිත් වගේ දැනෙනවා. පෝස්ට් එකසිය හතළිස් ගණනක් විතර. මුල් ම කාලේ තාක්ෂණය සම්බන්ධ ලිපි වලින් පටන් ගත්තත් අන්තිම කාලෙදි ලියැවුණේ ම දහමට සම්බන්ධ සටහන්. කාලයක් ගතවෙද්දි හැමදෙයක් ම වෙනස්වෙලා යන එක කාටත් පොදු දෙයක්නේ. ඉතින් සමහරවිට මේ මගේ 'හංස ගීතය' එහෙමත් නැත්තම් 'Swansong of the blog' වෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා. කෙටියෙන් ම කිව්වොත් ආයෙත් දැන් ම මේ බ්ලොග් එක ලියන්න මගේ අදහසක් නෑ. ඒ නිසා ගිහින් එන්නම්. ස්තූතියි හැමෝටම ආයෙමත්!!!! ප්‍රීතිමත් නව වසරක් වේවා!

23 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

සිහිනෙන් පෙනෙනා නෑදෑයෝ...


කෙනෙක් මැරුණ ම එයාට මොනවද වෙන්නෙ කියලා කලින් සටහනේදි කිව්වනේ. දැන් කියන්න හදන්නේ ඒ කෙනා වෙනුවෙන් අපිට මොනවද කරන්න පුළුවන් කියලා කියන්නයි. සාමාන්‍යයෙන් මියගිය ඥාතීන් ගැන කියද්දි, ඒ ගැන සමාජයේ මිනිස්සු අතර විවිධ මත තියෙනවා.ඒ අතරින් මිථ්‍යා අදහසුත් නැතුවා ම නෙවෙයි. මේ ඒවයින් කිහිපයක්. ඥාතියෙක් මියගියොත් ඒ මියගිය දවසේ ඉඳන් ඔහු හෝ ඇය දවස් 07 ක් යනකල් පින් බලාපොරොත්තුවෙන් නිවසේ රැඳී ඉන්නවා කියලා සමහරු කියනවා. කෙනෙක් මිය ගියාම ඒකෙනාට පින් අනුමෝදන් කිරීම නිවසේදීම කළ යුතු යි එහෙමත් නැත්නම් නිවසේ දී නොකළ යුතුය කියලත් හිතන අය ඉන්නවා. ඒ අතරෙදි තවත් සමහරු මෙහෙම හිතනවා.... ඥාතීන්ට පින් අනුමෝදන් කරන්න පටන්ගත්තොත් ඒ අය ඒ පින් දෙන අයට කරදර කරන්න පටන් ගන්නවා, ඒක හරියට කොහෙවත් තියෙන කරදර ගොඩක් ඇඟට දාගන්නවා වගේ වැඩක් කියලත්. මේ ගැන විස්තර ඇතුව කියන්න කලින්..... පොඩි කථාවක් කියන්න හිතුවා.

සිදුහත් කුමාරයා අභිනිෂ්ක්‍රමණය කරලා තවුස්දම් පුරන්න යන අතරවාරයේ රජගහ නුවරට යනවා පිඬු පිණිස. මේ තවුසාගේ ශාන්ත ඉරියව් කෙරේ පැහැදුන මගධාධිපති බිම්බිසාර රජතුමා ආරාධනා කරනවා රාජ්‍යයෙන් කොටසක් බාරගන්න. නමුත් තමන්ගේ උතුම් වුණ එක ම අරමුණ සිදුහත් තවුසා පැහැදිලි කළාට පස්සේ බිම්බිසාර රජතුමා ආරාධනා කරනවා බුද්ධත්වයෙන් පස්සේ රජගහ නුවරට වඩින්න කියලා. ඒ අනුව බුද්ධත්වය ලබලා මාස කීපයකින් තම ශ්‍රාවක පිරිසත් පිරිවරාගෙන රජගහ නුවර බලා වැඩම කළා. වැඩම කරලා නගරයට ගව් තුනක් එපිටින් තිබුණු වනයේ විශාල නුග රුකක් මුල වැඩ හිටියා. ශාක්‍ය පුත්‍රයාණන් වහන්සේ තම රාජධානියට වැඩම කළ බව ආරංචි වුණ බිම්බිසාර රජතුමා, තමන් හමු වන්නට ඇවිත් හිටපු මහාලී කියන ලිච්ඡවි රජතුමාත්, තව විශාල පිරිසකුත් එක්ක බුදුරජාණන් වහන්සේ බැහැදකින්න ගියා. ගිහින් බණ අහලා, පැහැදිලා, ආර්ය ශ්‍රාවකයෙක් බවට පත් වුණ බිම්බිසාර රජතුමා, බුදුරජාණන් වහන්සේ ප්‍රමුඛ මහා සංඝයාට පහුවදා රජ මාළිගයේ දහවල් දානයට ආරාධනා කළා. 

බුදුරජාණන් වහන්සේ ප්‍රමුඛ මහ සඟරුවනට, දවල් දානය පිරිනමලා තෘප්තිමත් සිතින් රෑ නින්දට ගිය රජතුමා රෑ මැදියමේ භයානක හීනයක් දැකලා අවදි වුණා. නිරුවත් විරූපී අමනුස්සයන්(ප්‍රේතයන්) පිරිසක් තමන් වට කරගෙන කෑගසා විලාප කියමින් අඳෝනා නඟන හැටි රජතුමා දැක්කා. පහුවදා උදේ ම බුදුරජාණන් වහන්සේ දකින්නට ගිය රජතුමා මේ සිහිනය දැන්නුවා. බිම්බිසාර රජතුමා ඒ දැක්කේ ඉතා ඈත ආත්මභාවයක නෑදෑයන් පිරිසක් බවත්(කාශ්‍යප බුදුන් සමයේ ), අමනුෂ්‍ය ආත්මභාවයක ඉපදිලා දුක් විඳින ඒ පිරිස රජතුමාගෙන් පින් බලාපොරොත්තු වන බවත් බුදුරජාණන් වහන්සේ රජතුමාට පැහැදිලි කළා. බිම්බිසාර රජතුමා පසුවදාත් බුද්ධ ප්‍රමුඛ මහා සංඝයා රජමැඳුරට වඩමවාගෙන, ඉතා ගෞරවයෙන් ආසනවල වඩා හිඳුවලා ප්‍රණීත ලෙස දානය පිරිනමලා, දුකට පත් වෙලා ඉන්න තම නෑදෑයන් සිහි කරලා පින් දුන්නා.

කල්ප ගණනාවක් තිස්සේ තමන්ගේ ඥාතීන් පින් අනුමෝදන් කරන තුරු බලා සිටි ප්‍රේතයන්, රජතුමා දන් පැන් පිරිනමලා පින් අනුමෝදන් කරන විට තමන්ගේ සා පිපාසා සන්සිඳුවාගත්තා. වස්ත්‍ර පූජා කරලා පින් අනුමෝදන් කරද්දි ඔවුන්ට දිව්‍යමය වස්ත්‍ර ලැබුණා. එදා රාති‍්‍රයේ දිව්‍යමය ආහාරපානයෙන් තෘප්තිමත් වෙලා, දිලිසෙන ඇඳුම් පැලඳුම් දරාගෙන ඔවුන් රජතුමා ඉදිරියේ සිහිනෙන් නැවතත් පෙනී සිටියා. බුදුරජාණන් වහන්සේ එදා දවල් දානය වළඳා අවසානයේ රජතුමාටත්, රැස් ව සිටි මහ සෙනඟටත් ධර්මය දේශනා කළා. ඒ දේශනාව තමයි ‘තිරොකුඩ්ඪ සූත්‍රය’ හැටියට ඛුද්දක නිකායේ දැක්වෙන්නේ.

අරහත් ඵලයට පත් නොවුණ ඕනෑ ම කෙනෙක් උපත් හතරක් කරා යන්න පුළුවන් නේ. ඒ තමයි මව් කුසක, බිත්තරයක, තෙත් පරිසරයක් හෝ ඕපපාතික විදියට. මෙතනදි ඕපපාතික උපත් ලබන අය විදියට ගොඩක් වෙලාවට හඳුන්වන්නේ දෙවියන්, බ්‍රහ්මයන් සහ ප්‍රේතයන් ව. නමුත් ජීවත්වෙලා ඉන්න තමන්ගේ ඥාතීන්ගෙන් වැඩිවශයෙන් පින් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ දුක් සහිත ලෝක වල ඉපදුණ ප්‍රේතයන්. වරක් තථාගතයන් වහන්සේ මෙම තිරෝකුඩ්ඪ දේශනයේ දී මේ විදියට දේශනා කරනවා. "ඤාති ප්‍රේතයෝ වනාහි තමන් පෙර විසූ ගෙය කරා අවුත්, බිත්තියෙන් පිටත ද, ගෘහ සන්ධි හා බිත්ති සන්ධි සතරමං සන්ධි, තුන්මං සන්ධි යන ස්ථානයන්හි සිටිත්. බොහෝ වූ ආහාර පාන පිළියෙල කොට ඇති කල්හි පවා ප්‍රේතව උපන් සත්වයන්ගේ අකුසල කර්මයේ ඇති බලවත්කම නිසා කිසි ඤාතිවරයකුට ඔහු සිහිපත් නොවන්නේ ය ". මේකෙන් පැහැදිලි වෙන්නෙ මැරුණට පස්සේ පින් ලැබෙන්නත් යම් කිසි පිනක් තියෙන්න ඕන කියලයි. හැබැයි මෙයින් අදහස් වෙන්නෙ නැහැ අපි පින් අනුමෝදන් කරන හැම මියගිය ඥාතියාට ම පින් ලැබෙනවා කියලත්. 

ඒක වෙන්නෙ මෙහෙමයි. කෙනෙක් මියගිහින් නැවත් මිනිස් ලෝකයේ ඉපදුණොත්, දෙවියන් අතර, බ්‍රහ්මයන් අතර ඉපදුණොත් මියගිය ඥාතීන්ට අනුමෝදන් කරන පින ඒ අයට ලැබෙන්නෙ නැහැ. ඒ වගේ ම සතර අපායට, ඒ කියන්නේ නිරය, අසුර, තිරිසන් ආදී ලෝක වල උපත ලැබුව අයටත් මේ පින් අනුමෝදන් කළාට ලැබෙන්නෙ නැහැ. ඒ අය තමන් කළ කර්මය අවසන් වෙනතාක් ම ඒ ලෝක වල දුක් විඳිනවා. ප්‍රේත ලෝකයේ උපත ලබාගත් අයට විතරක් මේ පින් අනුමෝදන් වෙන්න පුළුවන්. නමුත් ප්‍රේත ලෝකයේ උපන් හැමෝටමත් එහෙම පින් ලබාගන්න හැකියාවක් නැහැ. ප්‍රේතයන් අතරත් විවිධ වර්ග ඉන්නවා. සිරුර තුළ දැල්වුනු ගිනිදැලෙන් දැවෙන සිරුරු ඇති නිජඣාමතණහික පේ‍්‍රතයෝ, මළමූත්‍ර, සෙම් සොටු පමණකුත් නොලබා, බුද්ධාන්තර ගණන් සා පිපාසා දෙකින් පෙළෙන ඛුප්පිපාසික පේ‍්‍රතයෝ, පස්ගොඩ, කුණුගොඩ, අසූචි වල, කඳු බෑවුම් ආදි අපිරිසුදු තැන්හි උපදින, ගැවසෙන පංසු පිසාචක පේ‍්‍රතයෝ, අන් අය දෙන දෙයින් (පිනෙන්) ජීවත්වන පරදත්තුපජීවික පේ‍්‍රතයෝ, සඳ හිරු එළියක් යන්තම් හෝ නොලබා තද ගණඳුරෙන් වැසුණු, අතරක් නැති තද සීතලෙන් පෙළෙන උන්ගේම සිරුර සිඳ බිඳ හූරා දමන සා දුකින් පෙළෙන කාලකඤජ පේ‍්‍රතයෝ, තුන් ගවු පමණ උස් වු සිවියෙන් සමින් නහරෙන් පමණක් වැසුණු ලේ මස් නැති ඇටසැකිලි දරණ අටඨසංඛලික පේ‍්‍රතයෝ, ඇට නහර වැසු සම පමණකුත් ඇති කුණු වූ මස් ගොඩක් වැනි සිරුරු ඇති මංසපිණ්ඩිත පේ‍්‍රතයෝ ... ආදි වශයෙන් වෙන විවිධ වර්ගවල ප්‍රේතයන් අතරින් පරදත්තුපජීවික පේ‍්‍රතයන්ට පමණක් මේ ජීවත්වෙලා ඉන්න තමන්ගේ ඥාතීන් දෙන පින් අනුමෝදන් වෙන්න, හොඳ උපතක් කරා ගමන් කරන්න හැකියාවක් තියෙනවා.

කෙනෙකුට හිතෙන්න පුළුවන් අපි අනුමෝදන් කරන පින ලබන්න සුදුසු කවුරුත් ම හිටියෙ නැත්තම් මොනවද වෙන්නෙ කියලා. මේ ආත්මයේ තමන්ට එහෙම ඥාතීන් නොසිටියත් මේ සසර පුරාවට ම සැරිසරන කාලයේදි තමන්ට ඥාතීන් කොයිතරම් නම් ඉන්න ඇතිද? තමන්ගේ ඥාතී නොවුණ කෙනෙක් නැති තරම්. ඉතින් ඕන තරම් ඒ වගේ ඥාති පිරිස් ප්‍රේත ලෝක වල ඉන්නවා. ඒ පින් එතකොට ඒ අයට අනුමෝදන් වෙනවා සැකයක් නැතුවම. අපි තව කාටහරි පින් අනුමෝදන් කළා ම අපි රැස් කළ පින් අඩු වෙනවද කියල ත් කෙනෙකුට හිතෙන්න පුළුවනි. ඒක එහෙම වෙන්නෙ නැහැ, හරියට ම කියනවනම් පහන් දැල්ලකින් තව පහනක් දැල්වුවා කියලා මුල් පහනේ දැල්ලට බලපෑමක් නැහැ වගෙයි.

දහමට හිත යොමු කරන්නේ නැතිව, කිසි සිල්ගුණදම් පුරන්නේත් නැති ව, පරම්පරාවෙන් උරුම වුණු වස්තුවෙනුත්, හරි-හම්බ කළ දේවලිනුත් හිත කය පිනවමින් ජීවත් වන හිස් මිනිස්සු බොහෝ දෙනා මරණින් මත්තේ අනුන්ගේ පිනෙන් යැපෙන (පරදත්තූපජීවී) ප්‍රේත නිකායවල උපදින්න හැකියාව තියෙනවා. ඒ නිසා කවුරුහරි මිය ගියාට පස්සේ ඇඬුවා, වැළපුණා, ශෝක වුණා හෝ කියලා මියගිය කෙනාට එයින් කිසිම ප්‍රයෝජනයක් නැහැ. කළ යුතු දේ තමයි තමන් රැස් කරන පින් අනුමෝදන් කිරීම. සමහරවිට ඒ කෙනාට සැප පිණිස උපකාර වෙන්න පුළුවනි. හැබැයි ඒකට කාරණා තුනක් සම්පූර්ණ වෙන්න ඕන මේ වගේ. ඥාති ප්‍රේතයන්, නෑදෑයන්ගේ පින් බලාපොරොත්තු වීම, ජීවත් ව ඉන්න නෑදෑයන් හැබෑ අවංක සිතින් ඔවුන්ට පින් දීම හා ධාර්මික දාන වස්තු ඒ කාරණා තුනයි. ඒ කරුණු සම්පූර්ණ කරලා පින් අනුමෝදන් කළා ම තමයි මියගිය තමන්ගේ ඥාතියාට සැබෑම ආදරය දැක්වුවා වෙන්නෙ...

ප.ලි: මේ දවස් වල බ්ලොග් බලන්නවත් කමෙන්ට් කරන්නවත් වෙලාව හරිම අඩුයි අන්තිම ෆයිනල් විභාගෙ නිසා... ඒ නිසා හැමෝම ක්ෂමාව භජනය කරන්නෝන :)))) මේ සටහන් ලියන්න යම් යම් කරුණු නමස්කාර බ්ලොග් අඩවියෙන් වගේ ම බුදුසරණ අන්තර්ජාල සටහනෙනුත් ගත්තා. ඒ අයට පින්!

60 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

මැරුණට පස්සෙ අහසේ පාවි පාවි ඉන්න පුළුවන් කාටද ???


කෙනෙක් මැරුණට පස්සේ ඇත්තට ම එයාට මොකද වෙන්නෙ? ඇත්තටම ඒ කෙනා ආයෙ ඉපදෙනවද? නැත්තම් ආයෙ ඉපදෙන්නෙ නැද්ද? ඉපදෙන්න තැනක් ලැබෙනකල් අහසේ පාවි පාවි ඉන්නවද? එහෙමත් නැත්තම් මොනවත් ම වෙන්නෙ නැද්ද ? මේ ගැන එක එක අයගේ තියෙන අදහස් විවිධාකාරයි. ගොඩක් අය හිතන දෙයක් තමයි මැරුණට පස්සේ සිරුරෙන් ආත්මය අයින් වෙලා ගිහින් අවකාශයට වෙලා පාවෙමින් ඉන්නවා අන්තරාභවයක ආයෙත් ඉපදීමක් බලාපොරොත්තුවෙන් ගන්ධබ්බයෙක් විදියට කියලා. තවත් සමහරු කියනවා මැරුණට පස්සේ ඒ කෙනාගේ ආත්මය විශේෂිත ස්ථානයකට ගමන් කරනවා, ආයෙත් මේ ලෝකේ ඉපදීමක් නම් නැහැ කියලා. ඔය වගේ විවිධ අදහස් අහන්න ලැබෙනවනේ. හැබැයි මත ගොඩක් තිබුණට ඒ හැම එකක් ම හරි වෙන්නත් බැහැනේ. නිවැරදි වෙන්න පුළුවන් ඒ අතරින් එකකට විතරයිනේ, එතකොට අනිත් ඒවා ඔක්කොම වැරදි වෙන්න ඕන. ඉතින් මේ උත්සහය හරි ම දේ මොකක්ද කියලා හොයාගෙන යන්නයි. පුළුවන් තරම් සරල ව ලියන්න තමයි මම උත්සහ කළේ. ඒ නිසා අන්තිම වෙනකල් ම කියවගෙන යන්න, එතකොට ප්‍රමාණවත් අවබෝධයක් ලැබේවි.


කෙනෙක් මරණයට පත්වුණාට පස්සේ ඔහුට ඉපදීමට සුදුසු ස්ථානයක් සකස් වී නොතිබුණොත් ඉපදීමට තැනක් සොයමින් අහසේ හැසිරෙන බවත්, ඒ අන්තර්භවය හෙවත් අන්තරාභවය කියන එක ගොඩක් ජනප්‍රිය අදහසක්. ඒ වගේ ම ගොඩක් පැරණි එකක්. හරියටම කියනවනම් අවුරුදු 2300 ක් පැරණියි. ඒකට දිග ඉතිහාසයක් තියෙනවා. බුද්ධ පරිනිර්වාණයෙන් අවුරුදු 100 ක් ගිය තැන කාලාශෝක රජතුමාගේ කාලයේ වජ්ජිපුත්තක භික්ෂූන් වහන්සේලා දසවස්තුවක් පනවා ගත්තනේ. ඒ නිමිත්තෙන් රේවත මහරහතන් වහන්සේගේ ප්‍රධානත්වයෙන් දෙවැනි ධර්ම සංගායනාව සිදුකළා. ඒකෙදි දස වස්තුව බුදු සසුනට අකැපයි කියලා තීරණය කරලා ඒ දස වස්තුව පිළිගත්ත භික්ෂුන් වහන්සේලා දසදහසක් ශාසනයෙන් ඉවත් කළා. ඒ ඉවත් කළ වජ්ජිපුත්තක නමින් හැඳින්වුණ භික්ෂූන් වෙනම නිකායක් පිහිටුවා ගත්තා. මහාසංගීති නමින් ධර්ම සංගායනාවකුත් පැවැත්වූවා. විශාල පිරිස් පවා අනුගාමිකයන් විදියට හදාගත්තා. පරිනිර්වාණයෙන් අවුරුදු 200 පිරෙන කාලය වන විට ධර්මාශෝක යුගයට ආසන්න කාලයේ ඒගොල්ලන්ගේ නිකාය, තවත් අනු නිකාය 17 කට කැඩිලා ගියා. එතන තිබුණා “පුබ්බ සේලිය” සහ “සම්මිතිය” කියල නිකාය 2 ක්. ඔය නිකාය කොටස් දෙක තමා මේ මනුලොව ඉපදෙන අයට අන්තරාභවයක් තිබේය කියලා මිත්‍යා දෘෂ්ඨියක් ඇතිකෙළේ.


දැන් බලමුකෝ මේ අන්තරාභවය කියලා ඒ අය අදහස් කරන්නේ මොකක්ද කියලා. මරණයෙන් පස්සෙ දෙව්ලොවට, සතර අපායට යන අය කෙළින්ම යනවා. ඒ අයට අන්තරාභවයක් කියලා දෙයක් නැහැ. ඒ වුණත් මිනිස් ලොව උපදින්න ඉන්න අය සුදුසු මවුපියන් ලැබෙනතුරු අහසේ රූපයක් නැතිව නාමකයෙන් විතරක් ඉන්න ගමන් එක තැනක නොසිට ශීඝ‍්‍රයෙන් ඇවිදිමින් දින හතක් හෝ ඊටත් වැඩිය කාලයක් ඉන්නවා. ඒ අන්තරාභවික දෙන්නෙක් හමුවුනාම කතා කරනවා. ගන්ධය ආඝ‍්‍රාණය කරනවා. ඒ අතරෙදි සුදුසු මවුපියෝ දෙන්නෙක් දැක්ක ගමන් ප්‍රතිසන්ධියක් හෙවත් උපතක් ලබාගන්නවා. ඒක තමයි අන්තරාභවය ගැන තියෙන ප්‍රකට ම පිළිගැනීම. මේ අදහස දිගින් දිගට ම ඇවිත් ධර්මාශෝක රජතුමාගේ කාලයෙත් මේ අදහස පැතිරුණා. ඒ නිසා ම ඒ කාලයෙදි පැවැත්වුණ තුන්වෙනි ධර්ම සංගායනාවටත් මේ අදහස ඇතුළත් වුණා. ඒකෙදි මොග්ගලීපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ නිවැරදි ව මේ ප්‍රශ්නය විසඳනවා වගේ ම ඒක අන්තරාභව වාදය විදියට ඒ කාලේ රචනා වුණ කතාවත්ථු ප‍්‍රකරණය කියන ග්‍රන්ථයටත් ඇතුළත් වෙනවා.

අන්තරාභවයේදී විස්තර වෙන විදියට මැරුණට පස්සෙ රූපයක් නෑ, නාම කයක් විතරයිනේ. ඒ කියන්නෙ සිත පමණක් අහසේ සැරිසරනවා. ඒ වගේ තවත් අන්තරාභවිකයෙක් හමුවුණාම කතා කරනවා. ගන්ධය ආඝ‍්‍රාණය කරනවත් කියනවා. හැබැයි ගැටළුව තමයි රූපකයක් නැතිව කතා කරන්න පුළුවන් ද, ගන්ධය ආඝ‍්‍රාණය කරන්න පුළුවන්ද කියන එක. ඊළඟට අන්තරාභවිකයා බලා ඉන්නව කියනවා හොඳ මවුපිය දෙදෙනෙක් ප්‍රතිසන්ධිය හෙවත් උපත සඳහා. එහෙම බලන්න පුළුවන් නම් දුප්පත් ව, අංග විකලව, පහත් කුලයන් වල මිනිස්සු උපදින්න හේතුවක් නැහැනේ. තමන් කැමැති විදියට ධනවත්ව කුලවත්ව වාසනාවන්තව උපදින්න ඕන. එතකොට මේ ලෝකෙ ඉන්න බෑ දුප්පත් අය. අන්ධ, ගොළු, බිහිරි වෙලා උපදින්න බෑ. මෙමේ විදියට සුදුසු මව්පිය දෙදෙනෙක් ලැබෙනතුරු බලා ඉන්නවා කියන එකත් එතකොට ප්‍රශ්නාර්ථයක් විතරයි තවත්.


ගන්ධබ්බයා කියන වචනයත් ගොඩාක් භාවිතා වෙන වචනයක්, එහි නිවැරදි තේරුම දැන හෝ නොදැන. ගන්ධබ්බ කියන වචනය ධර්මයේ එක එක තැන් වල විවිධ අර්ථ ඇතුව කියැවෙනවා. උදාහරණය විදියට මජ්ඣිම නිකායේ මහා තණ්හා සංඛය සූත‍්‍රයේ සඳහන් වෙන 'ගන්ධබ්බ' කියන වචනය, මරණයෙන් අනතුරුව උපතක් ලබා ගැනීමට සුදුසු පුද්ගලයෙකුයි අදහස් කරන්නෙ. ඒ අනුව රහතන් වහන්සේ හැර සෝවාන් සකදාගාමී අනාගාමීන් වහන්සේලාත් අනෙක් පෘථග්ජන සත්ත්වයනුත් නැවත උත්පත්තිය ලබන නිසා ගන්ධබ්බ නම් වෙනවා. ඒ කියන්නේ දැන් ජීවත්ව සිටින අපිවත් ගන්ධබ්බ කියන වචනයෙන් හඳුන්වන්න පුළුවන්. මහ පිරිතේ අඩංගු ආටානාටිය සූත්‍රයේ එක්තරා තැනක තියෙනවා ගන්ධබ්බෝවා, ගන්ධබ්බීවා, ගන්ධබ්බ පෝතකෝවා, ගන්ධබ්බ පෝතිකාවා විදියට. මෙතනදි අදහස් කරන්නේ චාතුර් මහාරාජික දිව්‍ය ලෝකයට අයිති වීණා වාදනය කරන දිව්‍ය පිරිසක්. මේ විදියට එක එක තැන් වල දැක්වෙන තේරුම එකිනෙකට වෙනස්.

ඊළඟ අහසේ පාවෙමින් ඉන්නවා කියන අවස්ථාව ගැන කියනවා නම් එහෙම ඉන්න එක ම කොට්ඨාසය ප්‍රේතයන් වර්ගයක් විතරයි. ඕපපාතික ව හෙවත් ඉබේ ම පහළ වෙන මේ ප්‍රේතයන් ව සාමාන්‍ය පුද්ගලයන්ට දකින්න හැකියාවක් නැහැ. ඒ වගේ ම ඒ ප්‍රේතයන් ඒ විදියට අවකාශයේ රැඳී ඉන්නෙ ඍද්ධි බලයකින් නෙවෙයි, ඒකට කියන්නේ කර්මවිපාකජසෘද්ධිය කියලයි. ඒ කියන්නේ ඒකත් කර්ම විපාකයක් නිසා ලැබෙන දෙයකුයි. ඒ වගේ ම කෙනෙකුට හිතෙන්න පුලුවන්, ඉපදීමට කෙනෙකුට කර්මානුරූපව සුදුසු මව්කුසක් පිළියෙළ වී නොතිබ්බොත් එයාට මොකද වෙන්නේ කියලා ? කෙනෙකුගේ උපත, මරණය සිද්ධවෙන්නේ කර්ම විපාකයට අනුවමයි. ඒ අනුව කෙනෙක් මරණයට පත්වෙද්දි ඒ පුද්ගලයාට ඉපදීම පිණිස මව්කුසක් හෝ වෙනයම් තැනක් සැකසිලා ඉවරයි තමන්ට හිමි කර්මය අනුව.


කෙටියෙන් ම කියනව නම් පුද්ගලයෙක් මැරුණට පස්සේ, ශක්තිමත් පුරුෂයෙක් හැකිළු අතක් දිග හරිනවාටත් වඩා අඩු කාලයකදී ඒ පුද්ගලයා නැවත උපතක් කරා ගිහින් ඉවරයි. ඒ කියන්නේ ක්ෂණිකව ම. මේ විදියට තමයි ධර්මයේ සඳහන් වෙන්නෙ. ඒ නිසා මේ වෙනකල් වැරදි අදහසක් එහෙම හිතේ තියාගෙන හිටියනම් ඔන්න දැන් ඒක අතාරින්න කාලය. අද ඉල් පුර පෝය දවසනේ. ඉල් පෝය දවසෙදි සිදුවුණ වැදගත් සිදුවීම් තමයි මේ.


  • මෛත්‍රී බෝධිසත්වයන් විවරණ ලැබීම
  • ප්‍රථම රහත් සැටනම ධර්ම චාරිකාවෙහි පිටත්කොට යැවීම
  • තුන් බෑ ජටිලයන් දමනය කිරීම සඳහා බුදුරදුන් උරුවෙල් දනව්වට වැඩම කරවීම
  • තව්තිසා දෙව් ලොව සිට මිනිස්‌ ලොවට වැඩීමෙන් පසුව දේවාවරෝහණය දේශනා කිරීම
  • සැරියුත් මහරහතන්ගේ පිරිනිවන් පෑම
  • පසුවස්‌ පවාරණය
  • කඨින චීවර පූජා කළ හැකි චීවර මාසයේ අවසාන දිනය

පසුවදන : සටහන ටිකක් බරපතල වැඩි ද මන්දා, හැබැයි ඉවසීමෙන් කියෙව්වොත් නම් යමක් තේරුම් ගන්නත් පුළුවන්. මේ සටහන ලියන්න ආලෝකෝ උදපාදි සඟරාවේ, පූජ්‍ය නා උයනේ අරියධම්ම ස්වාමින් වහන්සේ සමඟ තිබුණ සාකච්ඡාවක් උදව් වුණා වගේ ම පෝය ගැන විස්තර ගත්තේ Express Puwath අඩවියෙන්. පින්තූරය ගත්තේ මෙතනින්

79 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

ඇසිල්ලකින් කාන්තාවක් වුණ සොරෙය්‍ය සිටුවරයා...


කර්ම විපාක කියලා කියන්නෙ අපි හැමෝටම භේදයකින් තොරව ම අපි කරන කියන හිතන දේවලට අනුව අත්විඳින්න වෙන දෙයක්නේ. ඒක බුදුරජාණන් වහන්සේට, රහතන් වහන්සේලා ට පවා පොදු වුණ දෙයක්. අපි කරන හොඳ වැඩ වලට පින් එකතු වෙනවා වගේ ම නරක දේවලට ඒ හා සමානව ම පව් ත් රැස්වෙනවා. අපි කලින් ආත්ම වල කරලා තියෙන පින් බලවත් වෙලා තියෙන තරමට පව් වල විපාක බලවත් වෙන්නෙ නැහැ. හැබැයි අර පින් දුර්වල වුණ ගමන් ම පව් වල විපාක ප්‍රබල වෙනවා. ඒකනේ සමහර අය කියන්නේ සමහරක් අය කොයිතරම් නරක වැඩ කළත් එයාලට කිසි ම කරදරයක් නැහැ, සැපෙන් ඉන්නවා. අපිට තමයි ඔක්කොම කරදර කියලා. අද කතාව, තමන්ගේ අකුසල සිතිවිල්ලක් ඒ වෙලාවෙම විපාක ලබාදුන්න සොරෙය්‍ය සිටුවරයා ගැනයි.

සැවැත් නුවර සමීපයෙහි සොරෙය්‍ය කියන නගරයේ සොරෙය්‍ය නමින් සිටුවරයෙක් වාසය කළා. විවාහ වුණ බිරිඳට වාසනාවන්ත දරු දෙදෙනෙකුත් ලැබුණා. පියෙකු වුණ සිටුවරයා තම බිරියට ද දරුවන්ට ද යුතුකම් නොපරිහෙළා ඉටුකරන්නත් අමතක කළේ නැහැ.



දවසක් යහළු පිරිවරත් සමග සිටුවරයා නාන්නට ගංඟාවකට යන්න කල්පනා කරලා අවශ්‍ය දෑ සූදානම් කරගෙන ඒ සඳහා පිටත් වුණා. ගංගාව ආසන්නයට ළං වෙද්දී ගඟෙහි පැන් පහසු වෙමින් සිටිය මහා කච්චායන රහතන් වහන්සේ ස්නානය අවසන් කරලා ගොඩට ඇවිත් පිඩු සිඟා වඩින්නට සිවුරු පොරවමින් තමයි හිටියේ. කච්චායන තෙරුන් කියලා කියන්නේ ඒ කාලේ මහතෙරුන් අතර වැඩසිටිය රූපයෙන් අග්‍ර ම තෙරුන් වහන්සේ නමක්. ඒ නිසා උන්වහන්සේට බැබළෙන රන්වන් ශරීරයක් තිබුණා. උන්වහන්සේ චීවරය සකසා පොරවමින් ඉද්දි සොරෙය්‍ය සිටුවරයා උන්වහන්සේගේ රන්වන් සිරුර ක්ෂණික ව දැක්කා. එවිට සොරෙය්‍ය සිටුවරයාට එක්වරම සිතිවිලි දෙකක් පහළ වුණා. පළමු සිතිවිල්ල, අනේ මේ රන්වන් සිරුක් ඇති කච්චායන තෙරුණුවන් මගේ භාර්යාව බවට පත්වන්නේ නම් කෙතරම් අගනේ ද යනුවෙනුත් දෙවැනි සිතිවිල්ල විදියට මගේ භාර්යාව මේ වැනි රන්වන් ශරීර වර්ණයෙන් යුතු වූවා නම් කෙතරම් අගනේද කියලත්.

මේ උමතු සිතිවිල්ලකි නිසා ම සොරෙය්‍ය සිටුවරයා ක්ෂණිකව ම ලිංග විපර්යාසයකට බඳුන් වුණා. ඔහුගේ පිරිමි බව අතුරුදන් වෙලා කාන්තාවක් බවට හැරුණා. ඒ බව තේරුණ සොරෙය්‍ය සිටුවරයා අතිශයින්ම ලජ්ජාවට පත්වෙලා තම යහළු පිරිවරට නොදැනෙන්නට පලා ගියා. පලා ගිය ඇය(කලින් සොරෙය්‍ය සිටුවරයා) තක්සලා නුවරට යන පාරට ඇවිත් එහිදී වෙළෙඳ කණ්ඩායමක් හමු වෙලා ඒ පසු පස තක්සලා නුවර කරා ගමන් කරන්නට පටන් ගත්තා. නාන්නට පැමිණි යාළුවෝ තම මිත්‍රයා එහි නැහැ කියලා දැකලා ගඟේ ගිලිලා මැරුණා කියලා හිතලා ඥාතින් එක්ක එකතුවෙලා ශෝක වෙලා දන් පැන් පිරිනමලා පින් පැමිණුවා.

තක්සලා නුවරට යන ඇය(කලින් සොරෙය්‍ය සිටුවරයා) එහි සිටුපුත්‍රයාත් එක්ක විවාහ වෙලා ඒකේ ප්‍රතිඵලයක් විදියට දරුවන් දෙන්නෙකුත් බිහිකරනවා. පියෙකු ලෙස දරුවන් දෙන්නෙක් ලද සොරෙය්‍ය සිටුවරයා මවක් ලෙසත් දරුවන් දෙන්නෙක් ලබනවා. දවසක් ඇය තම මැදුරේ උඩුමහලේ කවුළුවකින් පාර දෙස බලාගෙන ඉද්දි අතීතයේ තමා සමඟ දිය නාන්නට ගංඟාවට ගිය තමන්ගේ සමීප මිත්‍රයෙක් පාරේ යනවා දැකලා දාසියක් යවලා මැදුරට ගෙන්වාගෙන බොහෝ සත්කාර කරනවා 

එවිට ඒ කෙනා අහනවා තමන්ට මේ විදියට සංග්‍රහ කරන්නේ ඇයි?, මීට පෙර තමා හඳුනනවාද? යනාදි වශයෙන් ප්‍රශ්න ගොඩක්. එවිට ඇය කියනවා, "මිත්‍රය ඔබ මම හොඳින් හඳුනමි. ඔබ සොරෙය්‍ය නුවර වැසියෙකු නෙවේද?" ආදි වශයෙන්. එසේය සොඳුර කියලා පිළිතුරු දෙන මිත්‍රයාට තම කලින් නිවසේ තොරතුරු සියල්ල නොවලහා කියල ඇය සොරොය්‍ය සිටුවරයා පිළිබඳවත් විමසනවා. එතකොට යාළුවා කියනවා ඔහු මිය ගිහින් බොහෝ කල් කියලා. එවිට ඇය ඒ සිටුපුත්‍රයා තමා බව හඳුන්වලා දෙනවා. මේ හමුවීමෙන් විස්මයට පත්වෙන මිත්‍රයා ඇයගෙන් තවදුරටත් තොරතුරු විමසනවා. එවිට එම අතීත සිදුවීම මුල සිට අග දක්වා ඇය කියන ඇය, දැන් තමාට නැවත පිරිමියෙකු වෙලා සොරෙය්‍ය නගරට යා යුතු බවත් ඒ සඳහා කච්චායන මහ රහතන් වහන්සේ හමු වෙලා පාපොච්චාරණයක් කොට සමාව ගත යුතු බවත් ඒ සඳහා මහා කච්චායන රහතන් වහන්සේ තම නිවසට දානය සඳහා වඩමවා දෙන්නැයි බැගෑපත්ව ඇය තමගේ මිතුරාගෙන් ඉල්ලා සිටිනවා.

ඇයට සිදුව ඇති ඇබැද්දිය තේරුම් ගත්ත මිත්‍රයා මහා කච්චායන රහතන් වහන්සේ හමුවෙලා එම නිවසේ පසුදින දානයට වඩින්නට ආරාධනා කරනවා. උන්වහන්සේ ආරාධනාව පිළිගෙන පසුදින ඇගේ නිවසට වැඩම කළ කරනවා. ඇය උන්වහන්සේ වඩා හිඳුවා ප්‍රණීත ආහාරයෙන් වළඳවා උන්වහන්සේ වෙතින් සමාව භජනය කළාය. ඇය තෙරුන් වහන්සේට තෙරුන් වහන්සේට සිදුවූ සියල්ල පාපොච්චාරණය කළා. කච්චායන මහ රහතන් වහන්සේ, තමන් හේතුකොට ගෙන සොරෙය්‍ය සිටුවරයා තුළ හටගත්ත රාගසිතිවිලි වලට සමාව දෙනවා. ඒත් එක්ක ම ඇය නැවත වරක් පිරිමියෙකු බවට පත් වෙනවා.

සොරෙය්‍ය සිටුවරයාට අකුසල කර්මය හේතුවෙන් එකම භවයෙක චරිත තුනක් විදියට හැසිරෙන්නට සිද්ධවුණා. ඒ පියෙකු, මවක ලෙස හා නැවත පියෙකු ලෙස. ඒ බව මෙනෙහි කරන සොරෙය්‍ය සිටුවරයා සංසාරයේ කිසිදා මේ විදියට විප්‍රකාරයට පත් නොවන්නට ප්‍රාර්ථනා කරමින් මහා කච්චායන රහතන් වහන්සේ වෙතින් පැවිදි වෙන්නට ආයාචනා කරනවා. දරුවන් සිප වැළඳ පියාට භාර දුන්න සොරෙය්‍ය සිටුවරයා, තෙරුන් වහන්සේ ළඟ පැවිදි බව ලබලා සොරෙය්‍ය තෙරුන් වහන්සේ නමින් ප්‍රසිද්ධ වුණා. මේ තොරතුරු ඇහුව බොහෝ දෙනා උන්වහන්සේ වෙතට ඇවිත්ජීවිත ගණනක සංකීර්ණත්වය විමසන්න පටන්ගත්තා. ඒ අතර තවත් අය ඇහුවේ පියෙකු ලෙස ලද දරුවන් දෙදෙනා හා මවක ලෙස ලද දරුවන් අතරින් වඩා සෙනෙහවන්ත කවර දරුවන් දෙදෙනාටද කියා. සොරෙය්‍ය තෙරුන් වහන්සේ කියා සිටියේ තමන්ගේ කුසෙහි උපන් දරු දෙදෙනාට වඩා සෙනෙහෙබර බවයි. බොහෝ දෙනා ඇසූ ප්‍රශ්නයට මේ විදියට පිළිතුරු දුන් උන්වහන්සේ තවත් කල් යද්දි, කිසිවෙකුට හෝ සෙනෙහෙවන්ත නැතැයි කියන්නට පටන් ගත්තා. මිනිස්සු බුදුරජාණන් වහන්සේ හමුවෙලා සොරෙය්‍ය තෙරුන් බොරු කියති’යි කියලා පැමිණිලි කරන්න පටන්ගත්තා. එවිට බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළේ සොරෙය්‍ය තෙරුන් වහන්සේ මාර්ග ඤාණ උපදවා ගත් වේලෙහි පටන් කිසිවකු කෙරෙහි ස්නේහයක් හෝ බැඳීමක් නැහැ කියලයි.

රහතන් වහන්සේ කෙනෙක් කියන්නේ ගුණධර්ම වලින් පරිපූර්ණ කෙනෙක්. ඉතින් ඒ වගේ අය හේතු කරගෙන සිදුවෙන කර්ම වල විපාක(පින්/පව් ) හරි ම ප්‍රබලයි. ඒකයි ක්ෂණික ව සිටුවරයාට තමන්ගේ සිතුවිල්ල විපාක දෙන්න ඇත්තේ. ඒ වගේ ම තමයි දැන් කාලෙ වුණත් ගුණ දහම් වලින් වැඩි අය මූලික කරගෙන සිද්ධ වෙන කර්ම වල විපාක ප්‍රබලයි. ඒ නිසා කෙනෙකුට චෝදනා කරද්දි වුණත් පරෙස්සමෙන්.....

ප.ලි: මේ කතාව ආයෙමත් මතක් වුණේ අගලකඩ සිරිසුමන ස්වාමින් වහන්සේ බුදුසරණ පත්තරේට ලියලා තිබුණ ලිපියක් දැකලයි. මේ දවස් වල හොඳටම කාර්යයබහුලයි. කැම්පස් ස්ට්‍රයික් කාලේ අපි ට්‍රේනින් පටන් ගත්ත නිසා දැන් ලෙක්චර්ස් සති අන්තෙට දාලා. සතියේ දවස් පහේ ම ඔපීසියේ වැඩ. සිකුරාදා රෑ කැම්පස් යනවා, ඉරිදා රෑ වෙලා ආයෙ වැඩට එනවා. සතියෙ මැද එසයිමන්ට් එහෙමත් එනවා අපරාදේ කියන්න බෑ!!! ඒ මදිවට තව සති දෙකකින් විභාගේ පටන් ගන්නවා. ඒකත් සති අන්ත වල තියෙන්නෙ. ඒ නිසා වැඩිය මේ පැත්තේ එන්න වෙන එකක් නම් නැහැ ජනේරුව වෙනකල් ම. අහිතක් හිතන්න එපා ඔන්න!!!!!
 
කර්ම විපාක ගැන තවත් කියවන්න කැමති නම් මේ pdf එක බාගත කරගෙන කියවන්න.

46 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

මගේ හිත ඔයා ලඟ ද මං ලඟද...?



මේ වගෙ දෙයක් ගැන ලියන්න ඕනේ කියලා ගොඩාක් දවස් හිතාගෙන හිටියට එක එක කරුණු නිසා ඒක කල් ගියා. අද නම් මේ ආදරණිය හිත ගැන ලියනවාමයි කියලා හිතාගත්ත නිසාම කොහොමහරි සටහන ලියාගන්න පුලුවන් වුනා. බුද්ධියට වඩා හැඟීම් වලට මුල් තැන දෙන සමාජයක් ඇතුලේ හිත ගැන ගොඩාක් අර්ථ දැක්වීම් අපිට දකින්න පුලුවන් ටිකක් ඇස් කන් ඇරගෙන හිටියොත් එහෙම....! මේ ගැන ගොඩක් දෙනෙකුට හරියටම තේරුමක් නැති නිසා ආදරණීය හිත ගැන දැනගන්න එක හොඳයි කියලා මට හිතුනා. හිත ගැන එක එක්කෙනාගෙ අදහස් විවිධාකාරයි. අද කාලේ අපි ඇසුරු කරන සමාජය වුනත් අපිව නොමඟ යවන සුළුයි මේ අහන්න දකින්න ලැබෙන දේවල් නිසා. අපි හරිම දේ දැනගෙන හිටියේ නැත්නම් තව කෙනෙකුට උනත් අපිට පාර වරද්දන්න පුලුවන් ලේසියෙන්ම. එහෙම නේද?

සාමාන්‍යයෙන් අපි ජීවත් වෙන පිළිවෙල දිහා බැලුවම අපිට තේරෙන දෙයක් තමයි අපේ ශරීරයයි, හිතයි කියන්නේ එකිනෙකට සපුරා වෙනස් දෙයක් කියලා. ඒක ඇත්ත. අපි හිතට ඇලෙනවා\වසඟ වෙනවා කියන්නෙත් ශරීරයට ඇලෙනවා කියන්නෙත් ඒ වගේම වෙනස් ක්‍රියාවන් දෙකක් නේ. මේ දෙකෙන් ශරීරයට ඇලී ඉන්නවා කියන දේ අපිට තේරෙන දෙයක් වුනත් හිතට ඇලෙනවා කියන දේ ලේසියෙන් තේරෙන්නෙ නෑ. ඇයි මම එහෙම කියන්නෙ? අපිට අසනීපයක් වුනාම, තුවාලයක් වුනාම එහෙමත් නැත්නම් උහුලන්න බැරි රස්නයක්, සීතලක් දැනුනාම අපේ ඇඟට ඒක දැනෙනවානේ. එතකොට නම් හිතෙනවා මේ ලෙඩ හැදෙන,රිදෙන ඇඟ මොනාටද, මේ මොන වධයක්ද කරුමයක්ද කියලා. අපි අපේ ඇඟ ගැන ලේසියෙන්ම කළකිරෙනවා නේද? ඒ වගේම බරපතල අසනීපයක් හැදුන, වයසට යන එහෙමත් නැත්නම් එක්තැන් වෙලා දුක් විඳින අය දැක්කමත් ලොකු කළකිරීමක් ඇතිවෙනවා නේද අනේ මට නම් එහෙම වෙන්නෙපා කියලා! ඇස් පේන්නේ නැති, කන් ඇහෙන්නේ නැති, කතා කරන්න බැරි, ඇවිදින්න බැරි අය දැක්කමත් හිතෙනවා මේ වගේ ජීවිතයක් නම් මොනාටද කියලා නේද?


ඒ විදියට අපි අපේ ශරීරය ගැන කළකිරුනට අපි ලේසියෙන් හිත ගැන නම් කළකිරෙන්නේ නෑ නේද? සමහරවෙලාවට නම් එහෙම කළකිරෙන දේවල් අපට ඇතිවෙනවා, උදාහරණයක් විදියට අපේ ආදරණීයයෙක් අපෙන් සමුගත්තොත් වගේ වෙලාවට, නමුත් ඒක පවතින්නේ ඉතාම සුළු මොහොතයි නේද? ඊට වඩා කෙනෙක් ලැබුන ගමන් අර හැමදේම ඉක්මනටම අමතක වෙලා යනවා. ඒකයි මම කිව්වේ! මැරුණ, පණ අදින මිනිස්සු දැකලා අපිට හිතෙනවා මේ ඇඟ නම් අපිට ඉක්මනටම කවදාහරි දාලා යන්න වෙනවා, මේ ඇඟ නම් මගේ නෙවෙයි තමයි කියලා. ඒ වුනත් අපිට හිත ගැන නම් එහෙම කවදාවත් හිතෙන්නෑ නේද?

මේ මගේ හිතමයි කියලාම තමයි හිතෙන්නේ නේද? මේ හිතට අපි ගොඩාක් ආදරය කරන්නේ කවදාවත් දාලා යයි කියන හැඟීමකින් නෙවෙයිනේ නේද! අපි ආදරණීය හිත කියනදේ ගොඩාක් සතුටින් පිළිගන්නවා, වැළඳගන්නවනේ. ඉතින් ඒක තමයි අපිට හැමදාම නොදැනීම සිද්ධ වුන වැරැද්ද. මේ තමයි අපේ ජීවිතේ අපි වුන ලොකුම රැවටීම! ඒක එහෙම වෙන්න හේතුවක් තියෙනවා, ඒ තමයි අපි අපේ හිතේ ඇත්ත ස්වභාවය අවබෝධ කරගෙන නැති එක. එහෙම ඒ ගැන දන්නවා නම් අපි කවදාවත් මේ හිත දිහා මම, මගේ කියලා බලන්නෙ නෑ. ඒ ගැන බුදුරජාණන් වහන්සේ අපූරුවට දේශනා කරලා තියෙනවා. අපි ශරීරයේ ආදීනව දැකලා, ඒ ගැන නුවණින් මෙනෙහි කරලා ශරීරයේ අනිත්‍යය තේරුම් ගන්නවා වගේම සිතේ ක්‍රියාකාරිත්වය දිහා බලලා අනිත්‍යය ස්වභාවයත් තේරුම් ගත්තා නම් මේ මායාකාරී රැවටිල්ලට අහුවෙන්නේ නෑ.

හිත කියන දේ අපිව නියම දිශාවට වගේම වැරදි දිශාවලටත් අරන් යන්න පුලුවන්, ඒකට රුවල් ඔරුවකට වගේ එහෙමත් නැත්නම් සරුංගලයකට වගේ ඔහේ යන්න දුන්නොත්. ඒ නිසා ඒ සරුංගලයේ නූල අපි අතට අරන් යා යුතු නිවැරදි දිශාව තීරණය කරන්නා අපි ම වෙන්නෝන. ඒක කරන්න නම් සරුංගලයේ/රුවල් ඔරුවේ ක්‍රියාකාරිත්වය (Mechanism) එක ගැන අපි හොඳින් දැනගෙන ඉන්නෝන. සිතේ ක්‍රියාකාරිත්වය ගැන තවත් ලියන්න ගියොත් නම් සටහන තවත් ගොඩක් දිග වෙනවා. ඒ නිසාම මම හිතන්නේ අපි මේ හිතේ ඇත්ත ස්වභාවය(මායාකාරී රැවටිලිකාර ) හඳුනාගෙන වැඩ කළා නම් අපිට ගොඩාක් වෙලාවට ඇතිවෙන සිත් රිදීම්, මානසික තැවුල් එහෙම අඩුකරගෙන ලොකු ශක්තියකින් යුතුව ජීවිතයට මුහුණ දෙන්න ලේසියෙන්ම පුලුවන්.

මේ වප් පෝය දවසනේ. වප් පෝය දවසේ බුදුසසුනේ ගොඩක් වැදගත් සිදුවීම් වෙලා තියෙනවා. මේ ඒ සිදුවීම්...

1. බුදුපියාණන් වහන්සේ තව්තිසා දෙව් ලොව සිට සංකස්ස නුවරට වැඩම වීම
2. මෛත්‍රී බෝසතාණන් වහන්සේ පැවිදිවීම
3. සැරියුත් හිමියන්ට ප්‍රඥාවෙන් අගතැන් තනතුර ප්‍රදානය කිරීම
4. සංඝමිත්තා තෙරණිය වැඩමවීමට අරිට්ඨ ඇමතිවරයා දඹදිවට පිටත්වීම
5. අරිට්ඨ මහ රහතන් වහන්සේ විසින් ථූපාරාමයේ කරන ලද විනය සංගායනාව
6. ජය ශ්‍රී මහා බෝධි අංකුරය පිහිටුවීම
7. වස් පවාරණය කිරීම/කඨින චීවර පූජා කිරීම

විමර්ශන : බුදු සමිඳු දැක ගනිමු (පූජ්‍ය කිරිබත්ගොඩ ඤාණානන්ද ස්වාමින් වහන්සේ), බුදුසරණ අන්තර්ජාල කලාපය

ප.ලි: අධික කාර්යබහුලකම නිසා ම කණගාටුවෙන් වුණත් පෝ දින විශේෂ සටහන වෙනුවෙන් 2011 පෙබරවාරි වල ලිව්ව පැරණි සටහනක් ආයෙම පළ කරන්න හිතුවා. (වැඩි දෙනෙක් කියවලත් නැතුව ඇති කියලා හිතනවා මං).

52 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

මිලින්ද රජු පැරදවූ නාගසේන හාමුදුරුවෝ -2




කලින් සතියෙ සටහන ඉවර කළේ ග්‍රීක රජ කෙනෙක් වුණ මෙනැන්ඩර් හෙවත් මිලින්ද රජතුමා සහ සාගල නුවර රාජධානිය ගැන විස්තරයෙන් නේ. මේ දෙන්නා අතර මේ විදියට වාදයක් ඇතිවෙන්න පෙර කර්මයක් බලපෑව හැටි ගැන අපූරු කථාවකුත් තියෙනවා. හැබැයි ඒ කථාව දැනගන්න නම් මේ සටහන අන්තිම වෙනකල් ම කියවන්න වෙනවා. නාගසේන හාමුදුරුවෝ ක්‍රි.පූ 150 දී විතර හිමාල පර්වතය අසල කජංගල කියන බමුණු ග්‍රාමයේ සෝනුත්තර නම් බමුණා ට දාව තමයි උපත ලැබුවේ. මේ උප්පත්ති කථාවට සම්බන්ධ ලස්සන පුරාවෘත්තයකුත් තියෙනවා. ඒ ගැන කියන්නයි දැන් ලෑස්තිවෙන්නෙ. ඊට කලින් කියන්නෝන නාගසේන හාමුදුරුවන් ව හැඳින්වෙන්නේ ථේරවාදීන් අතර මහා දාර්ශනිකයෙක් විදියටයි කියලත්. දන්නවනේ නේද බුදුදහම හීනයානය (ථේරවාදය), මහායානය සහ තන්ත්‍රයානය විදියට ආකාර තුනකට වෙන්වෙලා තියෙනවා කියලා. ඔන්න දැන් කථාව.

මම කලිනුත් කිව්වනේ මිලින්ද රජතුමා අහන ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙන්න විදියක් නැතුව රහතන් වහන්සේලා සාගල නුවර අත්හැරලා දාලා යන්න ගියා කියලා. මේ රහතන් වහන්සේලා වැඩියේ හිමාලයේ රක්‌න්ගල කියන පර්වතයටයි. ඒ වෙද්දිත් ඒ පර්වතයේ සියක් කෝටියක් රහතන් වහන්සේලා වැඩ සිටියා කියලා තමයි සඳහන් වෙන්නෙ. ඒ කාලේ ප්‍රකට පඬිවරයෙක් වුණ අශ්වගුප්ත රහතන් වහන්සේ මේ සියළුම රහතන් වහන්සේලා ගෙන් විමසා සිටියා කවුද මිලින්ද රජතුමා එක්ක වාදයට යන්න කැමති කියලා. ඒ හැමදෙනා ම නිහඬ වුණා, ඒ තරම් ම මිලින්ද රජතුමා ගේ තර්ක ඥාණය ප්‍රබලයි. ඊට පස්සේ අශ්වගුප්ත රහතන් වහන්සේ මේ විදියට කිව්වා. "හිමිවරුනි තවුතිසා දිව්‍යලෝකයේ වෛජයන්ත මාළිගයට නැගනහිරින් කේතුමතී නමින් විමානයක්‌ ඇත. ඒ විමානයේ මහාසේන නම් දිව්‍ය පුත්‍රයෙක්‌ වෙයි. මිළිඳු රජු හා විවාද කරන්නට හැකි පුර්ව වාසනා ගුණය ඇති එකම තැනැත්තා ඔහුය" කියලා. එතැන රැස්වෙලා හිටිය රහතන් වහන්සේලා ඒ අනූව ඍද්ධියෙන් තව්තිසාවට වැඩම කළා. බොහෝ රහතන් වහන්සේලා වඩිනවා දැක්ක ශක්‍ර දේවේන්ද්‍රයා පෙරමඟට ගිහින් උන්වහන්සේලා පැමිණි කාරණාව විමසුවා.

ඉතින් අශ්වගුප්ත රහතන් වහන්සේ මිලින්ද රජතුමා සම්බන්ධ කතා පුවත ශක්‍රයාට කිවා. එතකොට ශක්‍රයා කිව්වේ මිලින්ද රජතුමාත් කලින් ආත්මයේ තව්තිසාවේ දිව්‍යපුත්‍රයෙක් විදියට හිටියා කියලා. ඊට පස්සේ ශක්‍ර දේවේන්ද්‍රයා රහතන් වහන්සේලාත් එක්ක ම මහාසේන දිව්‍ය පුත්‍රයා හම්බවෙන්න ගියා. ශක්‍ර දේවේන්ද්‍රයා, මහාසේන දිව්‍ය පුත්‍රයාගේ අත් අල්ලලා තුන් වතාවක් ම මනු ලොව ඉපදෙන්න ආරාධනා කළත් මහාසේන දිව්‍ය පුත්‍රයා ඒක ප්‍රතික්ෂේප කළේ "ස්‌වාමිනි මනුෂ්‍ය ලෝකය ඉතා තියුණු වූ දුක්‌ ඇත්තේ ය." කියලායි. ඊටපස්සෙ අශ්වගුප්ත රහතන් වහන්සේ ප්‍රකාශ කරනවා "මහාසේන දිව්‍ය පුත්‍රයාණෙනි නුඹ හැර මිළිඳු රඡ්ජුරුවන්ගේ විවාදයට අභියෝග කරන්නට අන් කවරෙක්‌වත් නැත" කියලා. ඒක පිළිගන්න මහාසේන දිව්‍ය පුත්‍රයා "මම මිළිඳු රජුගේ වාදය බිඳ හෙළන්නට සමර්ථ වූයෙක්‌ මැයි" කියලා දෙව්ලොවින් චුත වෙලා සෝනුත්තර බමුණාගේ බිරිඳගේ කුස තුළ පිළිසිඳගන්නවා. මිලින්ද ප්‍රශ්නයේ කියන විදියට ඒ වෙලාවේ මහා මේඝයක් ඇතිවුණා කියලා කියනවා.

අවසානයේ මේ සෝනුත්තර බැමිණිය පුත් කුමරෙක්‌ ප්‍රසූත කරනවා වගේම ඒ කුමාරයා "නාගසේන" විදියට නම් ලැබුවා. ගොඩක් ප්‍රඥාවන්ත මේ කුමාරයා වයස අවුරුදු හතේදී ම බ්‍රාහ්මණ ශාස්‌ත්‍රය මැනවින් ප්‍රගුණ කරලා අවසන් කළා. දවසක් මේ නාගසේන කුමරුට රෝහණ කියන ධර්මධර භික්‌ෂුව මුණගැහෙනවා. රෝහණ හාමුදුරුවන් හා කතාබහ කිරීම නිසා ම ධර්මය ගැන පැහැදිලා ඒ හිමියන් ගුරු තනතුරේ තියාගෙන උතුම් පැවිදි බවට පත්වෙනවා රක්න්ගල පර්වතයට ගිහින් සියක්‌ කෝටියක්‌ රහතුන් වහන්සේලා මධ්‍යයේ. නාගසේන හාමුදුරුවෝ සිය ආචාර්යවරයාගේ අනුදැනුම පරිදි වත්තිස සේනාසනයෙහි වැඩවසන අශ්වගුප්ත හිමියන් සොයා යනවා පසු කාලෙකදි. එහිදී අශ්වගුප්ත හිමියන්ට පුරා තිස්‌ වසරක්‌ මුළුල්ලෙහි ඇප උපස්‌ථාන කරන උපාසිකාවකට අභිධර්මය දේශනා කරලා පසුව විදර්ශනා වඩමින් ඒ ආසනයෙහිම හිඳගෙන උතුම් සෝවාන් ඵලයට පත්වෙනවා. මේ බව දිවැසින් දැක්ක අශ්වගුප්ත හිමියනුත් දහස්‌ ගණන් දේවතාවෝත් සාධුකාර දැක්‌වූ බව තමයි ශාසන ඉතිහාසයේ සඳහන් වෙන්නේ. සෝවාන් ඵලය ලැබීමෙන් පස්සේ නාගසේන හිමියන් කැඳවන අශ්වගුප්ත හිමියෝ අවවාද කරනවා පැලලුප් නුවරට වැඩම කරලා අශෝකාරාමයෙහි වැඩවසන ධම්මරක්‌ඛිත හිමියන්ගෙන් ත්‍රිපිටකය ඉගෙන ගන්නා ලෙසට. ඒ අනූව පාටලීපුත්‍ර සිටුවරයා ව්සින් නාගසේන හිමියන් ව පැලලුප් නුවර අශෝකාරාමයට කැඳවාගෙන යනවා. අශෝකාරාමයෙහිදී ත්‍රිපිටකය කටපාඩමින්ම ඉගෙන ගන්න නාගසේන හිමියෝ ධර්මයේ අර්ථ රසය ආස්‌වාදනය කරමින් ම එක්‌ රාත්‍රියක උතුම් වූ අරහත්භාවය සාක්ෂාත් කරගන්නවා. මේ බව දැක්‌ක බ්‍රහ්මයෝ සතුටින් අත්පොලසන් දුන්නා කියලා තමයි කියන්නේ.

ඊට පස්සේ සියක්‌ කෝටියක්‌ රහතන්වහන්සේලාගේ ආරාධනාව මත නාගසේන හිමියෝ නැවැත හිමාලය පාමුල රක්‌න්ගල පර්වතය අසලට වැඩම කරනවා. එහිදී මහා සංඝරත්නය විසින් මිළිඳු රජතුමා සමඟ වාදයට එළඹෙනන කියලා නාගසේන හාමුදුරුවන්ට ආරාධනා කරනවා. ඒ නිසා ම මිලින්ද රජතුමා ව නාගසේන හිමියන් හමුවීමට කැමැති බව දන්වලා දේවමන්ත්‍රි(ඩෙමට්‍රියස්‌) කියන ඇමැතියා හරහා පණිවිඩයක්‌ යවනවා රජමාළිගයට. මිලින්ද රඡ්ජුරුවෝ "නාගසේන" නම ඇසුණු පමණින් ම බය වෙලා ඇඟේ රෝම පවා කෙළින් වුණා කියනවා. ඊටපස්සෙ මිළිඳු රජතුමා නාගසේන හිමියන් ව හමුවීවෙන්න පන්සියයක්‌ ඇමැතියන් පිරිවරාගෙන සාගලපුර අසංඛ්‍යය විහාරයට ආවා. එතකොට නාගසේන හිමියෝ අසූදහසක්‌ භික්‍ෂු සංඝයා පිරිවරාගෙන තමයි වැඩ සිටියේ. උන්වහන්සේ ඉදිරිපිට සිටිය හතළිස්‌ දහසක්‌ භික්‍ෂූන්වහන්සේලා නාගසේන හිමියන්ට වඩා වැඩිමහලු අය වුණා වගේම පිටුපසින් සිටිය හතළිස්‌දහසක්‌ භික්‍ෂූන්වහන්සේලා උන්වහන්සේට වඩා බාල අයයි. මිළින්ද ප්‍රශ්නයෙ කියන විදියට නාගසේන හිමියන් දුටු පමණින්ම මිළිඳු රජතුමාට තමන් මේ සැරේ නම් වාදයෙන් පරදින බව දැනුනා කියනවා. මිළිඳු - නාගසේන සාකච්ඡාව ආරම්භ වෙන්නේ හින්දු දර්ශනයේ එන පුද්ගලවාදයෙන්. මිළිඳු රජතුමා උපනිෂද් වැනි දර්ශනයන් තුළ ප්‍රධාන වශයෙන් සාකච්ඡා වූ, ආත්මය, පුනරුත්පත්තිය, කර්මය යනාදිය පිළිබඳව වූ ප්‍රශ්නයන් පවා නාගසේන හාමුදුරුවන්ගෙන් විමසනවා. මෙතනදි නාගසේන හාමුදුරුවෝ මිලින්ද රජතුමා ගේ තර්කය, විතර්කයෙන්ම පරාජය කිරීමට උත්සාහ කරනවාට වඩා මතභේදයට තුඩුදුන් කරුණු උපමා රූපක භාවිත කරමින් විසඳන්න තමයි උත්සහ කරන්නේ. ශරීරය සහ රථය සම්බන්ධ උපමාව මේකට හොඳ උදාහරණයක්. ("ස්‌වාමීනි ඔබ වහන්සේගේ නම කුමක්‌ද?" යනුවෙන් තමයි සාකච්ඡාව ආරම්භ වෙන්නේ. ඊට පිළිතුරු විදියට නාගසේන හිමියන් "මහ රජාණෙනි, නාගසේන යන නමින් මට ආමන්ත්‍රණය කෙරෙති. එතකුදු වූවත් එය සංඥා මාත්‍රයකි.... ආදි වශයෙන් ආත්මවාදය පටන්ගන්නවා ). මේ දෙදෙනා අතර ඇතිවුණ එක සංවාදයක් තමයි මේ.

මිළිඳු රජතුමා - මට ඔබ වහන්සේගෙන් ප්‍රශ්නයක්‌ අහන්න ඕන.

නාගසේන හිමියන් - හොඳයි අහන්න

මිළිඳු රජතුමා - මම ඒක ඇසුවා

නාගසේන හිමියන් - මම ඒකට උත්තර දුන්නා.

මිළිඳු රජතුමා - මොකක්‌ද ඔබ වහන්සේ දීපු උත්තරය?

නාගසේන හිමියන් - මොකක්‌ද ඔබ ඇසූ ප්‍රශ්නය?

පළමු දින සාකච්ඡාවෙන් සතුටු වූන රජතුමා දෙවැනි දින පටන් නාගසේන හිමියන් ව තම මාළිගාවට වැඩමවනවා ධර්ම සාකච්ඡාවට. මිලින්ද රඡ්ජුරුවෝ නාගසේන හිමියන්ගෙන් සියලුම ප්‍රශ්න විචාරලා ඒවාට ලැබුණු පිළිතුරුවලින් බෙහෙවින් සතුටට පත්වෙලා අවසානයේ මේ විදියට ප්‍රකාශ කරනවා. "සාධු සාධු නාගසේන හිමියනි. බොහෝ ප්‍රශ්න නුඹවහන්සේ විසින් විසඳන ලද්දේය. මේ ගෞතම බුදුන්ගේ ශාසනයේ ධර්ම සේනාධිපතිවූ සැරියුත් හිමියන් හැර මෙලෙස දහම් ගැටළු විසඳීමට සමර්ථ වූ අන් අයෙක්‌ නොමැත. නාගසේන හිමියනි බොහෝ ප්‍රශ්න විචාරා මම නුඹවහන්සේ වෙහෙසට පත් කළෙමි මට සමාවුව මැනවයි" කියලා.

අන්තිමේට රජතුමා බොහෝ ධනය වියදම් කරලා "මිළිඳු" නමින් විහාරයක්‌ කරවලා නාගසේන හිමියන් ඇතුලු සියක් කෝටියක්‌ රහතන්වහන්සේලාට සිවුපසය ලබාදී පසුව සිය වැඩිමහලු පුතුට රජකම භාරදීලා බුදුසසුනේ පැවිදි ව විදසුන් වඩා උතුම් අරහත් බව සාක්ෂාත් කරනවා.

ඔය විදිහට නාගසේන හාමුදුරුවන්ටයි, මිළිඳු රජතුමාටයි හැකියාවක් ආවයි කියන්නේ පසුගිය භවයක කරපු පින් වැඩක් නිසා කියලා තමයි සඳහන් වෙන්නෙ. දෙන්නාම ඒ කාලේ මහණ වෙලායි ඉඳලා තියෙන්නේ. ඒ කාලේ නාගසේන හාමුදුරුවෝ ලොකු හාමුදුරුවෝ, මිළිඳු රජතුමා පොඩි හාමුදුරුවෝ. ලොකු හාමුදුරුවෝ දවසක් බෝ මළුව අතුගාලා කුණු ටික එක තැනකට එකතු කරලා, ඒ ටික අස් කරන්න කියලා පොඩි හාමුදුරුවන්ට කියලා තියෙනවා. ඒ වුණත් අමතක වීමකින්දෝ පොඩි හාමුදුරුවෝ වැඩේ කරලා නැහැ. මේක නිසා ලොකු හාමුදුරුවෝ පොඩි හාමුදුරුවන්ට ඉදලෙන් පහරක් ගහලා තියෙනවා.

මේ හින්දා නිසා පොඩි හාමුදුරුවෝ කුණු අස් කරන ගමන් ප්‍රාර්ථනා කළා "ලොකු හාමුදුරුවෝ මට ගැහුවා, ඒක නිසා මේ කුණු අස් කරන පිනෙන් මට ලබන ආත්මෙක ප්‍රශ්න අහලා ලොකු හාමුදුරුවෝ පරද්දන්න හැකියාව ලැබෙන විදියට නිවන් දක්‌නා තුරා උපනූපන් ජාතියෙහි තමාට තේජස්‌ ඇතිවේවා, වාදයෙහි සමත්කම් ඇතිවේවා කියලා ප්‍රර්ථනා කරනවා". මේ බව ඇහුණ ලොකු හාමුදුරුවෝ හිතුවා පොඩි හාමුදුරුවෝ කුණු අස් කරලා එහෙම හිතුවා නම් බෝමළුව අතු ගෑව මට ඊට වඩා පිනක් තියෙනවානේ කියලා අර විදිහට පොඩි හාමුදුරුවෝ ප්‍රශ්න අහලා මාව පරද්දන්න එද්දී එයාව පරද්දන්න මට හැකියාව ලැබෙන්න කියලත් විමසන ප්‍රශ්නවලට කිසිදු පැකිලීමකින් තොරව පිළිතුරු දීමේ හැකියාව තමාටද ලැබේවායි කියලා හිතනවා. ඔන්න ඔය විදියට තමයි නාගසේන හාමුදුරුවන්ට, මිලින්ද රජතුමා ව පරද්දන්න හැකියාව ලැබිලා තියෙන්නෙ.

පසුවදන: අපදාන පාලියේ පුබ්බකම්ම පිලෝතිකාපදානය කියන්නේ සම්බුදු සිරිතේ සිදුවීම් එකොළහක හේතුව පූර්ව අකුසල කර්ම ගැන කියවෙන, බුදුරජාණන් වහන්සේ හිමාලයේ මනරම් ගල් තලාවක් මතුයෙහි හිඳ බොහෝ භික්‍ෂූන් වහන්සේට දේශනා කළ සම්බුද්ධ දේශනාවක්. එයට අනුව ඒ අවස්ථා එකොළහට හේතු වුණේ බුදුරදුන් පූර්ව ජාතීන් හිදී කරන ලද අකුසල් කර්මයන්. නමුත් මිලින්ද ප්‍රශ්නයට අනුව නම් බුදුරදුන්ට අකුසල කර්ම විපාක දීමක් නැහැ කියලා තමයි සඳහන් වෙන්නෙ. මිලින්ද ප්‍රශ්නයෙහි මිලිඳු රජු හා නාගසේන තෙරුන්වහන්සේ අතර ඇතිවන සංවාදයෙක්හිදී රජු විසින් “බුදුරදුන් සර්වඥතාඤාණයෙන් කර්මක්‍ෂය කොට බුදු බව ලැබුයේ නම් අකුසල කර්ම හේතුවෙන් පාදයෙහි ගල් පතුරක් වැදී තැලීම හා ලෝහිත පක්ඛන්දිකා රෝගය වැළඳීම කෙසේ සිදුවිය හැකිදැයි විමසනවා. එයට පිළිතුරු දෙන නාගසේන මහ රහතන් වහන්සේ සියලු දුක්ඛ කර්ම හේතුවෙන්ම නූපදින බව තමයි වදාරන්නේ. අනුන්ගේ ක්‍රියා නිසාත් එහෙම දේවල් වෙන්න පුළුවන් කියලයි මිලින්ද ප්‍රශ්නයේ සඳහන් වෙන්නෙ. එහෙම බැලුවම මිලින්ද ප්‍රශ්නය කියන පොතේ අන්තර්ගතය ගැනත් පොඩි ගැටළුවක් තියෙනවා.....

ප.ලි: ඔන්න ගොඩක් දෙනාගේ ඉල්ලීම අනූව සතියක් පරක්කු කරන්නෙ නැතුව ඉක්මනට ම දැම්මා, වැඩත් වැඩි එකේ අඩුපාඩු එහෙමත් ඇති, තිබුණොත් කියන්න! තවත් මේ ගැන කියවන්න කැමති නම් මෙතනින් යන්න. මේ සටහන ලියන්න, දිවයින පත්තරේ චතුර පමුණුව සහ සී. කේ අත්තනායක මහත්වරු ලිව්ව ලිපි දෙකකුත් උදව් වුණා.

38 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

මිලින්ද රජු පැරදවූ නාගසේන හාමුදුරුවෝ....


මිලින්ද-නාගසේන ප්‍රශ්නය කියන කතාව තමයි අද කියන්න යන්නේ. මේක බොහෝම ඵෛතිහාසික ප්‍රසිද්ධ කතාවක්. මෙතනදි නාගසේන කියලා හඳුන්වන්නේ රහතන් වහන්සේ නමක්. මිලින්ද කියලා හඳුන්වන්නේ රජකෙනෙක් ව. මිලින්ද රජතුමා ගැන විස්තර කරද්දි මෞර්ය රාජ වංශයේ ධර්මාශෝක රජතුමා ත් සම්බන්ධ වෙනවා. ධර්මාශෝක රජතුමාගේ පියා තමයි බින්දුසාර රජතුමා. බින්දුසාර රජතුමාගේ පියා තමයි චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමා. මේ චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමා මෞර්ය රාජ වංශය ආරම්භ කරමින් ක්‍රි.පූ 321 දී බලයට පත්වෙන්නෙ එවකට ඉන්දියාව පාලනය කරමින් හිටිය නන්ද රාජ වංශය පරාජය කරලයි. ක්‍රි.පූ. 316 වන විට වයඹ දිග ඉන්දියාවත්, මධ්‍යම හා දකුණු ඉන්දියාව හා බටහිර දෙසටත් බලය පතුරවන්න චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමා සමත් වෙනවා. වර්තමාන පැට්නා හෙවත් පාටලීපුත්‍රය අගනුවර කරගෙන දුර්ධාරා කුමරියත් සමඟ විවාහ වුණ ජෛන ආගමිකයෙක් වෙන චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමා ජෛන ආගමට බොහෝ සෙයින් අනුග්‍රහ දක්වනවා. වියපත් වීමත් එක්ක ම චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමා තම රජකම සහ රාජ්‍යය පුත්‍රයා වුණ බින්දුසාර ට පවරා දීලා ජෛන පූජකයන් සමඟ එක් වෙනවා. පසු කාලෙක චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමා ආචාර්ය භද්‍රබාහුගේ ශිෂ්‍යයෙකු බවට පත්වෙලා අවසන් දින කිහිපයකදී ආත්මය පාරිශුද්ධ කරන්නා වු ජෛන පිළිවෙතක් අනුගමනය කරමින් කර්ණාටක ප්‍රාන්තයේ බේලගොල ආශ්‍රමයේ දී මරණයට පත්වෙනවා.

චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමාගෙන් පස්සේ ක්‍රි.පු. 298 දී රජකමට පත්වෙන දෙවිසි වියැති බින්දුසාර රජතුමා රාජ්‍යය තවත් පුළුල් කරනවා. මේ කාලේ වෙද්දි මෞර්ය අධිරාජ්‍යය උතුරින් ස්වාභාවික දේශ සීමාවක් වන හිමාලය දක්වාද, නැගෙනහිරින් ඇසෑමය දක්වාත් බටහිරින් වර්තමාන පාකිස්ථානයද, ඇෆ්ගනිස්ථානයේ වැදගත් ප්‍රදේශ වන හේරාට් සහ කන්දහාර් පළාත්ද ,ඉරානයට අයත් සිස්තාන් සහ බලුකිස්ථාන් කියන පළාත් සහ ඉන්දියාවෙන් එතෙර මැසිඩෝනියානු නීතිය යටතේ පවතින ප්‍රදේශ දක්වා පුළුල් වෙනවා. හිතාගන්නකෝ කොයිතරම් ලොකු ඇතිද කියලා මේ අධිරාජ්‍යය... පහල තියෙන සිතියම බලන්නකෝ, තද නිල් පාටින් දක්වලා තියෙන්නෙ මෞර්ය අධිරාජ්‍යයට අයිති ප්‍රදේශය.(අශෝක අධිරාජ්‍යයා ගෙනුත් පස්සෙ ) සිතියමේ හැටියට ඉන්දියාවේ දකුණු ප්‍රදේශය, ඒ කියන්නේ චෝල, පාණ්ඩ්‍ය රාජ්‍යයන් සහ ශ්‍රී ලංකාව මෞර්ය අධිරාජ්‍යයට කප්පම් ගෙවන රාජ්‍යයන් විදියට තමයි දක්වලා තියෙන්නෙ. (හැබැයි ලංකාව ඇත්තට ම ඒ කාලේ එහෙම කප්පම් දුන්නද කියලා හරියටම හොයාගන්න බැරිවුණා!). මෞර්ය අධිරාජ්‍යයා සතුව පැවති බලසම්පන්න හමුදාව එහි පුළුල් ව්‍යාප්තිය සඳහා මහත් රුකුලක් වුණා කියලා තමයි කියන්නෙ. මෙගස්තිනිස් නම් ග්‍රීක ජාතික දේශාටකයාගේ වාර්තාවන්ට අනුව මෙම හමුදාව 600,000 පමණ වූ භට පිරිසකගෙන්, 30 000 පමණ වූ යුධ අශ්වයින්ගෙන්, 9000 පමණ වූ යුධ ඇතුන්ගෙන් ද සමන්විත වෙලා තියෙනවා වගේ ම මුළු අධිරාජ්‍යයම ආවරණය වන පරිදි පැවති පුළුල් ඔත්තු සේවා ජාලයකුත් ක්‍රියාත්මක වෙලා තියෙනවා. බින්දුසාර රජතුමාගේ පුතුන් දෙදෙනා වූණ සුසිම සහ අශෝක, තක්ෂිලා සහ උජෙයින් කියන නගර වල යාපා ‍පදවි දැරුවා. (සිතියම බලන්න). ආගම් ගැන කියනවනම් බින්දුසාර රජතුමා අනුග්‍රය දැක්වුවේ ආජීවක දහමටයි. ක්‍රි.පු. 272 දි බින්දුසාර අධිරාජ්‍යයා මියයෑමෙන් අනතුරුව අනුප්‍රප්තිකයා විදියට ඊළඟට රජවෙන්නෙ බින්දුසාර රජතුමාගේ පුත්‍රයෙක් වුණ අශෝක කුමාරයයි.

කෞටිල්‍ය පඩිවරයා විසින් රචිත "අර්ථශාස්ත්‍රයෙහි” සඳහන් වන විදියට අශෝක මෞර්ය අධිරාජ්‍යයාගේ පාලනය ඒකාධිපතිවාදී ස්වරූපයක් තමයි පෙන්නුම් කරලා තියෙන්නෙ. චණ්ඩාශෝක කියලා කුප්‍රසිද්ධ වෙන්නත් හේතුව ඒක ම වෙන්න ඕන. ඒ වෙනකොටත් මෞර්ය අධිරාජ්‍යයට යටත් නොවුණු කාලිංග දේශය යටත් කරගැනීමේ සටනින් ජයග්‍රහණය කරන්න අශෝක අධිරාජයා සමත් වුණත් යුධ බිමෙන් නොනවත්වා ඇහෙන තුවාල වූවන්ගේ වේදනා හඬවල්, මියගිය අයගේ ඥාතීන්ගේ විලාප හඬවල් රජතුමාගේ හිත කම්පනයට ලක් කරනවා. ඒ කාලේ තමයි රජ මාලිගාව ඉදිරිපිටින් වඩින නිග්‍රෝධ සාමණේරයන් වහන්සේ ගේ සන්සුන් ඉරියව් දැකලා පැහැදෙන්නෙ. ඒ ගැන රසවත් කථාවකුත් තියෙනවානේ. අහලා තියෙනවද මන්දා. අශෝක රජතුමා නිග්‍රෝධ සාමණේරයන් වහන්සේව මාළිගයට වැඩම කරවලා, තමා කැමති ආසනයකින් වැඩ හිඳින්න කියල ආරාධනා කළා. එතකොට නිග්‍රෝධ සාමණේරයන් වහන්සේ සුදුසු තැනක් බැලුවා. දැන් උන්වහන්සේ දන්නව මේ තමා ඉදිරියෙ ඉන්නෙ මුළු දඹදිව් තලයම ත්‍රස්තයට පත් කරවපු අධිරාජයා කියල. ඒ වුනාට උන්වහන්සේට මොහොතකටවත් බියක්, තැති ගැනීමක් හෝ අමුතු හැඟීමක් ඇති වුනේ නෑ. උන්වහන්සෙ දන්නවා මෙතන ඉන්න බලවත්ම කෙනා උන්වහන්සේ බව. ඒකට හේතුව තමයි උන්වහන්සේ ලෝකයේ පහල වෙච්ච ශ්‍රේෂ්ඨතම ශාස්තෘන් වහන්සේ වන ඒ භාග්‍යවත් අරහත් සම්මා සම්බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයෙක් වීම. ඒ නිසා පුංචි උනත් නිග්‍රෝධ සාමණේරයන් වහන්සේ කිසිම තැති ගැනීමක් නැතිව රජ්ජුරුවන්ගේ සිංහාසනයේම අසුන් ගත්තා. අශෝක අධිරාජයත් නිහතමානී විදියට පහත් අසුනකින් හිඳගත්තා. ව්‍යක්ත, විනීත, විශාරද , බහුශ්‍රැත, ධර්මධර, ධර්මානුධර්ම ප්‍රතිපදාවෙන් යුක්ත කෙනෙක් නිසා රජතුමා අහන ප්‍රශ්න වලට පහසුවෙන් උත්තර දෙන්නත් උන්වහන්සේ ට හැකියාව ලැබුණා. ඒ වගේ ම නිග්‍රෝධ සාමණේරයන් වහන්සේ “ අප්පමාදෝ අමතපදං” යන ගාථාව මුල් කර ගෙන රජතුමාට ධර්මය දේශනා කරනවා. ධ‍්රමය කෙරේ පැහැදුණ අධිරාජයා අර පුංචි සාමණේරයන් වෙතින් තෙරුවන් සරණට පත්වෙලා පංච ශීලයෙහි පිහිටියා.එදා ඉඳල චණ්ඩ ගති අත හැරල ධර්මය ප්‍රගුණ කරන්න පටන් ගත්තා වගේ ම ධාර්මික රජ කෙනෙක් බවටත් පත් වුණා.


ධර්මාශෝක රජතුමාගෙන් බුදුදහමට වුණ අනුග්‍රහයන් විස්තර කරන්න ඕන නැහැ කියලා හිතනවා, හැමෝම දන්න නිසා. ධර්මාශෝක රජතුමා ක්‍රි.පූ 232 දී මරණයට පත්වෙනවා. ධර්මාශෝක රජතුමාගෙන් පස්සේ රජකම උරුම වෙලා තිබුණ තීවර, කුණාල, ජලෞක කියන පුත් කුමාරවරුන්ට හරියට මේ සුවිසල් රාජ්‍යය පාලනය කරගන්න බැරිවෙනවා. ඒ නිසා ම රාජ්‍යය අස්ථාවර බවට පත්වෙනවා. මේ අර්බුදය දැනගත්ත පුෂ්පමිත්‍ර නම් සෙනවියා, ඒ කාලේ රජකළ ධර්මාශෝක මුණුපුරකු වූ බ්‍රැහැත්රථ මරා දාලා මෞර්ය වංශය සම්පූර්ණයෙන් ඉතිහාසයට එක්‌ කරනවා. මේ නිසාම දඹදිව රාජ්‍යය කෑලි කෑලිවලට කැඩිලා ගිහිල්ලා කුඩා රාජ්‍යයන් ගණනාවකට වෙන වෙනවා. මුලින් කිව්වා මතකද ධර්මාශෝක රජතුමාගේ සීයා වෙන චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමා, මැසිඩෝනියානු ප්‍රදේශත් යටත් කරගත්තා කියලා. මෙහිදී චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමාගෙන් පැරදිලා පලා ගියේ ග්‍රීකයන්. මෞර්ය රාජ්‍යය අස්ථාවරයි කියලා දැනගත්ත ග්‍රීකයනුත් මේ රාජ්‍යය ට බැල්ම හෙලන්න පටන් ගත්තා. ඒකේ ප්‍රතිඵලයක් විදියට ක්‍රි.පූ 200 දි විතර යුතෙමඩස්‌ කියන ග්‍රීක රජතුමා වර්තමාන ඇෆ්ගනිස්‌තානයේ කොටසක්‌ අල්ලාගෙන පාලනය කරන්න පටන්ගත්තා. ඉන්පසු රජවුණ යුක්‍රටඩීස්‌ රජු සාගල නුවරත් යටත් කරගෙන වයඹ දිග ඉන්දියාව පාලනය කළා. එයින් පස්සේ සාගල නුවර රජකමට පත්වුණේ මිනෙන්ඩර්(මෙනැන්ඩර්) නමින් ප්‍රකට වූණ මිළිඳු රජතුමා. මේ සාගල නුවර කියන්නෙ වර්තමාන පකිස්‌තානයේ සියල්කොට්‌ නගරය තියෙන ප්‍රදේශයටයි. මේ සාගලපුරය ඉතාම සශ්‍රීක රාජ්‍යයක්‌ වුණා වගේම සතරවරම් දෙවියන්ගෙන් කෙනෙක් වුණ වෛශ්‍රවණ දිව්‍යරාජයාගේ ආලකමන්දා දිව්‍යපුරයට තමයි සමාන කරලා හඳුන්වන්නෙ. ඒ තරම් දියුණු, සශ්‍රීක නගරයක්. මේ මිළිඳු රජතුමා අවුරුදු 20 ක්‌ සාගල පුරවරයේ රාජ්‍යය පාලනය කළා. ඒ අතරතුරේදි තමයි මේ මිලින්ද-නාගසේන ප්‍රශ්නය ඇතිවෙන්නෙ.

ඉතා පණ්‌ඩිත ප්‍රඥවක්‌ ඇති සියලු කටයුත්තෙයි දක්‍ෂ මිළිඳු රජතුමා සමඟ වාදයට එළැඹීම අපහසු වූ රහතන් වහන්සේලා පවා සාගල පුරවරය හැර ගියා කියලා තමයි කියන්නේ. මිලින්ද රජතුමා ඒ තරම් ම නුවණැති කෙනෙක්. ඉතින් බොහෝ රහතන් වහන්සේලාට වාද කරලා පරාජයට පත් කරන්න බැරි වුණ මිලින්ද රජතුමා ව නාගසේන හාමුදුරුවෝ පරාජය කළේ කොහොමද කියලා ලබන සතියේ කියවමු එහෙනම්. කතාව කියවන්න කලින් ඒ කාලේ වටාපිටාව දැනගෙන ඉන්න එක හොඳයි කියලා හිතුණ නිසා තමයි මේ විස්තර ටික දැම්මේ.

ප.ලි: ඉදිරි මාස දෙක හරිම කාර්යබහුල වෙන ලකුණු තියෙන නිසා පෝස්ට් දානකොට ටිකක් ටිකක් පරක්කු වේවි සමහරවිට!!!! උදව් කළා විකිපීඩියාව සහ හොඳ ඔක්කොම කියන අඩවියත්...

63 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

නගර අසූහතරදාහක් අතරේ වහළෙන් වහළෙට පැන පැන යන කුකුළෙක්...



කලින් සටහනේ නැවැත්තුවේ, ලෝකයේ හිටිය බොහෝ දෙනා එකිනෙකා මරාගෙන විනාශ වුණ තැනින් නේ. අම්මා පුතා ව වත් පුතා අම්මාව වත්, තාත්තා දුවව වත් දුව තාත්තව වත් අඳුරාගන්නෙ නැතුව එකිනෙකා මරාගන්න එක කොයිතරම් නම් ශෝචනීය දෙයක් ද? කොහොම වුණත් ඒ දේවල් අනාගතයේ දි සිද්ධ වේවි කියලා හිතෙනවා දැන අහන දකින දේවල් වලින් පවා. ඒත් ඒ දේවල් සිදුවෙන එක නවත්වන්න කාටවත් බැහැනේ. ඉතින් මේ විනාශයෙන් සුළු පිරිසක් ඉතුරු වුණා කියලා මම කලින් කිව්වනේ, ඒ අය තමන්ගේ ආයුෂ අවුරුදු 80,000 ක් වෙනකල් වර්ධනය කරගත්තේ කොහොමද කියලයි මේ කියන්න යන්නේ.

මේ ඉතුරු වුණ පිරිස හරීම ප්‍රඥාවන්ත කොටසක්. ඒ අය මේ විනාශයෙන් පස්සෙ හුදෙකලා තැන්වලට ගිහිල්ලා කල්පනා කළා ඇයි මෙහෙම වුණේ කියලා. ඊට පස්සෙ ඒ අය මේ විදියට කල්පනා කරනවා. "අපි කිසිවකු නොමරමු, කිසිවෙක් අප නොමරත්වා! අපි තණ ලැහැප්වලට හෝ පඳුරු වලින් ගැවසීගත් ස්ථාන වලට හෝ ගස්වලින් ගැවසීගත් ස්ථාන වලට හෝ ගංගා මැද දූපත වලට හෝ කඳුමුදුන් වලට හෝ පැමිණ වනයෙහිවූ අල, මුල් පලවැල කා ජීවත් වන්නෙමු නම් යහපතැයි" එහෙම හිතලා ධාර්මික ව ජීවත් වෙන්න පටන් ගන්නවා. ඒත් එක්ක ම ඔවුන් තුළ කුසල් ධර්මයන් වැඩෙන්න පටන් ගන්නවා. අකුසල්, පව් දවසින් දවසම දුරුකරගන්නවා. ඒ නිසා ම ඒ අයගේ ආයුෂ, වර්ණය වැඩෙන්න පටන් ගන්නවා. කාලයක් ගියා ම මේ අයගේ පරමායුෂ අවුරුදු විස්ස දක්වා වැඩිවෙනවා. මේ විදියට කුසල ධර්මයන් පුරුදු කරගෙන අකුසල ධර්මයන් නැතිකරමින් තමන්ගේ ආයුෂ අවුරුදු දහස , විසිදහස, හතළිස්දහස අන්තිමේට අවුරුදු අසූදහස දක්වා ම වැඩිවෙනවා.

මිනිස්සුන්ට අවුරුදු 80,000ක් ආයුෂ ඇති කාලයේ දී ඒ අය කායික රෝගාබාධ වලින් තොරයි. කුසගින්න, නිදිමත සහ වයසට යෑම විතරයි ඒ අයට පවතින ආබාධ හැටියට කියන්නේ. ඒ කාලයේ දඹදිව අතිශයින් ම සමෘද්ධි සම්පන්නයි. සශ්‍රීකයි. ගම්, නියම්ගම්, ජනපද, රාජධානි එකිනෙකට සම්බන්ධ වෙලා තමයි පවතින්නෙ. මේ සියළු රාජධානි පාලනය කරන්නේ කේතුමතී රාජධානිය ප්‍රධාන කොටගෙන වාසය කරන සංඛ කියන සක්විති රජතුමා. දඬුවමකින් තොරව ඉතා ම ධාර්මික විදියට තමයි රජතුමා රාජ්‍යය පාලනය කරන්නේ. ඒ කාලෙදි දඹදිව් තලය කොයිතරම් මිනිස්සුන්ගෙන් පිරිලා ඉතිරිලා ගියාද කියනවානම් හරියට බට(උණ) කැලයක් වගේ හැමතැනකම මිනිස්සු හිටියා. හැම තැනක් ම ජනාවාස වෙලයි තිබුණේ. තවත් උපමාවක් කියනවා. නගර අසූහාරදහසකින් යුක්ත කේතුමතී රාජධානියේ එක කෙළවරකින් කුකුළෙක් වහළයකට නැග්ගොත් ඒ කුකුළාට කිසි ම කරදරයක් නැතුව වහළෙන් වහලෙට පනිමින් බිමට බහින්නෙ නැතුව ම නගර අසූහාරදහස හරහා ගිහින් එහා කෙළවරෙන් බිමට බහින්න පුළුවන් කියනවා. හරිම අපූරුයි නේද!

ඒ කාලෙදි තමයි මෛත්‍රී බෝසතාණන් කේතුමතී නුවර පහලවෙන්නේ. ඒ වෙද්දි සන්තුසිත දිව්‍යරාජයා නමින් තුසිත දිව්‍ය ලෝකයේ ඉපදිලා මතු බුද්ධත්වය ලැබීමේ අපේක්ෂාවෙන් වැඩ වාසය කරන මෛත්‍රී බෝසතාණන්ට මහා බ්‍රහ්මයා ඇවිත් "කාලෝ අයං තේ මහාවීරෝ.." ආදී වශයෙන් ආරාධනා කරනවා. මෛත්‍රී බෝසතාණන් පස්මහ බැලුම් බලලා දඹදිව කේතුමතී නම් රාජධානිය පාලනය කරන සංඛ නම් සක්විති රජතුමාගේ පුරෝහිතයා වුණු සුබ්‍රහ්ම බ්‍රාහ්මණයාට දාව බ්‍රහ්මවතී බැමිණියගේ කුසින් මෙලොවට බිහි වෙලා නා ගසක් බෝධි වෘක්ෂය බවට පත්කරගෙන උතුම් සම්මා සම්බුද්ධත්වයට පත්වෙලා මුල යහපත්වූ, මැද යහපත්වූ, අර්ථ සහිතවූ, ව්‍යඤ්ජන සහිතවූ, සර්ව සම්පූර්ණවූ බ්‍රහ්මචර්යය ප්‍රකාශ කරනවා. බොහෝ සංඝයා පිරිවරාගෙන ලෝසතුන්ට ධර්මය දේශනා කරනවා. මෛත්‍රී බුදුන් වහන්සේ ශ්‍රද්ධාධික බුදුවරයෙක් විදියට තමයි සැලකෙන්නෙ. ගෞතම බුදුන් වහන්සේ ප්‍රඥාධික බුදුවරයෙක්. අනිත් කොටස තමයි වීර්යාධික බුදුවරු. මේ බුදුවරු එකිනෙකට වෙනස් වෙන්නෙ බුද්ධත්වය සඳහා පෙරුම් පුරන කාල ප්‍රමාණය අනුවයි. සමහරු කියනවා මෛත්‍රී බුදුන් වහන්සේ වීර්යාධික බුදුවරයෙක් විදියට, අභිධර්මයේ සමහර කොටස් එක්ක ගලපලා බලද්දි මෛත්‍රී බුදුන් වහන්සේ ශ්‍රද්ධාධික බුදුවරයෙක් වීමත් එක්ක හොඳින් ගැලපිලා යනවා.

ඒ කාලෙදිම සංඛ කියන සක්විති රජතුමත් මහා පනාද කියන පෙර රජෙක් විසින් කරවන ලද ගංගා නදියේ ගිලී තිබුණු ප්‍රාසාදයක් මතුකරගෙන එහි කලක් වාසය කරලා ඒ ප්‍රාසාදය දුගී, මගී යාචකාදීන්ට දන්දීම පිණිස වෙන්කරලා ගිහිගෙයින් නික්මිලා මෛත්‍රී බුදුන් වහන්සේ සමීපයෙහි කෙස් රැවුල් කපා දමලා සිවුරු පොරවාගෙන ශාසනයට ඇතුළු වෙනවා. ඊටපස්සෙ උත්සහයෙන් ම ධර්මය අවබෝධ කරගෙන උතුම් වූ අර්හත් බවට පත්වෙනවා. ඔය විදියට තමයි මෛත්‍රී බුදුන් වහන්සේ ගේ පහලවීම සිද්ධවෙන්නෙ. ඒ සඳහා තව ගොඩාක් කල් තියෙනවා නේද හිතාගන්නත් බැරි තරම්! ඉතින් අපි මෛත්‍රී බුදුන් දැක නිවන් දකිනවාද නැත්තම් මේ ආත්මයේදී ම අවබෝධයක් කරා යනවාද කියන එක තම තම නැණ පමණින් තේරුම් ගන්න එක කියවන ඔබට බාරයි. මම කළේ බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළ අනතුර පෙන්වා දීම පමණයි. සම්පූර්ණ සටහන් මාලාව කියවන්න ඕනෙ නම්





ප.ලි: අදින් මේ ලිපි පෙළ සමාප්තයි. ඔයාලා මේ සති කිහිපයක් තිස්සේ කියෙව්වේ ත්‍රිපිටකයේ සූත්‍ර පිටකයේ දීඝ නිකායේ තුන්වෙනි කොටසට අයිති චක්කවත්ති සීහනාද සූත්‍රයෙන් කොටසක්. මුලින් ම මේ කියන්නේ සූත්‍ර දේශනාවක් කියලා කිව්වනම් සමහරු නොකියවා යන්නත් තිබුණා, ඒකයි මුලින් නොකිව්වේ. උතුම් ශ්‍රී සද්ධර්මය සහ හසිතගේ ආගිය කතා බ්ලොගයත් මේ සටහන ලියන්න උපකාර වුණා. ඒ හැමෝටම පින්! අවුරුදු දෙදහස පන්සියයකට කලින් මේ දේවල් තම නුවණින් ම අවබෝධ කළ ගෞතම බුදුරජාණන් වහන්සේගේ අවබෝධය කොයිතරම් නම් ආශ්චර්යයවත් ද!

54 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

අවුරුදු පහෙන් විවාහ වෙන ගෑණු ළමයි...



කලින් සටහනේ දි දැනගත්තනේ කොහොමද මිනිස්සුන්ගේ ආයුෂ අවුරුදු 80,000 ඉඳන් අවුරුදු 1000 කට අඩුවුණේ කියලා. සොරකම් කරන්න පටන් අරන්, ප්‍රාණඝාතය කරලා ඒවයින් බේරෙන්න බොරු කියලා, කේලාම් කියලා වගේ එක එක විදියේ පව් වැඩ කරලා තමයි ඒ විදියට ආයුෂ අඩු වුණේ. හැබැයි ඉතින් මේක ක්ෂණික ව සිදුවුණ දෙයක් නම් නෙවෙයි, අවුරුදු කෝටි ගණනාවක් තිස්සේ ක්‍රමයෙන් වුණ දෙයක්. එහෙනම් අද කියන්න යන්නේ ඒ ඉතිරි ටික. අපි නැවැත්තුවේ තද ආශාව, ක්‍රෝධය වගේ හැඟීම් නිසා ආයුෂ අවුරුදු දාහකට අඩුවුණ තැනින් නේ. 

ඊට පස්සේ ඒ කාලේ මිනිස්සු අතර මිථ්‍යාදෘෂ්ඨිය ප්‍රබල වශයෙන් පැතිරිලා ගියා. මෙතනදි මිථ්‍යාදෘෂ්ඨිය විදියට අදහස් කළේ ක්‍රියාවන් වල විපාක නැහැ, පව් පින් නැහැ, මරණින් පසු පුනර්භවයක් නැහැ, මව්පියන්ට සැලකීමෙන් වැඩක් නැහැ, තෙරුවන් නැහැ වගේ දේවල්. ඒ නිසා ම ආයුෂ අවුරුදු පන්සියය දක්වා අඩුවුණා. ආයුෂ වසර පන්සියයක් වුණ මිනිස්සු අතරෙත් අධර්ම රාගය, විෂම ලෝභය, මිථ්‍යා ධර්ම වගේ දේවල් පැතිරිලා ගියා. ඉතින් ඒ නිසා ආයුෂ ආයෙත් දෙසියපනහ දක්වා අඩුවුණා. මව කෙරෙහි වරදවා පිළිපැදීම, පියා කෙරෙහි වරදවා පිළිපැදීම, ශ්‍රමණයන් කෙරෙහි වැරදි ලෙස හැසිරීම, සිය පවුලෙහි වැඩිහිටියන්ට යටහත් නොවන බව කියන වැරදි නිසා ආයුෂ දෙසිඅය පනහක් වුණ මිනිස්සුන්ගේ ආයුෂ අවුරුදු සියය දක්වා ම අඩුවුණා. මේ වැරදි දේවල්, පාපි ක්‍රියා දිගින් දිගටම අඩුවක් නැතුව ම ලෝකය පුරා ම සිද්ධ වෙද්දි තවත් කාලයක් ගිහින් මිනිස්සුන්ගේ ආයුෂ අවුරුදු දහයක් වෙන කාලයක් ඉදිරියට එනවා. ඒ කියන්නේ කෙනෙකුගේ පරමායුෂ අවුරුදු දහයක් විතරයි. ඒ කාලේ අවුරුදු පහක ගැහැණු ළමයෙක් විවාහයට සුදුසුයි කියලයි සලකන්නේ. අවුරුදු පහක් වෙද්දි කාන්තාවක් සැමියෙක් ලබාගන්න තරම් කායික ව මානසික ව වැඩිලා ඉන්නවා. ඒ කාලේ වෙද්දි ගිතෙල්, වෙඞරු, තල තෙල්, මී, සකුරු, ලුණු කියන ආහාර/රසකාරක වල රසය අතුරුදහන් වෙනවා ලෝකයෙන්. ඒ කියන්නේ ඒවයේ ප්‍රණීත රසය නැතිවෙනවා ඒ කාලේ වෙද්දි. ඒ වගේ ම දස අකුසල් වේගයෙන් පැතිරිලා යනවා. අඩුම තරමේ කුසලයක්/ පිනක් ගැන වචනයකවත් අහන්න ලැබෙන්නෙ නෑ ඒ කාලේ මිනිස්සුන්ට.

මේ දස අවුරුදු කාලසීමාවේදි ඒ මිනිස්සුන්ට ඔවුනොවුන් කෙරෙහි දැඩි කෝපය, දැඩි ව්‍යාපාදය, දැඩි ද්වේෂය, දැඩි වධක චිත්තය (මැරීමේ ආශාව) වගේ හැඟිම් උත්සන්න වෙනවා. ඒත් එක්ක ම තීරණාත්මක සතියක්, එහෙමත් නැත්තම් දින හතක් උදාවෙනවා මිනිස්සුන්ට. ඒ සතියෙදි මිනිස්සුන්ට ඇතිවෙනවා මිග චිත්තය කියන සිත. ඒ කියන්නේ දඩයක්කාරයෙකුට මුවෙක් දැක්කම මරන්න ඕන කියලා ඇතිවෙන හිත වගේ දෙයක්. මිනිස්සු ඒ සතිය මුළුල්ලේ ම එකිනෙකා ඇණ කොටාගෙන මරාගන්නවා. බිරිඳ, සැමියාවත් සැමියා බිරිඳ වත්, දෙමව්පියෝ දරුවන් වත් දරුවෝ දෙමව්පියන්වත් හඳුනාගන්නෙ නැතිව එකිනෙකා මරාගන්නවා. ඒ අයට තව කෙනෙක් මරන්න ඕන කියලා හිතද්දි ආයුධ අතට ලැබෙන කාලයක් තමයි ඒ. මේ සතියෙන් පස්සෙ ලෝකයේ ජීවත් වෙලා හිටිය බොහෝ දෙනා මරණයට පත්වෙනවා. පෙර ආත්ම වල කුසල් වඩලා තිබුණ ඉතා ම සුළු පිරිසක් විතරක් ජීවිත බේරාගන්නවා. 

මේ ඉතුරුවෙන පිරිස කොහොමද තමන්ගේ ආයුෂ අවුරුදු 80,000 දක්වා නැවත වර්ධනය කරගන්නේ, මෛත්‍රී බුදුන් වහන්සේගේ පහළවීම කොහොමද කියන කොටස තමයි ඊළඟ සටහනෙන් කියන්න හිතාගෙන ඉන්නෙ. ඉතින් මේ සටහන් පෙළ කියෙව්වේ නැති කෙනෙක් ඉන්නවා නම් පහත සබැඳි වලින් ගිහින් පිළිවෙලින් කියවන්නත් පුළුවන්.…

1. සක්විති රජකෙනෙක් කියන්නෙ මොනවගේ කෙනෙක් ද?
 
2. අහසින් යන ඇතෙක් සහ අශ්වයෙක් ! සක්විති රජකෙනෙක් කියන්නෙ මොනවගේ කෙනෙක් ද -2
 
3. සොරකම් කරන්න කරන්න සල්ලි දෙන රජතුමා...!

63 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

සොරකම් කරන්න කරන්න සල්ලි දෙන රජතුමා...!



ලෝකයේ ඉන්න ගොඩක් දෙනෙකුට තියෙන ප්‍රශ්නයක් තමයි පරලොවක් තියෙනවද නැද්ද, අපි කරන කියන දේවල් වල විපාක තියෙනවද, මරණයෙන් පස්සෙ අපිට මොකද වෙන්නෙ කියන එක. එහෙම වෙනවා නම් කෝ ඒවට සාක්ෂි? මේ ප්‍රශ්නය ම ඒ කාලේ හිටිය පායාසි කියන උප රජතුමාටත් ඇතිවුණා. ඒ ගැන විමසුවා ම කුමාර කාශ්‍යප මහරහතන් වහන්සේ අපූරු උපමාවක් කියනවා. අපරාධ කළ කෙනෙක් රාජපුරුෂයන්ට අහුවෙලා රජතුමා හිසා ගසා දැමීම නියම කලාට පස්සෙ ඒ කෙනා රාජපුරුෂයන්ට කිව්වොත් "අසවල් තැන මම දන්නා කියන අය ඉන්නවා, මම ඒ අයට කියලා එන්නම් අපරාධ කිරීමේ විපාක ගැන" කියලා, රාජපුරුෂයෝ ඒකට ඉඩදෙන්නෙ නැහැ, කවුරුත් නොදැනීම ඔහු දුකට(මරණයට) පත්වෙනවා කියලා, අන්න ඒ වගේ තමයි අකුසල් කළ අයත් දුක් විඳිනවා සතර අපායේ, හැබැයි කවුරුවත් දන්නෙ නැහැ, කාටවත් ඒ ගැන කියන්න ඉඩක් ලැබෙන්නෙත් නැහැ....

ගොඩාක් ඉස්සර කාලෙක ඉතා ම ධාර්මික, ලෝකයට ම අධිපති වුණ දළ්හනෙමි කියලා සක්විති රජකෙනෙක් හිටියා. මේ රජතුමාට චක්‍රරත්නය, හස්තිරත්නය, අශ්වරත්නය, මාණික්‍යරත්නය, ස්ත්‍රිරත්නය, ගෘහපතිරත්නය, පරිණායක රත්නය විදියට මාණික්‍යරත්නයන් හතකුත් තිබුණා. මේ මාණික්‍යරත්නයන් හත ගැන විස්තර වශයෙන් දැනගන්න කැමති නම් කලින් සතියක තිබුණ අහසින් යන ඇතෙක් සහ අශ්වයෙක් ! සටහන කියවන්න. දළ්හනෙමි රජතුමා ට දිව්‍ය ශරීර හා සමාන ශරීරයන්ගෙන් යුතු පුත්තු දහසක් දෙනා හිටියා. රජතුමා ධාර්මික ව රාජ්‍ය පාලනය කළ නිසා ම සමගියෙන්, දඬුවම් දීමක් නැතුව ම කාලය ගෙවන්න පුළුවන් වුණා. රජතුමා සුව සේ බොහෝ කාලයක් රාජ්‍යය විචාරීමෙන් අනතුරුව එක දවසක් කෙනෙකුට කතාකරලා කියනවා "පින්වත, දිව්‍ය චක්‍රරත්නය තිබූ තැනින් යම් සෙලවීමක් දුටුවොත් කියන්න" කියලා. ඊට පස්සෙ තවත් බොහෝ කාලයක් ගියා ම මේ චක්‍රරත්නය තිබුණ තැනින් සෙලවුණා. මේක දැක්ක අදාල කෙනා ඒ බව රජතුමාට ගිහින් කිව්වා. ඊටපස්සෙ දළ්හනෙමි රජතුමා, තමන්ගේ වැඩිමහළු පුත්‍රයා ව රජකමට පත්කරලා, කෙස් රැවුළු කපලා, සිවුරු පෙරවාගෙන ගිහිගෙයින් නික්මිලා තාපසයෙක් බවට පත්වුණා. රජතුමා තාපස බවට පත්වෙලා දවස් හතකින් චක්‍රරත්නය අතුරුදන් වුණා. මේ බව දැක්ක අලුතින් පත්වුණ රජතුමා ගිහින් තමන්ගේ පිය රජතුමා වුණ තාපසයාට මේ බව කිව්වා. එතකොට තාපසතුමා "පුතණුවෙනි, මේ චක්‍රරත්නය ඔබට පිය උරුමයෙන් ලැබුණු දෙයක් නොවෙයි, එනිසා ශෝක නොකරන්න, වහා ම උතුම් සක්විති වත් සම්පූර්ණ කරන්න" කියලා උපදෙස් දෙනවා. මේ සක්විති වත් මොනවද කියලා දැනගන්න ඕන නම් ඔයාලට සක්විති රජකෙනෙක් කියන්නෙ මොනවගේ කෙනෙක් ද? සටහන කියවන්න ම වෙනවා. ඉතින් පුත්‍ර රජතුමා මේ අවවාදය ඒ ආකාරයෙන් ම පිළි අරගෙන සක්විති වත් සම්පූර්ණ කළා ට පස්සේ චක්‍රරත්නය ඇතුළු මාණික්‍යරත්න පහළ වෙලා ඒ රජතුමාටත් ලෝකයේ ම ඉන්න පාලකයෝ අවනත වෙනවා කලින් වගේ ම.

මේ විදියට සක්විති රජවරුන් සත්දෙනෙක් එකදිගට පහල වෙනවා. සත්වෙනි සක්විති රජතුමාත් තමන්ගේ වැඩිමහල් පුත්‍රයා ව රජකමේ පිහිටුවලා ගිහිගෙයින් නික්මෙනවා වගේ ම දවස් හතකින් චක්‍රරත්නය අතුරුදහන් වෙනවා. ඒත් මේ රජතුමා ඒ බව විමසන්න පිය රජතුමා වෙන තාපසයා ළඟට යන්නෙ නැහැ. සක්විති වත් අනුගමනය කරන්නෙත් නැහැ, තමන්ගේ මතය අනුව තමයි රට පාලනය කරන්නෙ. ඉතින් මේ රට දවසින් දවස පරිහානියට යද්දි වැසියෝ ඇවිත් කියනවා, රජතුමා සක්විති වත් අනුගමනය නොකරන හින්දා තමයි මෙහෙම රට පිරිහෙන්නෙ කියලා. එතකොට රජතුමා වැසියන්ගෙන් විමසලා දැනගන්නවා මොනවද සක්විති වත් කියලා. ඊටපස්සෙ රජතුමා සක්විති වත් පිළිපදිනවා එකක් හැර. ඒ තමයි දුප්පතුන්ට ධනය දිය යුතුයි කියන එක. දුප්පතුන් ට ධනය ලබා නොදීමෙන් දිළිඳු බව රට පුරා ම වේගයෙන් පැතිරිලා යනවා. මේකේ උච්ඡතම අවස්ථාවෙදි එක්තරා පුද්ගලයෙක් තව කෙනෙකුගෙන් නුදුන් ධනය සොරකම් කරන්න පටන් ගන්නවා. රාජපුරුෂයන්ට අහුවෙන මේ පුද්ගලයා ව රජතුමා ඉදිරියට ගෙන්නලා අහනවා ඇයි සොරකම් කළේ කියලා. එතකොට ඒ පුද්ගලයා කියනවා ජීවත්වෙන්න විදියක් නැතිනිසා සොරකම් කලා කියලා, රජතුමා මේ කෙනා කෙරෙහි අනුකම්පාවෙන් ජීවත් වෙන්න ධනය දෙනවා.

එතකොට මිනිස්සුන්ට අදහසක් ඇතිවෙනවා සොරකම් කරන අයට රජතුමා ධනය දෙනවා කියලා, ඉතින් නැවතත් රටේ සොරකම් ඉහල යනවා. ඒ වෙද්දි රජතුමා තේරුම් ගන්නවා සොරකම් කරන අයට මා විසින් ධනය දෙන නිසා ම රටේ සොරකම පැතිරෙනවා කියලා. ඊටපස්සෙ රජතුමා රාජපුරුෂයන්ට අණ කරනවා සොරකම් කරන අය අල්ලාගෙන දෑත් පිටුපසට කරලා බැඳලා, හිස මුඩු කරලා, වද බෙර හඬ මැදින් විදි හරහා නුවර දකුණු වාසල් දොරින් එළියට අරන් ගිහින් නැවත සොරකම් නොකරන ලෙසට හිස ගසා දාන්න කියලා. එහෙම දඬුවම් දෙන්න පටන් ගත්තත් රජතුමා දිළින්දන්ට ධනය නොදෙන නිසා ම තවදුරටත් රටේ සොරකම පැතිරෙනවා, ඒත් එක්ක ම ප්‍රාණඝාතයත් වැඩිවෙනවා. ඒත් එක්ක ම ඒ අයගේ ආයුෂ, වර්ණය පිරිහෙන්න පටන් ගන්නවා. ඒ අයගේ දරු පරම්පරාවේ ආයුෂ අවුරුදු 80,000 ඉඳන් අවුරුදු 40,000 දක්වා අඩුවෙනවා.

මේ විදියට ප්‍රාණඝාතය වැඩිවෙද්දි එයින් ගැලවෙන්න බොරු කියන්න මිනිස්සු පටන් ගන්නවා. මේ බොරු කියන එක වැඩි වුණ කාලෙදි නැවතත් ආයුෂ, වර්ණය පිරිහෙන්න පටන් ගන්නවා. ඊළඟ පරම්පරාවේ ආයුෂ අවු 40,000 ඉඳන් 20,000 දක්වා අඩුවෙනවා ඒ නිසා ම. බොරු කීම වැඩි වුණාට පස්සෙ ඒත් එක්ක ම කේලාම් කියන එක වැඩිවෙන්න පටන්ගන්නවා. කේලාම් කීමේ ආදීනවයක් විදියට නැවතත් සත්වයාගේ ආයුෂ, වර්ණය පිරිහිලා ආයුෂය අවුරුදු 10,000 ක් තරමට අඩුවෙනවා. මේ අතරෙදි පරදාර සේවනය, ඒ කියන්නේ විවාහක සැමියා හෝ බිරිඳ වෙනත් කාන්තාවන්/ පුරුෂයන් සොයාගෙන යෑම වැඩිවෙලා ඒ හේතුවෙන් ම සත්වයාගේ ආයුෂ අවුරුදු පන්දහස-දෙදහස් පන්සියය තරමට ම අඩුවෙනවා. දෙදහස් පන්සියයක් ආයුෂ තියෙන සත්වයා තුළ ඇතිවෙනවා තද ආශාව- ක්‍රෝධය. මේ හැඟීම් අතිශයින් පැතිරිලා ගියා ම මේ ආයුෂ නැවතත් අවුරුදු දහසක් දක්වා අඩුවෙනවා. ඔය විදියට ඒ කාලේ අවුරුදු 80,000ක් වෙලා තිබුණ මිනිස් ආයුෂ ක්‍රමයෙන් අවුරුදු දහස කරා ළඟා වෙනවා මිනිස්සු තුළ ම තිබුණ ළාමක හැඟීම් උත්සන්න වීම හින්දා ම. අද කාලේ අපි තුළත් තියෙන්නෙ ඔට විදියට සසර පුරාවට ම අපි පුරුදු කරගෙන ආව හොඳ/ නරක පුරුදු තමයි.

ඔන්න පොරොන්දු වුණ විදියටම මිනිස් ආයුෂ ගැන සටහන් පෙළ පටන් ගත්තා. ඊළඟට ලියැවෙන්නෙ මිනිස් ආයුෂ අවුරුදු දහයකට අඩුවෙලා අවුරුදු පහක කෙනෙක් විවාහ වෙන කාලය ගැනයි. වම් පැත්තේ උඩ කෙළවරේ පූංචි poll එකකුත් දැම්මා, වෙලාවක් තියෙනවා නම් එතනත් ඔබලා යන්න! එතකොට මට ලේසියි ඔබේ කැමැත්ත ගැනත් දැනගන්න.....

39 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

මොළයට පොඩි ව්‍යායාමයක්! පරෙවි කතා, කාර් කතා ඇතුළු තවත් කතා....



මේ ඊයේ පෙරේදා දවසක මට තිබුණා පොඩි IQ ජාතියේ ටෙස්ට් එකක්. ඒකේ ප්‍රතිඵල නම් එද්දි තව සතියක් විතර යයි. ඉතින් මේ අපූරු වීක් එන්ඩ් එකේ මොළයට පොඩි ව්‍යායාමයකටත් එක්ක, (ඔන්න මොළේට වද දෙන්න කැමති නෑ කියන්න බෑ...) මේ කතන්දර ටික කියවන්නකෝ. කියවලා කියවලා කියවලා හිතලා හිතලා හිතලා අසා ඇති ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු සපයන්න එහෙනම්..

ප්‍රශ්න අංක එක

ඔන්න පරෙවියො ඇතිකරන මනුස්සයෙක් ඉන්නවා. ඔය මනුස්සයා හවසට පරෙවියො ටික කූඩුවට දාන්න ගියා ම සෑහෙන්න ලොකු ප්‍රශ්නෙකට මැදිවෙනවා. එක පරෙවියෙක් එක කූඩුවකට ගානේ දැම්මොත් පරෙවියෙක් ඉතුරු වෙනවා. පරෙවියෝ දෙන්නෙක් එක කූඩුවකට ගානේ දැම්මොත් කූඩුවක් ඉතුරුවෙනවා. එහෙනම් කියන්නකෝ එතන ඉන්න පරෙවියෝ සහ තියෙන කූඩු ප්‍රමාණය? (පරෙවියන් සියල්ල එක කූඩුවකට නොදමන බව කාරුණික ව සලකන්න!)

ප්‍රශ්න අංක දෙක

ඔන්න දවසක් තාත්තායි පුතායි කාර් එකේ ගමනක් යනවා. හදිසියේ ම අනතුරක් වෙලා දෙන්නටම තුවාල වෙනවා. රෝහලට අරන් යන අතරෙදි තාත්තා මියයනවා. පුතා ව ඇතුළුකරනවා ශල්‍යාගාරයට සැත්කමකට. හොඳට ම වයසක අබල දුබල සර්ජන් හෙමීට හෙමීට ලෙඩා ළඟට ඇවිත් බයවෙලා වගේ කියනවා "මේ මගේ පුතානේ, මට බෑ මේක කරන්න" කියලා! කොහොමද මෙහෙම වෙන්නෙ? වෙන්න පුළුවන්ද ඇත්තටම?

ප්‍රශ්න අංක තුන

හමුදා සෙබළු දෙන්නෙක් ඔන්න තමන්ගේ බැරැක්කයට වෙලා සතුරු හමුදා නිරීක්ෂණය කරමින් ඉන්නවා. හැබැයි සද්ද නැතුව. එක්කෙනෙක් පාර දිගේ ඉහළ පැත්ත බලාගෙන ඉන්නවා, ඒ කියන්නේ නැගෙනහිර දිශාව. අනිත් එක්කෙනා ඊට විරුද්ධ පැත්ත, ඒ කියන්නේ පාරෙ පහළ කෙළවර, බස්නාහිර දිශාව බලාගෙන ඉන්නවා. හදිස්සියේ ම එක සෙබලෙක් නිරීක්ෂණය කරන එක පැත්තකට දාලා අනිකාගෙන් සැරෙන් වගේ අහනවා "උඹ මොකද හිනාවෙන්නේ? මටද? " කියලා! කොහොමද මෙහෙම වෙන්නෙ? වෙන්න පුළුවන්ද ඇත්තටම? දන්න කෙනෙක් කියන්න!

ප්‍රශ්න අංක හතර

ඔන්න ගෑණු ළමයි දෙන්නෙක් එක ම දවසේ එක ම විභාගයට ඉල්ලුම්පත් දෙකක් දානවා. දෙන්නට ම එකම දවසේ එක ම තැන එක ම වෙලාවට තමයි විභාගෙ තියෙන්නෙ. මේ දෙන්නා ම රූපයෙන් එක ම සමානයි, ශරීර ප්‍රමාණත් එක වගේ. එක ම අම්ම්ගේ තාත්තගෙත්. දොර ළඟ ඉන්න ආරක්ෂක නිළධාරියා අහනවා ඔයාලා twins ලා ද කියලා. දෙන්නම එක සැරේ කියනවා නෑ... කියලා. කොහොමද මෙහෙම වෙන්නෙ? (ලෝකයේ එක වගේ හත්දෙනෙක් නොමැති බව සලකන්න!)

ප්‍රශ්න අංක පහ

ඔන්න ඔයාට ලැබෙනවා රන් කුට්ටි අටක්. මේ අතරින් එකක් තියෙනවා ව්‍යාජ එකක්. ඒක ටිකක් විතර අනිත්වාට වඩා බර වැඩියි. බැලූ බැල්මට ම හැම එකක් ම සමානයි හැම අතින් ම. ඔයාට ලැබෙනවා තරාදියක්. අර පඩි දාන වර්ගයේ එකක්. මේ තරාදිය දෙපාරක් විතරක් භාවිතා කරලා කොහොමද හරියට ම ව්‍යාජ රන් කුට්ටිය හඳුනාගන්නේ?

ප.ලි: තවත් ප්‍රශ්න නම් තියෙනවා, ඒවා වෙන දවසක දාන්නම්. නිවැරදි පිළිතුරු විතරක් පළකරන්නේ නැහැ ඔන්න දැන් ම . මිනිස්සුන්ගේ ආයුෂ සහ මෛත්‍රී බුදු සමය තෙක් කාලය ගැන ලිපි පෙළ ලබන සතියේ ඉඳන් එකදිගටම දාන්න තමයි හිතාගෙන ඉන්නේ....


60 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

අම්මට කොයිතරම් ආදරේද... ගොඩාක්! හැබැයි පොඩි ප්‍රශ්නෙකුත් තියෙනවා....


ඇත්තට ම අපි අම්මට, තාත්තට (අප්පච්චිට) කොයිතරම් ආදරෙයිද? අපේ හිතේ ඒ දෙන්නා ගැන තියෙන ආදරය, ගෞරවය ගැන කෙළවරක් අපිට හිතාගන්න බැහැ. අපි මව්කුසට ආව දවසේ ඉඳලා, අපි මේ ලෝකෙ එළිය දකිනකල් ම අම්මා කොයිතරම් පරෙස්සම් වෙනවා ඇතිද? අප්පච්චි, අම්ම ව කොයිතරම් පරෙස්සම් කරනවා ඇතිද? අපි ඉපදුනාට පස්සෙ ලස්සන මලක් පරෙස්සම් කරනවා වගේ, අඩුම තරමේ මැස්සෙක්, මදුරුවෙක් වත් ඇඟේ වහන්නෙ නැතිවෙන්න අපි ව බලාගන්නවා. ඒ අතරේ අපිට ලෙඩක් දුකක් හැදුණොත් දිවා රෑ නොබලා වෙහෙස වෙලා අපි ව සනීප කරනවා. ඇවිදගන්න පුළුවන් වෙන කාලේ ඉඳන් වගේ ම ඊළඟට හොඳ අධ්‍යාපනයක් දීලා, තව හොඳ විවාහයකුත් කරලා දීලා විතරක් එයාලා නවතින්නෙ නැහැ. සමහර වෙලාවට දරුවොන් ගේ දරුවොත් බලාගන්නෙ ඒ අය. බලාගෙන ගියා ම දෙමව්පියෝ අපිට කොයිතරම් නම් උපකාර කරනවද? හැබැයි අපි මොහොතකටවත් හිතුවද ඒ කළ උදව් වලට ප්‍රති උපකාර කරන්නෙ කොහොමද කියලා? සමහරු කියයි වයසට ගියා ම කන්න බොන්න දීලා ලෙඩට බෙහෙත් අරන් දීලා බලාගන්නවා කියලා. තව කියයි උපන්දිනේට/ අවුරුද්දට තෑගි බෝග දීලා කියලා... ඔව්! හරි. ඒවා ගොඩක් හොඳ සිරිත්. හැබැයි එහෙම කළ පමණින් අපිට ප්‍රති උපකාර කරලා සෑහීමකට පත්වෙන්න පුළුවන්ද? හැබැයි ඒකට ඔව් හරි නෑ හරි පිළිතුර ලැබෙන්නෙ අපේ දැනුමේ හැටියටයි. අන්න එතැන තමයි ගැටළුව තියෙන්නෙ අපි හරියටම හරි ද කියලා.

බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙන්වා දෙනවා, යම් දරුවෙක් තමන්ගේ අම්ම තාත්තා දෙන්නා තමන්ගේ උරහිස් මත්තේ තබාගෙන අවුරුදු සීයක් පුරාවටම ඇප උපස්ථාන කළත්... ඒ දරුවා, දෙමාව්පියන් උරහිස් මත්තේ තබාගෙන අවුරුදු සීයක් උදව්කරනව. කන්න බොන්න දෙමින් සලකනව. ඒ දෙමව්පියෝ මළ පහ කිරීම් පවා කරන්නෙ උරහිස් මත්තේ ඉඳගෙනම යි. මේ ආකාරයෙන් දෙමාපියන්ට සැළකුවා වුනත්, ඒ දෙමාපියන්ගෙන් ලැබුණ උපකාරයට ප්‍රතිඋපකාර දක්වලා අවසන් කරන්න ලැබෙන්නේ නෑ කියල.

ඇත්තටම බැලුවොත් අපි දෙමව්පියන් ට අපි ණයගැතියි නේද. එතකොට අපිට ප්‍රති උපකාර කරන්න/ ණය ගෙවන්න ක්‍රමයක් තියෙනවද? ඔව් තියෙනවා. එහෙනම් ඒ මොකක්ද? ඒක තමයි මම මේ කියන්න යන්නේ. අපිට පුළුවන් නම් ශීලයක පිහිටලා නැති දෙමව්පියන් ව ශීලයේ පිහිටුවන්න, ඒක දෙමව්පියන්ට කරන්න පුළුවන් ලොකු උපකාරයක් කියලා බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙන්වලා දෙනවා. පන්සිල් සමාදන් වෙලා ඒවා ආරක්ෂා කරන්න දෙමව්පියන් ව උත්සහ කරවන්න පුළුවන් නම්, එහෙමත් නැත්තම් උතුම් අටසිල් හී පිහිටුවන්න/ මාර්ගය පෙන්නලා දෙන්න පුළුවන් නම් ඒක ඒ අයට කරලා දෙන ලොකු ම උදව්වක්.

බුදුරජාණන් වහන්සේ ගැන, ධර්මය ගැන, ශ්‍රාවක සංඝයා ගැන ශ්‍රද්ධාවක් නැති දෙමව්පියන් ට ශ්‍රද්ධාව ඇතිකරගන්න උදව් කරන්න පුළුවන් නම්! ඒකත් ලොකු උපකාරයක්. ඒ වගේම, දෙමාපියන් දන් පැන් දෙන්න පොළඹවනවා නම්, දන් පැන් දෙන්න දෙමාපියන් උනන්දු කරනවා නම්, අන්න ඒකත් දෙමාපියන්ට කරන ලොකුම උපකාරයක්. ලෝභය දුරුකරන්න, අත්හැරීම කියන ගුණය වැඩිදියුණු කරගන්න උපකාර කරන්න කරන්නෝන. ඒක ඒ අයට ලොකු ලැබීමක්. ප්‍රඥාව මෙහෙයවන්නෙ නැති දෙමව්පියන්ට ප්‍රඥාව මෙහෙයවන්න උදව් කරන්න අපිට පුළුවන් නම් තමයි ඇත්තට ම අපි දෙමව්පියන්ට ආදරේ අය වෙන්නෙ. ධර්මය ගැන දැනුම අඩු දෙමව්පියන් ව දහම් දැනුමේ පිහිටුවන්න අපි උත්සහවත් වෙන්න ඕන. ඒ අයවත් දහමේ හැසිරෙන්න පොළඹවන්න ඕන.

එ නිසා අපි හැමෝම අපිට ගොඩක් උපකාර කල, අපිට ප්‍රමාණ රහිත වූ උපකාර කළ, අපේ දෙමාපියන්ට උපකාර කරන්න දක්ෂ වෙන්න ඕන. ඒ සඳහා කවුරුත් දෙමාපියන් කෙරෙහි ඉතාම කරුණාවෙන්, ඉතාම ගෞරවයෙන් යුක්තව, සෙනෙහසින් යුක්තව, ඒ සැබෑම උපකාරය කරන්නෝන. සැබෑ උපකාරය තමයි ඒ. දෙමාපියන් තෙරුවන් කෙරෙහි සමාදන් කරවල, තෙරුවන් කෙරෙහි දෙමාපියන් තුළ ප්‍රසාදය උපදවල දෙන්න අපි මහන්සි ගන්න ඕන. සිල්වත් ජීවිතයක් ගත කරන්න දෙමව්පියන්ට උදව් කරන්න ඕනෙ. ඒ වගේම දෙමාපියන් තුළ මසුරුකම දුරුවෙන ආකාරයට, දන් පැන් දීම පිළිබඳව උනන්දුව ඇතිකරවන්න ඕන. කැමැත්ත උපදවල දෙන්න ඕන.

ඒ විදිහට දෙමාපියන්ට මේ ජීවිතය වාසනාවන්ත කරගන්න කියලා දුන්නොත්, දරුවන් විදිහට දෙමාපියන්ට ඇත්ත ම උපකාරය කළ අය බවට පත්වෙනව. ණය ගෙව්ව අය බවට පත්වෙනවා. මේ විදිහට අපි දෙමාපියන්ට උපකාර කළොත්, එමඟින් අපේ ජීවිතයටත් විශාල පිනක් රැස්වෙනව. ඒ විදියට බැලුව ම අපිත් යහපත කරගෙන, දෙමාපියන්ටත් සැබෑම යහපත උපදවල දෙන්න තරම් හැකියාව අපට ලැබෙනවා. හැබැයි ඉතින් මේක කරන්න බෑ අපි මේ මාර්ගයේ යන්නෙ නැතුව. අර කවියකුත් තියෙන්නෙ "ඔවා දෙනු පර හට, තමා සම්මතෙහි පිහිටා සිට" කියලා. ඒ නිසා අපි මේ මාර්ගයේ ගමන් නොකර එහෙම දෙමව්පියන්ට උදව් කරන්නත් අමාරුයි. …කිසිම දෙයක් නොදන්න, නොතේරෙන අය විදියට මේ ලෝකෙට ආව අපි ට දෙමව්පියන්ගේ උපකාර නොලැබුණා නම් අපි අසරණ වෙනවා. නමුත් අපේ දෙමව්පියන් අපි ව එහෙම අසරණ කළේ නැති නිසා ම අපෙත් යුතුකම තමයි එයාලවත් අසරණ නොකරන එක. ඒකට අපිට කරන්න පුළුවන් දේ තමයි කලින් කිව්වෙ. එහෙම අපිට කරන්න බැරිවුණොත් එයාලා සසරේ අසරණ වෙන්නත් පුළුවන් නේද? ඒ හින්දා දෙමව්පියන් ව ශ්‍රද්ධාවේ, ශීලයේ, දම් දැනුමේ, දන්දීමේ, ප්‍රඥාවේ පිහිටුවන්න අද ම හිතාගන්න.

මේ දේ දේශනා කරලා ඒක බුදුරජාණන් වහන්සේ ක්‍රියාවෙන් ම සනාථ කළා. ගිහි කාලයේ තමන් වහන්සේ ගේ උපතින් දින 07කට පස්සෙ කළුරිය කළ මව වුණ මහා මායා දේවිය ඒ වෙද්දි හිටියේ තුසිත දිව්‍ය ලෝකයේ මාතෘ දිව්‍යරාජයා විදියට උපත ලබලා. බුදුරජාණන් වහන්සේ බුද්ධත්වයෙන් පසු ව ගෙවුණු සත් වෙනි වස් කාලයේ දි තව්තිසාවට වැඩම කරලා මාතෘ දිව්‍යරාජයා ඇතුළු පිරිසට අභිධර්මය දේශනා කරනවා. එයින් ම මාතෘ දිව්‍යරාජයා සෝවාන් ඵලයට පත්වෙනවා. ඒ වගේ ම පිය රජතුමා වුණ සුද්ධෝදන රජතුමා මරණ මංචකයේ ඉද්දි බුදුරජාණන් වහන්සේ එතැනට වැඩම කරලා සුද්ධෝදන රජතුමාට ධර්මය දේශනා කරනවා. එහිදී සුද්ධෝදන රජතුමා උතුම් වූ අර්හත්වය සාක්ෂාත් කරගෙන පිරිනිවන් පානවා. ඒ විදියට තමයි බුදුරජාණන් වහන්සේ සිය මව්පියන්ට කෘතගුණ සැලකුවේ.

බුදු සසුනේ වැඩ සිටිය උතුම් රහතන් වහන්සේලා අතරින් අග්‍රස්ථානයේ වැඩ සිටිය ප්‍රඥාවන්තයන් අතරින් අග්‍ර වූ සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ ඇතුළු රේවත, චුන්ද, චාලා, උපචාලා, සිසුපචාලා ආදී සහෝදර සහෝදරියන් සත්දෙනා ම බුදු සසුනේ උතුම් දායාදය ලබාගෙන හිටියත් සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ පරිනිර්වාණයට ළං වෙද්දිත් ඒ අයගේ මව වුණ සාරි බැමිණිය හිටියේ තවමත් බ්‍රහ්මයා වන්දනා කරමින් මිථ්‍යාදෘෂ්ඨික ව. මේ බව දැනගත්ත සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ, බුදුරජාණන් වහන්සේ ගෙන් අවසර ලබාගන්නවා තමන්ගේ උපන් ගමේදී පිරිනිවන් පාන්නට. දැඩි ලෙස රෝගාතුර වුණ සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ තමන්ගේ බාල සොයුරු චුන්ද ස්වාමින් වහන්සේ සමඟින් උපන් ගම වුණ නාලක ගමට වැඩම කරලා නිවසට වඩිනව. සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ ගේ අර්හත්වය ගැන නොදන්නා සාරි බැමිණිය, බුදු පුතුන්ට නිග්‍රහ කරන ගමන් ම තමන්ගේ පුත්‍රයා වුණ නිසා ම රෝගාතුර වූ සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ ට නිවසේ ප්‍රත්‍ය පහසුකම් දෙනවා. එදා මධ්‍යම රාත්‍රියේ සතර දිශාවෙන් මහා එළි හතරක් ඇවිල්ලා ආයෙත් ගියා. ඉතින් සාරි බැමිණිය අහනවා පුතණුවනි මොනවද ඒ මහා එළි හතරක් ආවේ කියලා. සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ කියනවා ඒ තමයි මට උපස්ථාන කරන්න ආව සතරවරම් දෙවිවරු. ඒ අයව මම හරවලා යැව්වා, මට උපස්ථානයට භික්ෂූන් වැඩ ඉන්න බව කියලා. තවත් රෑ වෙද්දි ඊටත් වඩා ප්‍රභාමත් එළියක් ඇවිත් ගියා. ආයෙමත් සාරි බැමිණිය අහනවා මොකක්ද පුතණුවනි ඒ මහා එළිය කියලා කියලා. සාරිපුත්තයන් වහන්සේ පිළිතුරු දෙනවා ඒ මට උපස්ථාන කරන්න ආව ශක්‍ර දේවේන්ද්‍රයා කියලා.

මධ්‍යම රාත්‍රිය වෙද්දි පළාත ම ඒකාලෝක කරමින් මහා ආලෝකයක් නිවසට ඇවිත් ගියා. සාරි බැමිණිය අහනවා මොකක්ද ඒ එළිය කියලා. සාරිපුත්තයන් වහන්සේ පිළිතුරු දෙනවා ඒ මට උපස්ථාන කරන්න ආව මහා බ්‍රහ්මයා කියලා. ඒක ඇහුව සාරි බැමිණිය හිතනවා මම ගෞරවයෙන් මෙච්චරකල් වැඳ වැඳ හිටිය මහා බ්‍රහ්මයත් මගේ පුතාට වන්දනා කරනවා නේ, මගේ පුතා මහා බ්‍රහ්මයාටත් වඩා ශ්‍රේෂ්ඨයෙක් නේ කියලා. ඇගේ මිථ්‍යාදෘෂ්ඨිය/මානය එයින් ම දුරු වෙනවා. ඊටපස්සෙ සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ තමන්ගේ මවට ධර්මය දේශනා කරලා සෝවාන් ඵලයට පත් කරමින් ම පිරිනිවන් පානවා. ඒ සාරිපුත්ත මහරහතන් වහන්සේ තමන් වහන්සේ බිව් මව්කිරි වලට කෘතගුණ දැක්වූ විදියයි.

කැමතිද දැනගන්න අපිට මේ තාක් සසරේ කොයිතරම් අම්මලා, තාත්තලා ඉඳලා තියෙනවද කියලා දැනගන්න... කැමතියි නේද? ඒ කාලේ මිනිස්සුත් ඒක දැනගන්න කැමතිවෙලා තියෙනවා අපි වගේ ම. ඒ නිසා ම වරක් බුදුරජාණන් වහන්සේ වරක් දේශනා කළා පොළවේ තියෙන ගල් කැට එක බැගින් අරගෙන ඒ එකක් එකක් ගානේ, "මේ ගල් කැටය මේ ජීවිතේ අම්මා වෙනුවෙන්... මේ ගල් කැටේ කලින් ජීවිතේ අම්මා වෙනුවෙන්... " කියලා වෙන්කරගෙන යද්දි ලෝකෙම තියෙන ගල් කැට ප්‍රමාණය ඉවර වුණත් සසර පුරාවට ම අපිට ඉඳලා තියෙන මව්වරු ප්‍රමාණය කෙළවරක් නැහැ. ඒ වගේ ම පොඩි කොටු කැබලි අරගෙන කෑල්ල කෑල්ල කඩලා "මේ ගල් කැටය මේ ජීවිතේ අප්පච්චි වෙනුවෙන්... මේ ගල් කැටේ කලින් ජීවිතේ අප්පච්චි වෙනුවෙන්..." විදියට වෙන් කරගෙන යද්දි කෝටු කෑලි ප්‍රමාණය ඉවරවුණත් සසරේ හිටිය පියවරු නම් නිමක් නෑ කියලා දේශනා කරනවා.

පසුවදන: මේ ටික දවසකට කලින් පටන් ගත්ත ආයුෂ ගැන ලියැවෙන විශේෂ සටහන් මාලාවේ කොටසක් නෙවෙයි. බිනර පුන් පෝය දවස වෙනුවෙනුයි මේ සටහන. මේ ගැන ලියන්න ගොඩක් කලින් හිතාගෙන හිටියත් දවසින් දවස කල් ගිහින් අද තමයි ලියැවුණේ...පින්වත් නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමින් වහන්සේ ගේ දේශනාවකුත් උදව් කරගත්තා මේක ලියන්න. පින්තූරේ ගත්තේ හසිත ගේ බ්ලොග් එකෙන්! කොහොමද අළුත් ඇඳුම? වැඩ ඉවරත් නෑ ඒකේ. ඒ නිසා අඩුපාඩු ත් කියන්න. අකුරු එහෙම... 

39 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

අහසින් යන ඇතෙක් සහ අශ්වයෙක් ! සක්විති රජකෙනෙක් කියන්නෙ මොනවගේ කෙනෙක් ද -2


කලින් සටහන බැලුවෙ නැත්තම් මෙතනින් ගිහින් බලලා ම එන්නකෝ. අද ඉතුරු මාණික්‍යරත්නයන් ගැන විස්තර කියන්න කලින් පුංචි කතාවක් කියන්නයි යන්නෙ. දවසක් ගෞතම බුදුරජාණන් වහන්සේ යි අග්‍ර උපස්ථායක ආනන්ද ස්වාමින් වහන්සේයි පා ගමනින් වඩිද්දි බුදුරජාණන් වහන්සේ එක තැනක නතර වෙලා පාර හරහට යන කඩි රැලක් දැකලා මෙහෙම කියනවා. "ආනන්දය මේ කඩි රැළේ කඩි අතරින් පෙර භවයක සක්විති රජ බවට පත් නොවුණු එක ම කඩියෙක්වත් නැහැ". ඉතින් එතකොට හිතාගන්නකෝ සක්විති රජකම කියන්නෙ මොනවගේ දෙයක්ද කියලා... සක්විති රජවුණත් ඒ පුද්ගලයා ට මාර්ග ඵල අවබෝධ කරගන්න බැරිවුණොත් සතර අපායෙන් ගැලවීමක් නෑ නේද...

එදා අපි චක්‍රරත්නය ගැන දැනගත්තානේ. ඊළඟට තියෙන්නෙ හස්තිරත්නය. ඒ කියන්නේ ඇත් රාජයෙක්. නිකම් ම නිකම් ඇත් රාජයෙක් නෙවෙයි ඇත්තුන්ගෙත් උසස් ම කුලය වෙන උපෝසථ වර්ගයේ ඇතෙක්. ඊළඟට අශ්වරත්නය. මේ අශ්වයා අයිති වෙන්නෙත් අශ්වයන්ගේ උසස් ම කුලය වෙන අජානීය කුලයටයි. මේ ඇතාටත් අශ්වයාටත් අහසින් ගමන් කරන්න පුළුවන්. එයාලගේ වේගය ගැන කියනවා නම් රජතුමාට, උදේ නැඟිටලා අශ්වයාගේ හරි ඇතාගේ හරි පිට උඩ නැඟලා තමන්ගේ සියළු රාජ්‍යයන් දැකබලාගෙන ලෝකෙ වටේ ම ගිහින් උදේ කෑමට කලින් නැවතත් රජ මාළිගයට එන්න පුළුවන් හැකියාවක් තියෙනවා. තවත් විශ්මිත දෙයක් තමයි මේ අශ්වයාටත් ඇතාටත් රජතුමා හිතන දේ තේරුම් ගැනීමේ හැකියාව තියෙනවා. ඒ කියන්නේ රජතුමාට යන්න ඕන තැන විතරක් හිතුවා නම් ඇති...

මාණික්‍යරත්නය කියන්නේ ඊළඟ එක. මේ නම් ඇත්තට ම මැණිකක්. මේ මැණික යොදුන් ගණනාවක් ඈතට එළිය විහිදුවනවා. අවශ්‍ය නම් මුළු රාජධානිය ම රාත්‍රියට හිරු පෑයූවා වගේ ආලෝකවත් කරන්න මේ මැණිකට හැකියාව තියෙනවා. උදාහරණයකට කියනවා නම් මේ මැණික රජ මාළිගයේ වහළයේ සවි කළොත් රාත්‍රියේ, මිනිස්සු නැඟිටලා වැඩපලට යන්න ලෑස්තිවෙනවා, ගොවියෝ උදළු අරගෙන කුඹුරු වලට යන්න සූදානම් වෙනවා කියනවා උදේ හිරු පායලා කියලා හිතලා...ඊළඟට ස්ත්‍රීරත්නය. මේ කියන්නෙ නම් රජතුමාගේ බිසව ගැන කියලා හිතාගන්න පුළුවන්නේ. ඇය තමයි ඒ කාලයේ ඉන්න රූමත් ම කාන්තාව වගේ ම නුවණැති ම කාන්තාවත්. රජතුමාට පසු ව නිදන රජතුමාට පෙර අවදි වෙන, මුඛයෙන් මහනෙල් මල් සුවඳ වහනය වෙන ඇය සෑම අතින් ම රජතුමාගේ කටයුතු සොයා බලා සැප පහසුව සදනවා. ඒ සැප පහසුව කොයිතරම් ද කියනවා නම් ශීත කාලයට ඇය උණුසුම් වෙලා, උණුසුම් කාලයට ඇය සිසිල් වෙලා රජතුමා ගේ සුඛ විහරණය සලසනවා.

ගෘහපතිරත්නය තමයි ඊළඟට. ගෘහපතිරත්නය කියලා කියන්නෙ රජතුමාට මැනවින් අර්ථය කියාදෙන අනුශාසනා කරන යහපතෙහි පිහිටුවන, නිධාන දකින ඇසක් තියෙන ගෘහපතියෙක් රජතුමාට ඉන්නවා. මේ නිධාන දකින ඇස පරීක්ෂා කරන්න රජතුමා දවසක් මුහුද මැදින් යන ගමනේ දි නිධානයක් මතුකරලා දෙන්න කියලා ගෘහපතියාගෙන් ඉල්ලනවා. මුහුද මැද තියෙන ධනය පවා දකින්න පුළුවන් ගෘහපතියා ඒ වෙලාවෙ ම මුහුද මැද තියෙන නිධානයක් මතුකරලා දෙනවා රජතුමාට. පරිණායක රත්නය කියලා කියන්නේ රජතුමාගේ පුත්‍ර රත්නයට. මේ පුත්‍රයා තමයි රජතුමාට පස්සේ රජකමට උරුමකම් කියන්නේ. මනා බුද්ධියකින් යුතු, රජතුමාගේ අභිප්‍රායයන් එලෙස ම ඉටු කරන්නට හැකි, පරිවාර සේනා සහිත, අනුන් ගේ සිත් දකින්නට හැකි බලවත් පද්ගලයෙක් විදියට තමයි සඳහන් වෙන්නෙත්.

ඒ වගේ ම ඒ කාලයේ ලෝකයේ ඉන්න ලස්සන ම පුරුෂයා, නිරෝගී ම පුරුෂයා වගේ කරුණු හතරකිනුත් සක්විති රජතුමා යුක්ත වෙනවා. ඒ වුණත් මොන තරම් සැප සම්පත් වින්දත් ආයුෂ අවසාන වුණා ම හැමෝම වගේ සක්විති රජතුමාත් මරණයට පත් වෙනවා. එහෙම මරණයෙන් පස්සෙ දිව්‍ය ලෝකෙ තමයි උපදින්නෙ. හැබැයි අනිත් දෙවිවරුන්ට වඩා කරුණු දහයක් ඉදියෙන්. ඒවා තමයි...

1. දිව්‍යමය වූ ආයුෂ
2. දිව්‍යමය වූ වර්ණය
3. දිව්‍යමය වූ සැපය
4. දිව්‍යමය වූ පිරිවර(බල)
5. දිව්‍යමය වූ අධිපතිභාවය
6. දිව්‍යමය වූ රූපය
7. දිව්‍යමය වූ ශබ්දය
8. දිව්‍යමය වූ ගන්ධය
9. දිව්‍යමය වූ රසය
10. දිව්‍යමය වූ ස්පර්ෂය

මේ විදියට ඉතා ම දීර්ඝ කාලයක් දිව්‍ය සැප විඳින සක්විති රජතුමා, අවසානයේ පින් ඉවර වුණා ම නැවතත් සතර අපායට (නරකය, තිරිසන්, ප්‍රේත, අසුර ) ඇද වැටීමේ හැකියාව තියෙනවා, මාර්ග ඵල අවබෝධ කරගෙන හිටියෙ නැත්තම්. ඒක ම තමයි අර මුලින් කිව්ව කඩි රැලටත් වෙලා තිබුණේ. ඒ වගේ ම බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කරනවා ස්ථූපාර්භ පුද්ගලයන් අතරින්, ඒ කියන්නෙ මරණින් පස්සේ ස්ථූප තනවලා වැඳුම් පිඳුම් වලට සුදුසු කෙනෙක් හැටියටත් මේ සක්විති රජතුමා ව.

පසුවදන: ලබන සතියේ ඉඳන් බ්ලොග් එකට අළුත් ඇඳුමක් අන්දවන්නත් හිතාගෙන ඉන්නවා. බලමුකො ඈ....

36 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

සක්විති රජකෙනෙක් කියන්නෙ මොනවගේ කෙනෙක් ද?


ඒ කාලේ දඹදිව තිබුණ රජ සිරිත තමයි අළුතින් කුමාරයෙක්/ කුමරියක් ඉපදිලා ටික දවසකින් උත්සවයක් පවත්වන එක නමක් තියන්න. ඒකට ආරාධනා ලැබෙන්නෙත් බොහෝ උගත් වියත් බ්‍රාහ්මණයන්ටයි. ඉතින් බෝසතාණන් වහන්සේත් තුසිත දිව්‍යලෝකයෙන් චුත වෙලා මහා මායා දේවියගේ කුසින් ඉපදුණාට පස්සෙ සුද්ධෝදන පිය රජතුමාත් කුමාරයාට නමක් තියන්න උත්සවයක් සූදානම් කළා. මේ උත්සවයට බ්‍රාහ්මණයන් 108 දෙනෙක් ඇවිත් හිටියා. මේ හැමෝම කුමාරයාගෙ අංග ලක්ෂණ පරීක්ෂා කරලා කිව්වේ මේ කුමාරයා අනාගතයේදි රජ වුණොත් සක්විති රජ වෙන බවත් එහෙම නැතිනම් මහණ වුණොත් උතුම් ශාස්තෲ කෙනෙක් වෙනවා කියලයි. ඊට එහා කතන්දරේ හැමෝම දන්නවනේ. අද කියන්න යන්නෙ කවුද මේ සක්විති රජ කෙනෙක් කියලා කියන්නෙ කියලයි.

අර මුලින් ම සිද්ධියේදි බ්‍රාහ්මණයෝ කොහොමද හරියටම කිව්වේ අරවගේ අනාවැකි දෙකක්? එහෙම කිව්වේ කුමාරයා ගේ අංග ලක්ෂණ එහෙමත් නැත්තම් මහා පුරුෂ ලක්ෂණ පරීක්ෂා කරලයි. මහා පුරුෂ ලක්ෂණ 32ක් කුමාරයාගෙන් දකින්න ලැබුණු නිසා තමයි ඒ බව හරියට ම කිව්වේ. ඒ කියන්නෙ බුදුරජාණන් වහන්සේ කෙනෙකුට වගේම සක්විති රජ කෙනෙකුටත් මහා පුරුෂ ලක්ෂණ 32ක් පිහිටනවා. එතකොට කොහොමද සාමාන්‍ය රජ කෙනෙකුගෙන් සක්විති රජ කෙනෙක් වෙනස් වෙන්නෙ? සක්විති රජ බවට පත්වෙන්න නම් මහා පින් බලයක් තියෙන්න ඕන. ඒ වගේ ම රජ කෙනෙක් සක්විති වත් සම්පූර්ණ කළාට පස්සෙ තමයි සක්විති රජ කෙනෙක් බවට පත්වෙන්නෙ. එතකොට මොනවද මේ සක්විති වත් එහෙමත් නැත්තම් පුරන්න ඕන චාරිත්‍ර? ඒවා තමයි...

(1). "ධර්මයෙහි පිහිටා, ධර්මයට සත්කාර කරමින්, ධර්මයට ගරු කරමින්, ධරමය ප්‍රිය කරමින්, ධර්මය පුදමින්, ධර්මය වඳිමින්, ධර්මද්වජයක්ව, ධර්මකේතුවක්ව, ධර්මය ප්‍රධාන කොට ගෙන, සිය අඹු දරුවන් සීලය අනුව හැසිරීමෙහි පිහිටුවා, ඔවුනට කළයුතු ධාර්මික ආරක්‍ෂා පිළියෙල කළයුතු ය"

(2). "බලසෙනගද, ධාර්මික ක්‍ෂත්‍රියයන්ද, බ්‍රාහ්මණ ගෘහපතීන්ද, සීලයෙහි පිහිටුවා ඔවුනට කළයුතු ආරක්‍ෂා පිළියෙල කළයුතු ය"

(3). "නිගම ජනපද වාසීන්ද, මහණ බමුණන්ද, සිවුපාවුන් හා කුරුල්ලන්ද, ජීවිත දානයෙන් ආරක්‍ෂා කළයුතු ය".

(4). "සිය රටෙහි අධර්ම ක්‍රියා නොපවත්නා ලෙස කටයුතු කළයුතු ය"

(5). "සිය රටෙහි ජීවත්වන දුප්පතුන්ට ධනය ලබාදීම කළයුතු ය"

(6). "සිය රටෙහි රාගාදිය දමනය කළ, සමනය කළ, විනාශ කළ යම් මහණ බමුණෙක් වෙත්ද, ඔවුන් කරා කලින් කල පැමිණ උන්වහන්සේලාගෙන් අසා යමක් අකුසල්ද එය අත්හැරිය යුතුය. යමක් කුසල්ද එය පිළිගෙන පැවතිය යුතුය"

මේ සක්විති වත් සම්පූර්ණ කරනවාත් සමඟ ම රජතුමාට මාණික්‍යරත්න හතක් පහල වෙනවා. ඒ වගේ ම සක්විති රජතුමාට ම සුවිශේෂ වුණ ලක්ෂණ හතරකුත් තියෙනවා. මෙහිදී මාණික්‍යරත්න කියන්නෙ මැණික් ම නෙවෙයි, ඒ හා සමාන වටිනා දේවල් කියන අදහසින්. මේ මාණික්‍යරත්න හත තමයි චක්‍රරත්නය, හස්තිරත්නය, අශ්වරත්නය, මාණික්‍යරත්නය, ස්ත්‍රිරත්නය, ගෘහපතිරත්නය සහ පරිණායක රත්නය. මේවා මොනවද කියලත් මම කෙටියෙන් කියන්නම්කෝ.

චක්‍රරත්නය කියලා කියන්නෙ කරකැවෙන මැණිකක් වගේ දෙයක් කියලයි කියන්නෙ. මේ චක්‍රරත්නය පහළ වුණාට පස්සෙ රජතුමා සිල් සමාදන් වෙලා චක්‍රරත්නයට පැන් වඩනවා. එතකොට චක්‍රරත්නය කරකැවෙමින් ගමන් කරන්න පටන්ගන්නවා. ඒත් එක්ක ම රජතුමා තමන්ගේ චතුරංගනී සේනාවත් එක්ක මැණික පසුපස ගමන් කරනවා. මේ චක්‍රරත්නය උතුරු දිශාවට ගමන් කරනවා නම් ඒ දිශාවේ ඉන්න රජවරු ඇවිත් සක්විති රජතුමාට මෙහෙම කියනවා "මහරජ, එනු මැනවි. මහරජ, ඔබගේ පැමිණීම යහපත් පැමිණීමකි. මහරජ, මේ දිවයින ඔබ අයත්ය. මහරජ, අනුශාසනා කරනු මැනවැයි" කියලා. එතකොට රජතුමා මේ විදියට අවවාද කරනවා. "ප්‍රාණවධ නොකළ යුතුයි. හොරකම් නොකළ යුතුයි. කාමමිත්‍යාචාරයෙහි නොහැසිරිය යුතුයි. බොරු නොකිය යුතුයි. මත්පැන් භාවිතයෙන් වැළකිය යුතුයි. පෙර රාජ්‍ය අනුභව කළ පරිදිම අනුභව කරව්" ආදී වශයෙන්. ඉතින් රජවරු ඒ අවවාද පිළිගන්නවා. ඒ අනූව රාජ්‍ය පාලනය කරනවා. මේ විදියට ම අනිත් දිශාවන් වල ඉන්න රජවරුත් සක්විති රජතුමාට අවනත වෙනවා මේ චක්‍රරත්නයේ ආනුභාවයෙන්. අවසානයේ සාගරය මායිම් කරලා තියෙන මේ මුළු භූමිය ම සක්විති රජතුමාගේ අණසකට යටත් කරලා චක්‍රරත්නය නැවතත් සක්විති රජතුමාගේ මාළිගාවට ම එනවා.

එකදිගට ම ලියාගෙන ගියොත් කියවන්නත් එපාවෙයි කියලා හිතුණ නිසා කොටස් දෙකකට කඩනවා ඔන්න. ඉතිරි ටික ඊළඟ කොටසින්. අද ඉඳන් මේ ඇරඹෙන්නෙ විශේෂ සටහන් මාලාවක්. මේ ඒකේ පළමුවෙනි කොටස. මිනිස්සුන්ගේ ආයුෂ අවුරුදු 80,000 ඉඳන් අවුරුදු දහයකට අඩු වෙලා ආයෙත් ආයුෂ අවුරුදු 80,000 ක් දක්වා වැඩිවෙන මෛත්‍රී බුදු සමය තෙක් කාලය ගැන දැනගන්න පුළුවන් ලාහිරු දහසක් දිලී...එක්ක දිගටම රැඳිලා හිටියොත්! මේ සටහන ලියන්න මනසේ ඇදි සිතුවම් සහ උතුම් ශ්‍රී සද්ධර්මය …අඩවි ත් උදව් වුණා. ඔවුන්ට පුණ්‍යානුමෝදනා කරන ගමන් ම ආරාධනය මේ සමඟ දිගටම රැඳී ඉන්නයි...
 

43 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

කුමට එරට අධිකරණය, නීතිය සහ විනිසුරන්... ?


සිතක සංකල්පනා ලියන මධුරංග ට වගේ ම මටත් මේ දවස් වල ස්ට්‍රෙස් එක ටිකක් තියෙනවා. ඒකට හේතුව දැනට කරගෙන යන ප්‍රොජෙක්ට් එක, ඉවර වෙන්න ළඟ හින්දා. අන්තිම හරිය කොහොමද කරන්නෝන කියලා සෙනඟ පිරුණු බස් එකේ ඉඳගෙන කල්පනා කරමින් යද්දි මගේ දැහැන බිඳුණේ බස් එකේ දාලා තිබුණ රේඩියෝවේ අයියා කියෙව්ව එක පත්තර සිරස්තලයක් ඇහිලා. ඒක අහලා ලොකු කළකිරීමක් ඇතිවුණා අපි වගේ මිනිස්සු ගැන වගේ ම අපේ රට ගැනත්. මේ ඇවිල්ලා පහුගිය සතිය හමාර පුරා ම විකාශනය වුණ, ගොඩක් දෙනා උනන්දුවෙන් බැලුව ප්‍රසිද්ධ නාටකයක අවසාන ජවනිකාව කියලයි මට හිතුණේ. මේකෙත් ගොඩක් නාට්‍යය වල වගේ ම වීරයෝ, දුෂ්ඨයෝ, කුඩුකාරයෝ, මං පහරන්නෝ, බේබද්දෝ, බේබදු යාළුවෝ... තව ළදරුවෝ, කුලියට කහින්නෝ, කුලියට අඬන්නෝ, කඩේ යන්නෝ, ගොට්ට අල්ලන්නෝ, ප්‍රසිද්ධ විහිළුකාරයෝ, මෝඩයෝ, ගොන්නු, මී හරක්, බූරුවෝ වගේ ම අහිංසකයොත් හිටියා. දැන් හැමෝම බලයි මොකක්ද මේ අපි නොදන්න නාට්‍යය කියලා නේද? හැබැයි ඒ ගැන මම පොඩ්ඩක්වත් කියන්නෙ නෑ, පොඩ්ඩක් පහළට ගිහින් ම බලන්නකෝ!

~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
තව ටිකයි ඈ....
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~
~




මෙතෙක් දවසක් රෝහල්ගතව සිටි යුධ හමුදා මේජර්වරයා, අද දිවුරුම් පෙත්සමක් මඟින් මාලක සිල්වා හා රෙහාන් විජේරත්න තමන්ට පහර නොදුන් බව කොටුව මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට දැනුම් දී ඇති බව තමයි මං ඇහුව නිව්ස් එක....අර සමෘද්ධි නිළධාරියා තමන් විසින් ම ගස් බැඳගත්තා වගේ වැඩක් ද එතකොට වෙලා තියෙන්නෙ? දන්න කෙනෙක් මටත් කියන්ඩෝ!!!


කැමති කෙනෙක් සැකයි මට ඔබේ කුමරි බඹසර... සබැඳියෙන් ගිහින් සින්දුවත් අහල ම ගියාට පාඩුවක් වෙන එකක් නෑ මං හිතන්නෙ...

22 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !