එහෙමඕන වෙන එකක් නැතිවෙයි. මොකද වර්ධනය වයසට සමානුපාතික වෙන නිසා. ඒකාලේ අවුරුදු 100ක් දණ ගාන වයසේ විතර ඉඳිවි මට හිතෙන හැටියට!

ඔව්, ආයෙත් එන්න එහෙනම්

හිතන තරම් සුන්දර වෙන එකක් නම් නෑ මලේ, මොකද කුසලය කියන වචනය වත් ඒ කාලේ ඇහෙන්නෙ නෑනේ!

පුදුමයි, හැබැයි ඇත්තයි

එතැනට තමයි මේ යන්නේ අපි...

ඒක නම් හරියටම දන්නෙ නැහැ. හැබැයි ඉතින් එහෙම වෙන්නත් බැරිකමක් නෑ නේද...

මෛත්‍රි බුදුහාමුදුරුවෝ පහළ වෙන්නෙ ඔය අවුරුදු දහය අසූදාහකට වැඩිවුණාට පස්සෙයි...

:)

ඒ ඇයි ? ඊළ්ඟ සටහන කියවන්නකෝ එතකොට හරියයි!

මටනම් ඒක හරියටම මතක නැහැ, ඊළඟට ඒ ගැන ලියන්න අදහසකුත් තියෙනවා, බලමුකෝ!

ඔව් ඔව් එහෙම සීන් එකක් තමා. කොසොල් රජතුමා දැක්ක හීන 16 ගැන බුදු හාමුදුරුවන් විස්තර කරද්දී බුදු හාමුදුරුවෝ දේශනා කරන්නේ ඒවා අනාගතයේ සිද්ධ වෙන දේවල් ඒක නිසා ඔබතුමා කලබල වෙන්න එපා කියලා. මහා සුපින ජාතකයෙන් මේ කතාව හොඳට විස්තර කරනවා....

ඒ මොකෝ ?

කවුද අකමැති ජීවත් වෙන්න, කම්මැලි හිතෙන එකක් නම් නෑ මම හිතන්නෙ!

නෑ ලහිරු. අවු. 200 ක් ජිවත් වෙන්න කිව්වත් මමනම් කැමති නෑ. එකම ආත්මෙක එච්චර කල් ඉන්න ගියාම මටනම් එපා වෙයි. මිනිස්සුන්ගේ ජිවත් වීමේ ආසාව රඳා පවතින්නේ වෙනස් වීම් මත කියලයි මට හිතෙන්නේ.

ම්ම්...මේ ගැන පොඩ්ඩක් ලියන්න හිතෙනවා...බලමු.

මම හිතන්නෙ නැහැ අක්කෙ එහෙම එපා වෙයි කියලා, මොකද, අපි නිකමට හිතුවොත් අවුරුදු 10 ආයුෂ තියෙන කාලෙට ගිහින්, ඊසර කාලේ අවුරුදු 100ක් ආයුෂ තියෙන අය හිටියා කිව්වොත්, ඒ අයත් කියාවි අයියෝ අවුරුදු 100ක් ඉන්න ගියොත් එපා වෙයි නේද කියලා. හැබැයි අපි දන්නවා අවුරුදු 100ක් ඉන්න එක එපා වෙන්නෙ නැහැ කියලා. මම නම් හිතන්නෙ මිනිස්සුන්ගේ ජිවත් වීමේ ආසාව රඳා පවතින්නේ අවශ්‍යතා මත කියලයි... ලියන්න ලියන්න, ඒ වගේ දේවල් සංවාදයට විවෘත වෙන තරමට වටිනවා!

අක්කා කල්පය ගැන ඇහුවට කියන්න බැරිවුණා නේ.

දවසක් බමුණෙක් බුදුරජාණන් වහන්සේ හමුවිමට ඇවිල්ලා "පින්වත් ගෞතමයානන් වහන්ස, දැනට ඉක්ම ගොස් ඇති කල්ප ගණන කෙතෙක් ද?" කියලා ඇහුවා. එහිදි තථාගතයන් වහන්සේ පිළිතුරු දුන්නේ 'බ්‍රාහ්මණය, ඉක්මගිය කල්ප ඉතා බොහෝය. ඒවා මෙපමණ සිය ගණනක්ය, දහස් ගණනක්ය, ලක්ෂ ගණනක්ය කියා ප්‍රමාණ කිරිමට පුළුවන් කමක් නෑ" එසේනමි ස්වාමිනි උපමාවකින් වදාල මැනවයි කියලා බමුණා කිව්වා. "බ්‍රාහ්මණය, මේ ගංගා නදිය පටන් ගන්නා තැන සිට මුහුදට වැවටන තැන දක්වා ඇත්තාවු සියලුම වැලිකැට ප්‍රමාණ කල නොහැකිවා වාගේ අතිතයේ ගතවු කල්ප ගණනත් ප්‍රමාණ කල නොහැකි බව උන්වහන්සේ පෙන්නලා දුන්නා.

තවත් දවසක් එක්තරා භික්ෂුන්වහන්සේ නමක් බුදුන්වහන්සේ වෙත ගොස්, කල්පය කෙතෙක් දිග වන්නේදැයි විමසුවා. එවිට තථාගතයන් වහන්සේ විසින් කියා සිටියේ "මහණ කල්පය යන්න, මෙතෙක් වසර ගණනක් දිගය, එය වර්ෂ සිය ගණනක්ය, දහස්ගණනක්ය, ලක්ෂ ගණනක්ය කියා ප්‍රමාණ කරන්න බැහැ" කියාය. එවිට ඒ භික්ෂුව එසේ නමි ස්වාමිනි එය උපමාවකින් වදාලන සේක්වා යැයි කියා සිටි විට, "මහණ දිග පළල යොදුන(සැතපුම් 16) බැගින් ඇති උසින් යොදුනක් ඇති ඝන කළුගලක් සිය වසරකට එක වරක් කසි සළුවකින් පිස දැමුවහොත් ඒ කළුගල කලකදී ගෙවි යන්නේය. නමුත් කල්පය ගෙවි නොයන්නේය." කියලා දේශනා කළා. අක්කට තේරුණාද මන්දා! මේ අපි ජීවත්වෙන කල්පය ඇතුළත බුදුවරු පස්නමක් පහළ වෙන නිසා මේකට මහා භද්‍ර කල්පය කියලත් කියනවා.

ඔව, ආයුෂ ගැන කතාවේදී එහෙම වෙන්න පුළුවන්. ඒ කාලෙට ගියාම අවු. 80000 කියන එක වැඩි නෑ වගේ දැනේවි. මම විරුද්ධ උනේ මෙන්න මේකට..එතකොටනම් කම්මැලි හිතෙන එකක් නෑ. අපිට ඒක හිතාගන්න බැරි උනාට.
//කවුද අකමැති ජීවත් වෙන්න//

මේ දැන් ඉන්න තත්වේදී තව අවු. 100 ක් වැඩිපුර ආයුෂ දුන්නත් මම එපා කියනවා කියලයි මම කිව්වේ.

කල්පය ගැන විස්තරේට ස්තුතියි මල්ලි. ඇත්තටම මට දැනගන්න ඕන කල්පයක අවසානය අපි අඳුරගන්නේ කොහොමද කියලා..

//කවුද අකමැති ජීවත් වෙන්න
…කියලා මම කිව්වේ මේ වගේ හේතුවක් නිසයි. අපෙන් කවුරුහරි ඇහුවොත් හෙට මැරෙන්න කැමතිද කියලා, බහුතර පිළිතුර තමයි නැහැ කියන එක. ඒ සාමාන්‍ය තත්ව යටතේ. හැබැයි බරපතල ලෙඩකින් දුක් විඳින කෙනෙක්ගෙන් ඒක ම ඇහුවොත් කියාවි ඔව් කියලා. මේ විශේෂිත තත්වයක් යටතේ. අපිට තියෙන අතහරින්න අපහසු යම් යම් බැඳීම් නිසා ම හැමෝම කැමතියි ප්‍රායෝගික ව තව දවසක් හරි වැඩිපුර ජීවත් වෙන්න. අක්කා වුණත් අවුරුදු 100 දි නිරෝගී ව හිටියොත් අයියත් ළඟින් ඉන්නවනම්, දරුවොත් එක්ක සතුටින් ඉන්න පුළුවන් නම් තව අවු. 100 ක් වැඩිපුර ආයුෂ දුන්නොත් එපා කියන එකක් නැහැ මම හිතන්නේ. සමහරවිට මම වුණත්. අක්ක ව උදාහරණයකට ගත්තට තරහා නෑ නේද?

කල්ප විනාශය ගැන නම් වෙන ම පෝස්ටුවක් ලියන්න තරම් දේවල් තියෙනවා. කෙටියෙන් කියන්නම්කෝ, අංගුත්තර නිකායේ සත්ත සුරියුග්ගමන සූත්‍රයේ කියනවා ලෝක විනාශය වෙන්නේ සූර්යයා ගේ බලපෑමෙන් කියලා. මේ තියෙන සූර්යයා එක, දෙක, තුන... හත දක්වා සූර්යයන් හත් දෙනෙක් පායලා අන්තිමේට ලෝකය ගිනිගෙන දැවිලා යනවා මොනවත් ඉතුරු නොවෙන්න ම! ඒ කියන්නේ සූර්යයන්ගේ වැඩිවීම අනූව තමයි කල්පයක අවසානය අපිට අඳුරගන්නේ වෙන්නේ. ඉස්සරහට විස්තර ඇතුව ලියන්නම්කෝ! ගැටළු තැනක් තියෙනවනම් කියන්නකෝ....

අන්න හොඳයි...කල්ප විනාශය ගැනත් ලියන්නකෝ දවසක....

හ්ම්ම්...මල්ලි කියපු තත්ත්ව යටතේ උනත් තව අවු. 100 ක් ඉන්න දුන්නොත් ඒත් මට කැමැත්තක් හිතෙන්නේ නැහැ. ඒකට හේතු අර මම දාපු පෝස්ට් එකේ තියනවා. ඒ තමයි එකම දේවල්, පුද්ගලයින්, දක්ෂතා, රූපය මේ හැම දෙයක්ම එච්චර දිගු කාලයක් තිස්සේ අත්වින්දම වෙහෙසකර බවට පත් වෙන නිසා. අනේ ඒකට කිසිම තරහක් නෑ :)

අපොයි රූපය, දක්ෂතා වගේ දේවල් නම් ඒකාකාරී වෙන එකක් නෑ, හරිම ඉක්මනට වෙනස්වෙලා යනවනේ! ඒ වුනාට දවසින් දවස අළුත් දේවල් ජීවිතේට එකතුවෙද්දි ජීවත් වීමේ ආසාව තවත් වැඩිවෙනවා කියලයි මටනම් හිතෙන්නෙ. උදාහරණයකට කිව්වොත් පුංචි කාලේ ආසාවෙන් හිටියා ඉස්කෝලෙ යන්න, ඊටපස්සෙ කැම්පස්, ජොබ් එකක්, විවාහයක්, දරුවෝ, මුණුපුරෝ.... වගේ යද්දි සාමාන්‍යයෙන් කෙනෙකුට ඇතිවීමක් වෙනවනම් හරිම කලාතුරකින්. තව තවත් ඒවට බැඳීමක්මයි ඇතිවෙන්නෙ. ඉතින් මම හිතන්නෙ සාමාන්‍ය මිනිස්සු හරියට කැමතිවෙයි තමන්ට තව එක දවසක් හරි වැඩියෙන් ජීවත්වෙන්න තියෙනවනම් නේද අක්කේ !

ඔයා තාමත් එහෙමද හිතන්නේ :) ඇත්තටම මේ දේවල් ඇති උන අය දැකලා නැද්ද? මමනම් ඕන තරම් දැකලා තියනවා. අපිට ලැබිලා තියන දේවල්වලට අපි කැමති නිසා, ඉගනගෙන කැම්පස් යන්න, හොඳ ජොබ් එකක් කරන්න අපිට පුළුවන් උන නිසා, හොඳ සහකරුවෙක් ලැබුන නිසා මේවට අපි බැඳිලා ඉන්නවා. ඒවා එහෙම නොවෙන අය කොයි තරම් ඉන්නවද? ඒක නිසා මල්ලි මමනම් හිතන්නේ හැමෝම ගැන ඒ මිම්මෙන් හිතන එක වැරදියි.

ඔව් මම තාමත් එහෙමයි හිතන්නෙ! ඇයි දන්නවද? ඔය ඇතිවුණ මිනිස්සු බහුතරයකගේ ඇතිවීම හරි ම තාවකාලිකයි. //හොඳ ජොබ් එකක් කරන්න අපිට පුළුවන් උන නිසා, හොඳ සහකරුවෙක් ලැබුන නිසා මේවට අපි බැඳිලා ඉන්නවා. ඒ වගේම තමයි ඒකේ අනිත් පැත්තත්. ඒ අයට නොලැබුණ නිසා තමයි ඒ එපාවීම. හිතන්නකෝ බැරිවෙලාවත් ඒ අයට ඒ දේවල් ලැබුණොත්... ඒ එපාවීම ක්ෂණික ව වෙනස්වෙනවා නේද? මොනවත් ම නැති කෙනෙකුට හිතන්නකෝ කෝටි ගාණක ලොතරැයියකින් මුදල් ලැබෙනවා. එතකොට එයාට නැතුව තිබුණ මුදල්, සමාජ තත්වය, සහකරුවෙක්, රැකියාවක් වගේ හැමදේම ලැබෙනවා. එතකොට එයා කැමති වෙයිද, මට එපාවෙලා හිටියෙ, ඒ නිසා මට මේ දේවල් එපා කියන්න... ඒ වගේ හැමෝම තමන් කැමති දේවල් නොලැබුණු නිසා තමයි දුකින් ඉන්නෙ. හැබැයි ලැබුණොත් ඒවා කෙරෙහි බැඳිලා ආසාවෙන් ඉන්නවා. අත්හරින්න කැමති නැහැ. නමුත් අවබෝධයෙන් ම ඇතිවීම/ එපාවීම/ කළකිරීම තමයි වටින්නෙ. ඒක ඇතිකරගන්න හැමෝටම අමාරුයි නේද අක්කේ! ඒ නිසා ගොඩක් අය ඔය කියන කුලකය ඇතුළට තමයි වැටෙන්නෙ මට හිතෙන හැටියට... :D

// ඔය ඇතිවුණ මිනිස්සු බහුතරයකගේ ඇතිවීම හරි ම තාවකාලිකයි.//
ඒ වගේමයි ඇති නොවුන මිනිස්සුන්ගේ ඇති නොවීමත් හරිම තාවකාලිකයි.

// ඒ වගේම තමයි ඒකේ අනිත් පැත්තත්. ඒ අයට නොලැබුණ නිසා තමයි ඒ එපාවීම.//

අන්න ඒක කියන්න තමයි මම මෙච්චර වෙලා උත්සාහ කරේ. මට පේන විදියට මල්ලි මම කියන දේ තේරුම් ගන්නේ වැරදියට. මෙහෙම එපා වෙලා ඉන්න මිනිස්සුන්ට තව ආයුෂ 100 ක් දුන්නා කියලා එයාලට සතුටක් ලැබෙයිද?

// ඒ වගේ හැමෝම තමන් කැමති දේවල් නොලැබුණු නිසා තමයි දුකින් ඉන්නෙ.//
නැහැ ඒ නිසා විතරක්ම නෙමෙයි. කොයි තරම් සැප සම්පත් තිබුනත් ඒ හැමදේකම වෙහෙසකර බවක් කල් ගත වෙද්දී ඇති වෙනවා. අපිට උනත් පස්සේදී ඒක වෙන්න පුළුවන්. තවමත් ඒවා එපා වෙන්න තරම් කාලයක් උනේ නැති නිසා දැනට එහෙම නොවෙන්න ඇති. ඒත් තව අවු. 20 කින්..30 කින්..කවුද දන්නේ?

නෑ නෑ අක්ක කියන දේ මට තේරෙනවා. මම කියන්න හදන්නේ මිනිස්සුන්ට මේ එපාවෙනවා කියන එක බොරු දෙයක් උඩ කියන එකයි. ඒක ක්ෂණික ව වෙනස් වෙනවා. ඉතින් කෙනෙකුට අමරණීය වෙන එක කැමති වෙන්නත් පුළුවන්, තව කෙනෙක් අකමැති වෙන්නත් පුළුවන්. ඒක පදනම් වෙන්නේ ඒ අයගේ පැවැත්ම මත කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

//…කොයි තරම් සැප සම්පත් තිබුනත් ඒ හැමදේකම වෙහෙසකර බවක් කල් ගත වෙද්දී ඇති වෙනවා
…සමහරවිට මෙහෙම වෙන්නත් පුළුවන්, බොහෝවිට එහෙම නොවෙන්නත් පුළුවනි. ඒක රඳා පවතින්නේ වෙනස්වීම කියන සාධකය මතයි. වෙනස් නොවී (පරිසරය, අදහස්...)හිටියොත් නේද කෙනෙකුට ඒකාකාරි බවක් දැනෙන්නෙ?

//…සමහරවිට මෙහෙම වෙන්නත් පුළුවන්, බොහෝවිට එහෙම නොවෙන්නත් පුළුවනි. ඒක රඳා පවතින්නේ වෙනස්වීම කියන සාධකය මතයි. වෙනස් නොවී (පරිසරය, අදහස්...)හිටියොත් නේද කෙනෙකුට ඒකාකාරි බවක් දැනෙන්නෙ?//

හ්ම්ම්. මේක කියන්න ඕන මෙහෙම.. "සමහරවිට එහෙම නොවෙන්නත් පුළුවන්, බොහෝ විට එහෙම වෙන්නත් පුළුවන්" කියලා. මොකද ඒකට බලපාන්නේ පරිසරය, අදහස් විතරක් නෙමෙයි නිසා. පරිසරය නම් අනිවාර්යෙන් වෙනස් වෙයි. ඒත් තමන් සහජයෙන් අරගෙන ආපු කුසලතා, ගතිගුණ, නෑයින්, දක්ෂතා, හැඩරුව, ආබාධ මේ දේවල් දිගටම එහෙමමයි. ඒ වගේමයි ජිවිත කාලේ ඇතුලත සිද්ධ වෙන හිත් රිදීම් එක්ක දිගටම ජීවත් වෙන්න වෙනවා. ඒක සේරටම වඩා වෙහෙසකරයි. (මේක විස්තර වශයෙන් මම පෝස්ට් එකේ ලිව්වා)

අමරණීය වෙලා ඉන්න මිනිස්සු පිරිසකට මැරෙන්න වරයක් දුන්නොත් වැඩි දෙනා ඒක තෝරාගන්න ඉඩ තියනවා. ඒකයි මම කිව්වේ.

// ඒත් තමන් සහජයෙන් අරගෙන ආපු කුසලතා, ගතිගුණ, නෑයින්, දක්ෂතා, හැඩරුව, ආබාධ මේ දේවල් දිගටම එහෙමමයි. ඒ වගේමයි ජිවිත කාලේ ඇතුලත සිද්ධ වෙන හිත් රිදීම් එක්ක දිගටම ජීවත් වෙන්න වෙනවා

කුසලතා, ආබාධ කෙසේ වෙතත් නෑයින්, ගතිගුණ දක්ෂතා හිත් රිදීම් වුණත් අවශ්‍ය නම් කෙනෙකුට වෙනස් කරගන්න පුළුවනි නේද? එතකොට ඕන නම්, ඇත්තටම ඕන නම් කෙනෙකුට ජීවිතය ප්‍රීතිමත් තැනක් කරගන්න පුලුවනි. ඒක රඳා පවතින්නෙ කෙනෙකුගේ අවශ්‍යතාවය මත. මට උවමනාවක් නැත්තම් වෙනස් වෙන්න, නරක මිනිස්සුන්ගෙන් ඈත්වෙන්න, සැඟවුණු දක්ෂතා මතුකරගන්න, හිත් රිදීම් ඇතුළෙම ජීවත්වෙන්න මම හැමදාමත් දුකෙන් ඉඳීවි, හැබැයි මම දක්ෂ නම්, ශක්තිමත් හිතක් තියෙනවානම් ආත්ම ශක්තියක් තියෙනවා නම් මට පුළුවනි ඒ දේවල් මඟ ඇරලා සතුටින් ඉන්න. (හැබැයි දැන් කියන්නෙපා හැමෝටම එහෙම බැහැ කියලා ඔන්න :) ).

//අමරණීය වෙලා ඉන්න මිනිස්සු පිරිසකට මැරෙන්න වරයක් දුන්නොත් වැඩි දෙනා ඒක තෝරාගන්න ඉඩ තියනවා.
…හැබැයි මට එහෙම ලැබුණොත් මම කරන්නෙ, ඒ වෙනකල් මම කරලා තියෙන පව්-පින් බලලා පින් පැත්ත ගොඩා....ක් වැඩිනම් විතරක් මැරෙන්න තෝරාගන්නවා, නැත්තම් දිගටම එහෙමම ඉන්නවා, මැරුණට පස්සෙ නැත්තම් ඊටවඩා දුක් විඳින්න වෙනවනේ නැත්තම්!

// ගතිගුණ දක්ෂතා හිත් රිදීම් වුණත් අවශ්‍ය නම් කෙනෙකුට වෙනස් කරගන්න පුළුවනි නේද?//

මම හිතන්නේ නැහැ.

//ඒ දේවල් මඟ ඇරලා සතුටින් ඉන්න. (හැබැයි දැන් කියන්නෙපා හැමෝටම එහෙම බැහැ කියලා ඔන්න :) )//

හෙහෙ..ඒකම තමයි කියන්න වෙන්නේ. බහුතරයකට එහෙම බැරි එකයි ප්‍රශ්නේ.

//ඒ වෙනකල් මම කරලා තියෙන පව්-පින් බලලා පින් පැත්ත ගොඩා....ක් වැඩිනම් විතරක් මැරෙන්න තෝරාගන්නවා, නැත්තම් දිගටම එහෙමම ඉන්නවා, මැරුණට පස්සෙ නැත්තම් ඊටවඩා දුක් විඳින්න වෙනවනේ නැත්තම්!//

මේකයි මම මුලිනුත් කිව්වේ ඔයා මම කියපු දේ තේරුම් අරගෙන නෑ. කොහොම උනත් මේ ගැන දිගින් දිගට වාද කිරීමේ තේරුමක් නැති බව පේනවා. දෙන්නා කතා කරන්නේ දෙපැත්තක් ගැන. ඒ නිසා මම මේක මෙතනින් නවත්තනවා. ඔයා තව අවු. 20 කින් 30 කින් විතර ආපහු මේ කමෙන්ට්ස් ටික කියවල බලන්නකෝ. එදාට ආපහු මේ ගැන කතා කරමු :) එතකන් බායි...ටටා

This comment has been removed by the author.

//හෙහෙ..ඒකම තමයි කියන්න වෙන්නේ. බහුතරයකට එහෙම බැරි එකයි ප්‍රශ්නේ.

හී හී.. ඒකට කියන්නෙ බැරිකම නෙවෙයි ඕනකමක් නැති එකයි!

උදාහරණයකට සරල දෙයක් කියන්නම්කෝ. ගෙයක් නැති ගොඩක් මිනිස්සු හැමදාමත් කියන්න කැමති ගෙයක් නැහැ කියලයි, කැමති නෑ මහන්සියෙන් ගෙයක් තියා පොඩි පැළක්වත් හදාගන්න. කොහෙන්හරි ඉබේ හරි ලැබේවි කියලා උඩ බලාගෙන හීන ලෝක වල ඉන්නවා දෛවයේ හැටියටනේ කියලා. හැබැයි ඇත්තටම ඕනනම් ගෙයක් හදාගන්නත් පුළුවනි. හිත් රිදීම් වුණත් හරියට හිඟන්නාගේ තුවාල වගේ තමයි, හොඳ කරගන්න කැමති නෑ, කැමති ඒක තියාගෙන ඉන්නයි! හා බොරුද?

තව අවුරුදු විස්සකින් අපි හොඳටම වයසට ගිහින් ඉඳියි නේද! අක්කත් දැන් ම Reminder එකක් දාගන්න ඔන්න! මම හිටියොත් අනිවාර්යෙන් ම කියවලා බලනවා, හැබැයි මම හිතන්නෑ මගේ ස්ථාවරය වෙනස් වෙලා තියේවි කියලා :) ඒ පණ්ඩිතකමට කියනවා නෙවෙයි. මට එහෙම තමයි හිතෙන්නෙ! කමෙන්ට් කළා ට අක්කට ස්තූතියි !

//කොහෙන්හරි ඉබේ හරි ලැබේවි කියලා උඩ බලාගෙන හීන ලෝක වල ඉන්නවා දෛවයේ හැටියටනේ කියලා. හැබැයි ඇත්තටම ඕනනම් ගෙයක් හදාගන්නත් පුළුවනි. …හිත් රිදීම් වුණත් හරියට හිඟන්නාගේ තුවාල වගේ තමයි, හොඳ කරගන්න කැමති නෑ, කැමති ඒක තියාගෙන ඉන්නයි! හා බොරුද? //

අන්තිමට ප්‍රශ්නයක් අහලා තියන හින්දා ආපහු කමෙන්ට් එකක් දාන්න උනා...

ඔව් මේක ඇත්ත. ඒක තමයි මිනිස්සු කියන ජාතියේ හැටි. ඒක ඔයාටවත් මටවත් හදන්න බෑ. ඒක හින්දා තමයි මම මුලින්ම කිව්වේ ඔය අමරණීය වෙන වැඩේ මිනිස්සුන්ට හරියන වැඩක් නෙමෙයි කියලා...

එහෙනම්..නැවතත් බායි

හී හී... එහෙම කමෙන්ට් එකක් ආයෙත් දානවා කියලා දන්නවා නම් මම දිගටම අන්තිමේට ප්‍රශ්නයක් අහනවානේ! එතකොට අක්කා ආයෙත් මේ පැත්තෙ එනවනේ. ඇත්ත, මිනිස්සුන්ගේ සාමාන්‍ය ජීවන රටාව එක සැරේටම වෙනස් වුණොත් ඒක දරාගන්න බෑ, ඔරොත්තු දෙන්නෙ නැහැ. අනිත් එක බැරිවෙලාවත් මිනිස්සු අමරණීය වුණොත් ඒක ගොඩක් අය ඒක යොදාගන්නේ හොඳ පැත්තට නම් නෙවෙයි කියලා මම හොඳටම දන්නවා! මිනිස්සු මත්වේවි ඒකෙන්! ඒක නිසා අමරණීය බව නම් ඕනෙම නෑ :) හෙටත් එන්න අළුත් පෝස්ට් එක බලන්න එහෙනම්! ආයෙත් ටටා බායි අක්කේ!

ඔව්, ඉක්මනට ම දාන්නම්කෝ!

:)

ඔව්, හැබැයි එහෙම වෙන්නත් තව සෑහෙන කාලයක් යාවි!

??

ඒ කිව්වේ කොතනටද ?

හ්ම්ම්... පේනවා පේනවා!

ආ... ඒ කියන්නෙ සෑහෙන කාලෙකින් ඇවිත් නෑ නේද ?

එක දවසක් වුණත් අර්ථාන්විත ව ජීවත් වෙන එකයි වටින්නෙ!

පැහැදිලිව ම ඔබ කියලා තියෙන කාරණයට එකඟයි මම! ස්තූතියි ඔබේ අදහසට!

ඔව්, ඒ දක්ෂතා කෙටිකාලීනයි සහෝ. හරියට නිවෙන්න ළංවෙද්දි පහනේ දැල්ල වැඩිවෙනවා වගේ!