එයාගේ හිනාවට මගේ හිත ඇදී ලා යනවා වගේ මට දැනෙනවා ...හරි අමුතු ලස්සනක් තියෙන්නේ......
පොතක් දිගෑරගත්තත් ඒ ඇස් දෙකමයි මට මැවි මැවී පේන්නෙ..
මම සිහින ලෝකෙක අතරමං උනා...
යන එන මග පුරාවටම මගේ ඇස් හෙව්වේ ම ඒ රූපේ...
එයාව දකිද්දිම මගේ හද ගැස්ම වැඩි වෙනවා....
අනේ ඒ රූපේ මගේ ම වෙනවානම්.....
මටවත් මාව අයිති නැති ලෝකෙක මම එහෙම පැතුවා
අනේ මම වගේ මී හරකෙක්......
එයා දන්නෙවත් නෑ මම එයා ගැන හිතුව තරම්...එයා එයාගේ වැඩ පාඩුවේ කරගෙන ගියා..මම නිකම් හිතින් හදා ගත්ත ලෝකෙක අතරමං උනා...
"මොකද උඹට වෙලා තියෙන්නේ ?"
"මුකුත් නෑ..."
මම අම්මා ව මග හැරියා...
ඇත්තට ම මට මොකද මේ වෙලා තියෙන්නේ...
මම හදාගෙන හිටිය හීන ලෝකෙන් මොහොතක ට එලියට ආවා....
"ඇත්තට ම එයා කවුද ?"
"ඇයි මගේ හිත එයා නිසා මෙච්චර ම සලිත උනේ?"








"ඇත්තටම මම එයාට ආදරෙයි ද...?"
මම මගෙන් ම ප්‍රශ්න කලා.

එයා නිකම් ම නිකම් බාහිර රූපයක් විතරයි. මම හිතින් ඒ රූපය සාර දෙයක් ,සුභ දෙයක් ලෙස අරගෙන මහා පීඩාවකට පත් උනා.මගේ හිතේ හට ගත්ත තණ්හාව නිසා මම මහා දුකකට පත් උනා.මම හිතුවේ ආශ්වාදය තියෙන්නේ ඒ රූපය තුල කියලා. මට එයාව නොදැක ඉන්න බැරි උනා. ඒ නිසා එයා ඉඳීවී කියලා හිතුව තැන් පුරා ඇස් රිදෙනකල් ඒ රූපය මම හෙව්වා. මට තේරුනේ නෑ ඒ මම වැඩුවේ කාය සංඛාර කියලා. මොකද මම ඒ තරම් පෙලීමක හිටියේ. ඒ රූපේ දැක්ක ගමන් මට මොහොතක ආශ්වාදයක් දැනුනා. මම ඒ ආශ්වාදයට මුලා උනා. ඒත් ඒ ආශ්වාදය දිගට ම පවත්වගන්න බැරි දෙයක් ,වැය වෙලා යන දෙයක් බව මට ඒ කාලේ තේරුණේ නෑ. මට දැනුනේ පෙලීම විතරමයි. ඒ නිසයි මම එයාව දකින්න නැති වෙලාවට එයා ගැන ම හිත හිතා හිටියේ. මට තේරුණේ නෑ ඒ මම වැඩුවේ මනෝ සංඛාර කියලා. සමහර වෙලාවට මම යාලුවොත් එක්ක එයා ගැන කතා කලා. මට තේරුණේ නෑ ඒ මම වැඩුවේ වචී සංඛාර කියලා. මට ඕනි උනේ කොහොම හරි ඒ පෙලීම නැති කර ගන්න. ඒකයි මම ඒ තරම් සංඛාර කන්දක් වැඩුවේ. ඒත් ඒ පෙලීම නැති කර ගන්න පුළුවන් උනේ මොහොතකට විතරයි. ආයෙමත් මම ඒ ගින්නටම වැටුණා.ඉතින් මට මොහොතක් මොහොතක් පාසා අභිසංඛාර නොකර බැරි උනා.

කවද්ද මේකේ කෙලවරක් දකින්නේ ...? මේ අභිසංඛාර ව්‍රතය මහා පීඩාකාරීයි.
මම කොහොමද මේකෙන් මිදෙන්නේ...?
මොකක්ද මේ මට හැදුණු ලෙඩේ..? මම කල්පනා කලා.....
අපි හැමදාමත් බෙහෙත් කලේ රෝග ලක්ෂණයට විතරයි. ඒ හැම වෙලාවක ම රෝගය යටපත් වෙලා අපිට මොහොතක සහනයක් ලැබෙනවා. ඒත් විෂබීජය ඇඟ ඇතුලේ එහෙමමයි, කොයිම වෙලාවක හරි ආයෙත් මතුවෙනවා. එහෙනම් බෙහෙත් කල යුත්තේ රෝග ලක්ෂණයට නොවේ රෝගයටයි.
මට තිබුණු රෝග ලක්ෂණය "ආදරය", "කැමත්ත", "ඕනෑ වීම " ලෙස මම තේරුම් ගත්තා. මම මෙච්චර කාලයක් බෙහෙත් කරලා තියෙන්නේ මේ රෝග ලක්ෂණයට නේද ?
එයාව දකින්න ඕනි උනා ම මම අභිසංඛාර වැඩුවා. මොහොතක සහනයක් ලැබුණත් මගේ රෝගය සුව උනේ නෑ.
මොකක්ද ඇත්තට මේ කියන රෝගය...?
ඒ තමා "අවිද්‍යාව ".
මම එදා ඒ රූපය ආශ්වාද, සැප, සාර ලෙස නොගත්තානම් අද මට මේ තරම් පෙලීමක් නෑ නේද...?

මම එදා...
" එයාට හරි අමුතු ලස්සනක් තියෙන්නේ ", ඒ ඇස් දෙක.. හරි අහිංසකයි.." වගේ දෘෂ්ටි ගත්තේ නැත්නම්...
අනේ මං වගේ මී හරකෙක්... මට ආයේ ම හිතුනා.
මම එදා ඒ රූපය අනිච්ච, දුක්ඛ, අනත්ථ ලෙස දුටුවා නම්....
අද මට මේ තරම් ගින්නක් නෑ නේද...?
මහා මකුළු දැලකින් මිදුණාක් මෙන් ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් විද්‍යාවෙන් දුටුවෙමි .

නිවනම නාථයි නිවනම වෙත්වා!