ඇත්තටම මම එයාට ආදරෙයි ද...?





එයාගේ හිනාවට මගේ හිත ඇදී ලා යනවා වගේ මට දැනෙනවා ...හරි අමුතු ලස්සනක් තියෙන්නේ......
පොතක් දිගෑරගත්තත් ඒ ඇස් දෙකමයි මට මැවි මැවී පේන්නෙ..
මම සිහින ලෝකෙක අතරමං උනා...
යන එන මග පුරාවටම මගේ ඇස් හෙව්වේ ම ඒ රූපේ...
එයාව දකිද්දිම මගේ හද ගැස්ම වැඩි වෙනවා....
අනේ ඒ රූපේ මගේ ම වෙනවානම්.....
මටවත් මාව අයිති නැති ලෝකෙක මම එහෙම පැතුවා
අනේ මම වගේ මී හරකෙක්......
එයා දන්නෙවත් නෑ මම එයා ගැන හිතුව තරම්...එයා එයාගේ වැඩ පාඩුවේ කරගෙන ගියා..මම නිකම් හිතින් හදා ගත්ත ලෝකෙක අතරමං උනා...
"මොකද උඹට වෙලා තියෙන්නේ ?"
"මුකුත් නෑ..."
මම අම්මා ව මග හැරියා...
ඇත්තට ම මට මොකද මේ වෙලා තියෙන්නේ...
මම හදාගෙන හිටිය හීන ලෝකෙන් මොහොතක ට එලියට ආවා....
"ඇත්තට ම එයා කවුද ?"
"ඇයි මගේ හිත එයා නිසා මෙච්චර ම සලිත උනේ?"








"ඇත්තටම මම එයාට ආදරෙයි ද...?"
මම මගෙන් ම ප්‍රශ්න කලා.

එයා නිකම් ම නිකම් බාහිර රූපයක් විතරයි. මම හිතින් ඒ රූපය සාර දෙයක් ,සුභ දෙයක් ලෙස අරගෙන මහා පීඩාවකට පත් උනා.මගේ හිතේ හට ගත්ත තණ්හාව නිසා මම මහා දුකකට පත් උනා.මම හිතුවේ ආශ්වාදය තියෙන්නේ ඒ රූපය තුල කියලා. මට එයාව නොදැක ඉන්න බැරි උනා. ඒ නිසා එයා ඉඳීවී කියලා හිතුව තැන් පුරා ඇස් රිදෙනකල් ඒ රූපය මම හෙව්වා. මට තේරුනේ නෑ ඒ මම වැඩුවේ කාය සංඛාර කියලා. මොකද මම ඒ තරම් පෙලීමක හිටියේ. ඒ රූපේ දැක්ක ගමන් මට මොහොතක ආශ්වාදයක් දැනුනා. මම ඒ ආශ්වාදයට මුලා උනා. ඒත් ඒ ආශ්වාදය දිගට ම පවත්වගන්න බැරි දෙයක් ,වැය වෙලා යන දෙයක් බව මට ඒ කාලේ තේරුණේ නෑ. මට දැනුනේ පෙලීම විතරමයි. ඒ නිසයි මම එයාව දකින්න නැති වෙලාවට එයා ගැන ම හිත හිතා හිටියේ. මට තේරුණේ නෑ ඒ මම වැඩුවේ මනෝ සංඛාර කියලා. සමහර වෙලාවට මම යාලුවොත් එක්ක එයා ගැන කතා කලා. මට තේරුණේ නෑ ඒ මම වැඩුවේ වචී සංඛාර කියලා. මට ඕනි උනේ කොහොම හරි ඒ පෙලීම නැති කර ගන්න. ඒකයි මම ඒ තරම් සංඛාර කන්දක් වැඩුවේ. ඒත් ඒ පෙලීම නැති කර ගන්න පුළුවන් උනේ මොහොතකට විතරයි. ආයෙමත් මම ඒ ගින්නටම වැටුණා.ඉතින් මට මොහොතක් මොහොතක් පාසා අභිසංඛාර නොකර බැරි උනා.

කවද්ද මේකේ කෙලවරක් දකින්නේ ...? මේ අභිසංඛාර ව්‍රතය මහා පීඩාකාරීයි.
මම කොහොමද මේකෙන් මිදෙන්නේ...?
මොකක්ද මේ මට හැදුණු ලෙඩේ..? මම කල්පනා කලා.....
අපි හැමදාමත් බෙහෙත් කලේ රෝග ලක්ෂණයට විතරයි. ඒ හැම වෙලාවක ම රෝගය යටපත් වෙලා අපිට මොහොතක සහනයක් ලැබෙනවා. ඒත් විෂබීජය ඇඟ ඇතුලේ එහෙමමයි, කොයිම වෙලාවක හරි ආයෙත් මතුවෙනවා. එහෙනම් බෙහෙත් කල යුත්තේ රෝග ලක්ෂණයට නොවේ රෝගයටයි.
මට තිබුණු රෝග ලක්ෂණය "ආදරය", "කැමත්ත", "ඕනෑ වීම " ලෙස මම තේරුම් ගත්තා. මම මෙච්චර කාලයක් බෙහෙත් කරලා තියෙන්නේ මේ රෝග ලක්ෂණයට නේද ?
එයාව දකින්න ඕනි උනා ම මම අභිසංඛාර වැඩුවා. මොහොතක සහනයක් ලැබුණත් මගේ රෝගය සුව උනේ නෑ.
මොකක්ද ඇත්තට මේ කියන රෝගය...?
ඒ තමා "අවිද්‍යාව ".
මම එදා ඒ රූපය ආශ්වාද, සැප, සාර ලෙස නොගත්තානම් අද මට මේ තරම් පෙලීමක් නෑ නේද...?

මම එදා...
" එයාට හරි අමුතු ලස්සනක් තියෙන්නේ ", ඒ ඇස් දෙක.. හරි අහිංසකයි.." වගේ දෘෂ්ටි ගත්තේ නැත්නම්...
අනේ මං වගේ මී හරකෙක්... මට ආයේ ම හිතුනා.
මම එදා ඒ රූපය අනිච්ච, දුක්ඛ, අනත්ථ ලෙස දුටුවා නම්....
අද මට මේ තරම් ගින්නක් නෑ නේද...?
මහා මකුළු දැලකින් මිදුණාක් මෙන් ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් විද්‍යාවෙන් දුටුවෙමි .

නිවනම නාථයි නිවනම වෙත්වා!

0 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !

අපට වැරදුනාවත් ද..?



අපි හරි නිදහසේ නේද ඉන්නෙ? අපිට කන්න හිතුණ වෙලාවට කන්න පුලුවන්. කොහෙහරි යන්න ඕන කියලා හිතුණොත් හිතෙන ඕන තැනක යන්න පුලුවන්. අද වැඩ කරන්න බෑ කියලා හිතුණොත් නිවාඩුවක් දාලා දවල් වෙනකල් නිදාගන්නත් පුලුවන්. ඉන්න හිටින්න අපේ ම නොවුණත් ගෙයක් දොරක් තියෙනව. ලෙඩට දුකට බෙහෙත් තියෙනව. අඳින්න විවිධාකාර ඇඳුම් තියෙනවා. ඉතින් අපි හරි වාසනාවන්තයි නේද? ඇත්ත. මිනිස්සු විදියට අපි හරි වාසනාවන්තයි. හැමදේම වගේ තියෙනවා. හැමදේම සර්වසම්පූර්ණ විදියට නැතත් මෙහෙම හරි ලැබෙන්න, අපි සෑහෙන්න පින් කරල ඇති. ඒත් කවදාහරි හිතුණද අපි කොහේ ඉඳන් මෙහෙ එන්න ඇත්ද කියලා. ඇත්තටම බැලුවොත් එහෙම එන්න කියලා තියෙන්නෙ තැන් කිහිපයයි. ඒ බ්‍රහ්ම ලෝකයක්, දිව්‍ය ලෝකයක්, මනුස්ස ලෝකෙ ම එහෙමත් නැත්තම් සතර අපායෙ ඉඳන් වෙන්න ඕන. බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කරන්නෙ, සත්ත්වයා වැඩිහරියක් සතර අපාය මහගෙදර කරගෙන සැරිසරනවා කියලයි. ඒ කියන්නෙ අපි ලංකාවෙ හෝ ලෝකයේ කොයි තැනක හිටියත් නිතර ම වගේ අපේ මුල් ගෙදර/ මහගෙදරට ඇවිත් යනවා වගේ. එහෙම බලද්දි අපි ගොඩක් වෙලාවට සතර අපායෙ ඉඳන් මොකාක් ම හරි පරණ කරපු පිනක් මතුවෙලා තමයි මනුස්ස ලෝකෙට ඇවිත් ඉන්නෙ.

සතර අපාය කියන්නේ නරකය, අසුරය, තිරිසන්, ප්‍රේත කියන කොටස් වල එකතුවක්. ප්‍රේත ලෝකෙත් විවිධාකාර මට්ටම් තියෙනවා කරගත්ත කර්ම අනුව. මිනිස් ලෝකෙ වගේ ම ප්‍රේත ලෝකෙත් බලවත්, දුර්වල, පුණ්‍ය ඍද්ධි ඇති, නැති, රූපි, විරූපි ආදි වශයෙන් බෙදීම් තියෙනව. උදාහරණයක් විදියට සමහර ප්‍රේතයන්ට තමන්ගෙ ඥාතින් පින් අනුමෝදන් කරද්දි ඒවා අනුමෝදන් වෙන එක වළක්වන්න සමහර බලවත් ප්‍රේතයෝ ඒ ඒ ප්‍රේතයන්ගෙ කන් බලහත්කාරයෙන් වහගෙන ඉන්න අවස්ථා තියෙනවා. ඒ අයගෙ ආහාර විදියට ගොඩක් ප්‍රේත කොටස් මළ, මූත්‍රා, සෙම් සොටු, ගැබ් මළ ආදිය තමයි ගන්නෙ. සමහරුන්ට එහෙම වත් ආහාරයක් ලැබෙන්නේ නැහැ. බඩගින්නේ පිපාසෙන් ම තමයි දුකසේ කල් ගෙවන්නේ. මෙහෙම අහද්දී පිළිකුලක් දැනුනට ඔබ අපි හැමදෙනාම මෙහෙම තමයි මේ දීර්ඝ සසරේ ආවේ.

මුලින් සඳහන් කළා වගේ සමහර ප්‍රේතයන්ට තියෙනවා පුණ්‍ය ඍද්ධි. ඒ කියන්නෙ ඒ අයට පේනවා තමන් මොන වගේ කර්ම කරලද ප්‍රේතයෙක් වුණේ කියලා පෙර අත්බැව් බලන්න පුලුවන් හැකියාවක්. ඒ වගේ ම මේ ප්‍රේත අත්බැවෙන් පස්සෙ ඊළඟට කොහෙද ගිහින් ඉපදෙන්නෙ කියලා පෙනෙන. ඉතින් ඒ අය වැළපෙනවා තමන් මිනිස් ලෝකෙ ඉද්දි මොනවද කරගත්තෙ කියලා. සුගත තථාගත ශාසනය තියෙද්දි සසරෙන් මිදිලා යන්න උත්සහ කලේ නෑනේ කියලා කණගාටු වෙනවා. උලක් උඩ මියයමින් ඉන්න කෙනාටත් කියන්නෙ මැරෙන්න නම් එපා කියලා. මිනිස් ලෝකෙ ඉන්න තමන්ගෙ ඤාතින් සසරෙන් මිදෙන්න උත්සහවත් වෙන්නෙ නෑනෙ කියලා දුක්වෙනවා. ආයෙමත් අවස්ථාවක් ලැබුණොත් නම් මේක කරගන්නවා කියලා හිතනවා. ආයෙ නම් දුක් විඳින්න එන්නෙ නෑ කියලා හිතනවා. ඒ විදියට අනවරාග්‍ර සංසාරයේ ඔබත් මමත් කී සැරයක් හිතන්න ඇතිද? මේ මොහොතේ මරණය ආවොත් අපිට රැකවරණක් තියෙනවද? කාටහරි හිතෙන්න පුලුවන් අපි පින් කරලා තියෙනවනෙ කියලා. එතකොට හිතලා බලලා තරාදියෙ දෙපැත්තට දාලා බලන්නකො අද දවසෙ ඔබෙන් ලෝකෙට යහපත වුණ අවස්ථා සහ අයහපත වුණ අවස්ථා සිතින් කයින් වගේ ම වචනයෙනුත්. මොන පැත්තද බර වැඩි කියලා අමුතුවෙන් මතක් කළයුතු නැහැ නේද? ඉපදුණ මොහොතෙ ඉඳන් බැලුවොත් පින් සහ පව් ප්‍රමාණය අහසට පොළව වගේ. එහෙම නොවෙන අල්පයක් දෙනා ඉන්න පුලුවන්. ඉතින් එහෙම බලද්දි මරණින් පස්සෙ දිව්‍ය ලෝකෙ යයි කියලා හිතන්න අමාරුයි නේද?
ඒ නිසා මරණින් පස්සෙ දිව්‍ය ලෝකෙ ගිහින් ම කරගන්නවා කියන එක ටිකක් විතර සම්භාවිතාවය අඩුයි.

එහෙනම් මොනවද කරන්නෝන? කරන්නෝන දේ තමයි වහා වහා දහම අවබෝධ කරගන්න එක. අඩුම තරමින් සෝතාපන්න වත් වෙන්න උත්සහ කරන එක. සතර අපායෙ දුක් විඳලා විඳලා ඇවිත් දැන් ටිකක් සැප විඳින්න ලැබුණා ම අර ඔක්කොම අමතකයි. ආයෙ සුගති උපතක් ලැබුණොත් නම් කොහොමහරි මේක කරලා ඉවර කරගන්නවා කියලා ගත්ත අධිෂ්ඨානය අමතකයි. ඉතින් සැප ටිකක් ලැබිලා ඔහොම අමතක වුණානම් මහා කායික සැපයක් තියෙන දිව්‍ය ලෝකෙ ගියා ම කොහොමත් සසරින් මිදෙන්න උත්සහවත් වෙන එකක් නැහැ. ඒ නිසා යන්න ම ඕන නම් අඩුම තරමින් සෝවාන් වෙලාවත් දිව්‍ය ලෝකෙට ගියොත් නම් යම් රැකවරණයක් ලැබේවි. හැබැයි සුගත් තථාගතයාණන් වහන්සේ නම් ඇසිපිය හෙලන මොහොතක්වත් සුගතිය වර්ණනා කළේ නැහැ. අනාගාමී වුණ කෙනාටත් දේශනා කළේ වහ වහා වීර්‍යය කරලා සසරෙන් මිදිලා යන්න කියලයි. සමහර දේශකයන් වහන්සේලා කියනවා, දිව්‍ය ලෝකෙ ගිහින් සසරෙන් මිදෙමු කියලා. වරදක් දකින්නෙපා උන්වහන්සේල ගැන. උන්වහන්සේලා තුළ යම් ගුණයක් වැඩිලා ඇති මරණින් පස්සෙ දිව්‍ය තලයක ගිහින් උපත ලබන්න. උන්වහන්සේ එහෙ ගිහින් කරගනීවි. හැබැයි ඔබ සිහිනුවණින් යුතුව අහන්න. ඔබේ පව් පින් තරාදිය සිහිකරලා බලන්න. ඔබේ ගුණයන් සිහිකරලා බලන්න ප්‍රමාණවත් ලෙස වැඩිලද කියලා. ඒ කාලේ බුද්ධ ප්‍රමුඛ මහා සංඝරත්නය නිතර ඇසුරු කළ, නිතර දන්පැන් දුන්න, වෙන කිසිවකුට දෙන්න බැරි මහා අසදෘශ දානය පවා පූජා කළ කෝසල මල්ලිකාවත් මරණයෙන් පසු සතර අපායට ගියා කියන එකත් නිතර සිහිපත් කරගන්න. ඒ නිසා අපි ඉන්න අනතුර වටහාගෙන මග වඩන්න උත්සුක වෙමු. බුද්ධෝත්පාද කාලයක දහම අවබෝධ කරගන්න පුලුවන් මනුස්ස අත්බැවක ඉපදිලා ධර්මය සුරැකි ව පවතිද්දි ආර්‍යයන් වහන්සේලා දහම දේශනා කරද්දි නොදකින නොපෙනෙන ඉදිරියට නිවන කල් දානවා කියන්නේ ආත්ම වංචාවක්. ඊට වඩා අපරාදයක් නෑ ඔබ ඔබට කරගන්න. කල්ප ගණනකට ලැබෙන අන්තිම අවස්ථාව මේක වෙන්නත් පුලුවන්. ඒ නිසා කවුරු කොහොම කිව්වත් ඔබ ඔබ ගැන ම කල්පනා කරන්න. මොකද භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනා කරනවා පින් කළා කියලා අනිවාර්යයෙන්ම සුගතිගාමී වෙන්නෙ නැහැ කියලා. ඒ නිසා පින් කරගන්න පුලුවන් තරම් නිවන පහසුවෙන් කරගැනීම උදෙසා පමණක් ම. ඒ නිසා ඔබේ Smart Goal එක මේ ජීවිතයේදී ම නිවන බවට පත්කරගන්න. අනෙක් සියල්ල ඒ සඳහා උපකාරක ධර්ම බවට පත්කරගන්න. අමෘත පදය කෙරෙහි අප්‍රමාදී වෙන්න. ඉතින් තවමත් නිර්මල දහම විරාජමාන ව පවතින මේ කාලෙ සසරෙන් මිදිලා යන්න උත්සහවත් වෙමු. අවසාන වශයෙන් අපි මතක තියාගන්න ඕන කාරණය තමයි දහම අපි ව සොයාගෙන එන එකක් නැහැ කියන එක. ඒ නිසා වහ වහා නිවන දකින දහම සොයලා අහලා අවබෝධ කරගන්න අප්‍රමාදී වෙමු. තෙරුවන් සරණයි ! නිවන ම නාථයි. නිවන ම වෙත්වා!

2 දෙනෙකුට හිතුණ දේවල්:

Post a Comment

කමෙන්ටුවකින් දෙන්න පොඩි තල්ලුවක්. පෝස්ටුව ගැන හිතට හිතෙන දැනෙන ඕනෙ ම දෙයක් ලියන්න මෙතැන තමයි තැන ඔන්න.... හිතේ සතුට තමයි වටින්නේ !